เย่เฉินมองมาที่เขา สายตาของเขาค่อยๆ เย็นลง และเขาถามอย่างเฉียบขาดว่า “ผู้หญิงไร้เดียงสาจำนวนมากที่เสียชีวิตอยู่ในมือของคุณ แล้วมีความเกลียดชังอะไรกับคุณเหรอ? ทำไมคุณถึงร่วมมือทำชั่วกับเฉียวเฟยหยุน ไล่ล่าพวกเขาโดยไม่รู้สึกผิดใดๆ ทรมานและฆ่าพวกเขาทิ้ง!”
เมื่อพูดเช่นนี้ เย่เฉินก็ขึ้นเสียงเล็กน้อย และตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “ไอ้สารเลวที่ไม่มีตา ยังกล้าที่จะมุ่งเป้ามาที่กู้ชิวอี๋งั้นเหรอ รู้หรือไม่ว่ากู้ชิวอี๋ได้มั่นสั่งแต่งงานกับผมเมื่อตอนที่เธออายุได้สามขวบแล้ว?! เล่นใหญ่อยู่บนหัวผู้เชี่ยวชาญ มึงแม่งคิดว่าอายุยืนยาวเกินไปงั้นเหรอ!”
เฟ่ยห้าวหยางเหมือนถูกฟ้าผ่าในทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย
เขาไม่เคยคิดฝันว่า สิ่งที่ตัวเองซ่อนเร้นอย่างลึกลับนั้น จะถูกอาจารย์ฮวงจุ้ยไอ้แซ่เย่ที่อยู่ต่อหน้าเขารู้เรื่องทั้งหมดงั้นเหรอ……
เขาพูดแก้ตัวโดยจิตสำนึกว่า “ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร! ผมเฟ่ยห้าวหยางไม่เคยในทำสิ่งที่คุณพูดมาทั้งหมดนั้นเลย! และผมก็ไม่เคยปองร้ายอะไรกับคุณกู้เลย!”
เย่เฉินพูดอย่างดูถูกว่า “เฟ่ยห้าวหยาง มึงแม่งคิดว่ากูเป็นศาลงั้นหรือ? มึงแค่ปฏิเสธกูก็จะไม่สามารถทำไรมึงได้งั้นเหรอ? ในเมื่อกูสามารถทำให้มึงมาอยู่ที่นี่ได้ กูก็จะไม่ฟังคำอธิบายใดๆ จากคุณแม้แต่คำเดียว!”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็พูดอย่างเย็นชาว่า “เฟ่ยห้าวหยาง ผมจะบอกคุณตรงๆ เลยว่า นายตกอยู่ในมือของผมเย่เฉินในคราวนี้ และมึงแม่งจะต้องตายอย่างแน่นอน!”
เมื่อเห็นเจตจำนงฆ่าที่ไม่ได้ปกปิดในสายตาของเย่เฉิน เฟ่ยห้าวหยางก็เริ่มรู้สึกหวาดกลัวในทันที!
เขาคุกเข่าลงบนพื้น โค้งคำนับ และอ้อนวอนด้วยน้ำตาว่า “คุณเย่…….ผม…..ผมันไม่รู้เรื่องอะไร และฉหุนหันพลันแล่นไปชั่วขณะ…….โปรดพิจารณาว่ายังไงตระกูลเฟ่ยของเราก็เป็นตระกูลชาวจีนที่ใหญ่อันดับสองในสหรัฐอเมริกา โปรดปล่อยผมไปสักครั้งเถอะ คุณอยากได้เงินเท่าไหร่บอกผมมาได้เลย พ่อของผมจะต้องทำให้คุณพึงพอใจอย่างแน่นอน……… ผมขอร้อง……”
เดิมที เขาคิดว่าเย่เฉินเป็นหมาป่าที่ดุร้าย และวิ่งเข้าหาตระกูลเฟ่ยและอยากจะกัดสักคำ
แต่ตอนนี้เขาถึงรู้ว่า อันที่จริงเย่เฉินถึงเป็นนักล่าที่มีปืนจริงๆ
และตระกูลเฟ่ยปัจจุบัน อยู่ในสายตาของเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่าสุนัขท้องถิ่นที่อยู่ใต้ปากกระบอกปืนเท่านั้น
ในเวลานี้ เขารู้สึกตกใจอย่างมาก จนร้องไห้และพูดว่า “คุณเย่……ขอความเมตตาจากท่านและปล่อยผมไปสักครั้ง…….. ไม่ว่าคุณจะขออะไร ผมก็จะขอให้คุณพ่อกับคุณปู่ตอบตกลงกับคุณอย่างไม่มีเงื่อนไขแน่นอน……. ขอเพียงท่านปล่อยชีวิตสุนัขอย่างผมไว้เท่านั้น……”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...