ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4076

ยังคงเป็นประโยคเดียวกัน การยั่วยุตระกูลเฟ่ย นินจาอิงะอาจถูกกำจัดทิ้งทั้งครอบครัว แต่ถ้ายั่วยุเย่เฉิน นินจาอิงะจะถูกกำจัดอย่างแน่นอน!

ดังนั้น เขาจึงไม่กล้ารอช้า รีบหยิบกริชขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และเดินเข้าไปทางเฟ่ยห้าวหยาง

เมื่อเฟ่ยห้าวหยางได้ยินว่านพั่วจวินพูดถึงชื่อคาซูโอะ ฮันโซ เขาก็ตระหนักได้ทันทีว่าชายคนนี้เป็นนินจาญี่ปุ่นที่เฉียวเฟยหยุนหามาลักพาตัวกู้ชิวอี๋

แต่เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไม คนที่เฉียวเฟยหยุนจ้างมาลักพาตัวกู้ชิวอี๋ เหตุใดเขาจึงหันกลับมาลักพาตัวเอง?!

เขาจ้องไปที่คาซูโอะ ฮันโซด้วยความโกรธ และด่าอย่างกรธจัดว่า “พวกนินจาญี่ปุ่นอย่างพวกคุณไร้ความเชื่อถือเกินไปแล้ว! ไม่เพียงแต่ไม่ได้ทำอะไรหลังจากได้รับเงินแล้ว แต่ยังหันกลับมาลักพาตัวผู้ว่าจ้างของงั้นเหรอ! เชื่อหรือไม่ว่าตระกูลเฟ่ยของเราจะฆ่าทั้งครอบครัวของพวกคุณ!”

คาซูโอะ ฮันโซก็ไม่สนใจอะไรแล้ว เดินไปข้างหน้าและตบหน้าเฟ่ยห้าวหยาง กัดฟันแล้วพูดว่า “พวกไอ้สารเลวให้เรามาลักพาตัวผู้หญิงของคุณเย่ นี่แม่งมันก็เหมือนกับการผลักนินจาอิงะของเราเข้าไปในกองไฟเลยทีเดียว! โชคดีที่ผมไม่ได้ทำให้เกิดความผิดพลาดครั้งใหญ่ มิฉะนั้นนินจาอิงะทั้งหมดก็จะหายไปจากโลกนี้! ถึงจะฆ่าคุณให้ตายมันก็ไม่สามารถลบล้างความเกลียดชังในใจของผมได้!”

คาซูโอะ ฮันโซพูดถูก

ตอนนี้เขาเกลียดชังเฟ่ยห้าวหยางคนนี้อย่างบ้าคลั่ง

ถ้าไม่ใช่เขา แล้วตัวเองจะมาลุยน้ำโคลแบบนี้ที่สหรัฐอเมริกาได้อย่างไร? แม้ว่าตอนนี้จะรักษาชีวิตห่วยๆ ไว้ได้ชั่วคราว แต่ใครจะไปรู้ว่าเย่เฉินจะลงโทษตัวเองต่อไปอย่างไร?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างโกรธเคือง และไม่คำนึงถึงการต่อสู้ของเฟ่ยห้าวหยาง คว้าผมของเขาไว้และหมุนกริชจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก ต่อมาหลังจากนั้น เขาก็ได้ยินเสียงเฟ่ยห้าวหยางหอนเหมือนหมูที่โดนเชือด!

“อ๊ะ!!! หูของฉัน!!!”

บนพื้น หูที่เปื้อนเลือดทั้งสองข้าดูตื่นตามาก ในขณะที่เฟ่ยห้าวหยางปิดหูของเขาอย่างหมดท่า กรีดร้องไม่หยุดหย่อน เลือดสดก็ได้ไหลออกมาจากช่วงกลางของนิ้ว ซึ่งดูแล้วสลดใจมาก

ในเวลานี้ว่านพั่วจวินขยิบตาให้คู่ต่อสู้ และพูดว่า “จัดการบาดแผลให้เขาหน่อย”

เย่เฉินพยักหน้า มองไปที่เฟ่ยห้าวหยาง และเยาะเย้ยว่า “คุณชายเย่ เราได้พบหน้ากันอีกแล้ว”

เฟ่ยห้าวหยางถึงเห็นเย่เฉินในเวลานี้ ในขณะนี้ เขาไม่สามารถสนใจความเจ็บปวดรุนแรงที่มาจากหูของเขา และพูดด้วยความสยองขวัญว่า “คุณ……..คุณคืออาจารย์ฮวงจุ้ยคนนั้นเหรอ?!”

เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ทำไม? รู้สึกแปลกใจมากใช่ไหมที่ได้เห็นหน้าผม?”

สมองของเฟ่ยห้าวหยางมึนไปเลย และเขาก็ถามโพล่งออกมาว่า “คุณเป็นใครกันแน่?! ทำไมถึงให้สำนักว่านหลงมัดตัวผมมาที่นี่?! ทำไมถึงให้พวกเขาตัดหูผม?! ทำไมเหรอ?!”

เย่เฉินกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “มันไม่มีเหตุผลอะไรมากมายหรอก เห็นคุณขัดหูขัดตา โอเคไหม?”

เฟ่ยห้าวหยางคำรามอย่างโกรธจัดว่า “กูแม่งไม่ได้เป็นศัตรูกับนายเลย! ทำแบบนี้มึงแม่งหมายความว่ายังไง?! คุณไม่กลัวว่าตระกูลเฟ่ยจะมาแก้แค้นคุณเหรอ!”