เย่เฉินพูดด้วยท่าทางเฉยเมยว่า: “ขอโทษด้วย เรื่องเหล่านี้ฉันจะคุยกับตำรวจที่มีอำนาจบังคับใช้กฎหมายเท่านั้น ส่วนคุณ ฉันไม่มีอะไรจะพูดด้วย!”
เฟ่ยเสวปิงไม่เคยพบไม่เคยเห็นใครที่กล้าพูดจาแบบนี้กับเขามาก่อนในชีวิต แทบอยากให้บอดี้การ์ดฆ่าเย่เฉินให้ตายในทันทีจริงๆ
แต่ว่า เมื่อคิดได้ว่าพล.ต.ท.หลี่ญ่าหลินก็อยู่ข้างกาย เขาก็ทำได้เพียงระงับความโกรธเอาไว้ก่อน
ในเวลานี้ หลี่ญ่าหลินมองดูเย่เฉิน และเอ่ยปากถามว่า: “พ่อหนุ่ม ฉันเป็นพลตำรวจโทของกรมตำรวจนครนิวยอร์ก ยิ่งไปกว่านั้นเป็นผู้บัญชาการสาขาย่อยของทั้งเมือง นายสามารถบอกกับฉันได้ว่านายเห็นอะไร”
เย่เฉินชี้ไปที่ศพทั้งเจ็ดบนพื้น และพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้ง: “ยังจะเห็นอะไรอีก แน่นอนว่าทันทีที่เปิดประตูก็เห็นคนตายนะสิ! ก่อนที่จะมาที่สหรัฐอเมริกา ผมคิดว่ากฎหมายและระเบียบของที่นี่มันโคตรดีเลย ใครจะรู้ว่าทันทีที่เปิดประตูก็คนตายอยู่เต็มไปหมด!”
หลี่ญ่าหลินยิ้มแย้ม แล้วก็ถามอีกว่า: “นายเห็นฆาตกรมั้ย? และคุณชายของตระกูลเฟ่ยด้วย”
“ไม่เห็น”เย่เฉินส่ายหน้าพูด: “ตอนนั้นพวกเรารอออกไปแสดงอยู่ข้างใน เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวข้างนอก ดูเหมือนว่ามีใครบางคนล้มลง ก็รู้สึกไม่ชอบมาพากล ดังนั้นผมก็เรียกบอดี้การ์ดของพวกเราข้างในประตูก่อน แต่ไม่มีการตอบรับ ผมกลัวว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ก็รออยู่สักครู่หนึ่ง หลังจากที่แน่ใจว่าไม่มีการเคลื่อนไหวนอกประตู ผมถึงได้เปิดประตู หลังจากที่เปิดออก ทางเข้าประตูก็ถูกคนตายขวางไว้”
หลี่ญ่าหลินพยักหน้า แล้วก็ถามอีกว่า: “งั้นนายได้ยินคนพูดคุยกันหรือเปล่า?”
เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า: “ได้ยิน”
หลี่ญ่าหลินก็ถามว่า: “งั้นได้ยินเนื้อหาที่พวกเขาคุยกันชัดเจนหรือเปล่า?”
เย่เฉินส่ายหน้าพูดว่า: “พวกเขาน่าจะพูดภาษาญี่ปุ่น แต่ผมฟังไม่รู้เรื่อง”
จากนั้น เย่เฉินก็พูดอีกครั้ง: “ไม่ก็เอาอย่างนี้นะ พวกเรากลับไปที่โรงแรมก่อน ถ้าหากพวกคุณอยากทำบันทึกสอบปากคำ ก็มาที่โรงแรม พวกเราจะให้ความร่วมอย่างเต็มที่แน่นอน”
หลี่ญ่าหลินพยักหน้า และพูดว่า: “แบบนี้ก็ได้ รอผมจัดการเรื่องราวในที่เกิดเหตุเสร็จ ก็พาคนไปหาที่โรงแรม”
เย่เฉินถามเขาว่า: “งั้นตอนนี้พวกเรากลับไปได้หรือยัง?”
“ได้แล้วครับ”
เฟ่ยเสวปิงที่อยู่ข้างๆพูดอย่างไม่พอใจมาก: “ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าลูกชายของฉันอยู่ที่ไหน ก่อนหน้าที่ยังหาตัวลูกชายของฉันไม่เจอ ทุกคนห้ามออกจากที่นี่!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...