คาซูโอะ ฮันโซพูดอย่างช่วยไม่ได้:"พ่อ ในสถานการณ์แบบนี้ เราหนีจากญี่ปุ่นได้ก็ดีแล้ว ตอนนี้คณะกรรมการความปลอดภัยแห่งชาติเชื่อว่าเราเป็นพวกเดียวกันกับยอดฝีมือของตระกูลเฟ่ย และพวกเขายังเชื่อว่าเราเป็นผู้ต้องสงสัยที่โจมตีก่อการร้าย ตอนนี้เราอยู่ในญี่ปุ่น กลายเป็นคนน่าสมเพชเวทนา ที่ใครๆ ก็ตามด่า……"
ฮัตโตริ ฮันโซรีบพูดว่า:"ออกแถลงการณ์ด่วน! ประกาศว่าการตายของคนเหล่านี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรา!"
คาซูโอะ ฮันโซรีบพูดว่า:"จะทำได้ยังไง…… พ่อออกแถลงการณ์ตอนนี้ อย่าว่าแต่รัฐบาลญี่ปุ่นจะเชื่อหรือเปล่า ทางคุณเย่นั้น เราก็ไม่สามารถอธิบายได้! การไม่เชื่อฟังคุณเย่ มันเลวร้ายยิ่งกว่าการเป็นคนน่าสมเพชอีก……"
หลังจากที่ฮัตโตริ ฮันโซได้ยินเช่นนี้ ก็เจ็บปวดใจทันที
แม้ว่าเขาจะรู้สึกปวดใจอย่างยิ่ง ที่เมืองอายุหลายศตวรรษถูกทำลาย แต่อย่างน้อยอาคารก็สามารถสร้างใหม่ได้
แต่ว่า ตอนนี้นินจาอิงะทั้งหมดได้กลายเป็นแพะรับบาปแล้ว เมื่อรับผิดแทนคนอื่นแล้ว อาจจะทั้งชีวิต…...
เขารีบกุมหน้าด้วยความเจ็บปวด และคร่ำครวญ:"ฉันขอโทษนินจาอิงะ ฉันขอโทษบรรพบุรุษ…..."
คาซูโอะ ฮันโซรีบปลอบว่า:"พ่อครับ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้ สิ่งสำคัญที่สุดของเราตอนนี้ คือรีบร่วมมือกับการจัดการต่อไปของคุณเย่ ถ้าเราเป็นคนมีประโยชน์ที่คุณท่านเฟ่ยได้อำนาจคืนจริงๆ แม้ว่าในอนาคตจะไม่สามารถกลับญี่ปุ่นได้ก็ไม่เป็นไร เราสามารถทำให้นินจาอิงะแข็งแกร่งขึ้นในต่างประเทศได้!"
สีหน้าของฮัตโตริ ฮันโซก็ลำบากใจมากเช่นกัน ถ้าตอนนี้เขาประกาศต่อสาธารณชนว่า ได้ร่วมมือกับยอดฝีมือของตระกูลเฟ่ย และรับผิดชอบการโจมตีก่อการร้ายที่ไม่ได้เกิดขึ้น มันก็หมายความว่าเขาตัดตัวเองออกจากคนญี่ปุ่นงั้นเหรอ?
คนญี่ปุ่นที่ไม่รู้ความจริงจะต้องด่านินจาอิงะอย่างแน่นอน และชื่อเสียงของนินจาอิงะจะพลิกคืนไม่ได้ทั้งชีวิตนี้
คาซูโอะ ฮันโซอดไม่ได้ที่จะอ้อนวอน:"ประมุขว่าน…... ถ้าเราแถลงแบบนี้จริงๆ …… งั้นการสะสมของบรรพบุรุษของเราเป็นเวลาหลายร้อยปีจะถูกทำลายจนสิ้น…... คุณช่วยขอความเมตตาจากอาจารย์เย่หน่อยนะครับ ให้เขาเผื่อทางรอดกับนินจาอิงะด้วยเถอะ……"
ว่านพั่วจวินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า:"คาซูโอะ ฮันโซ คุณมาสหรัฐอเมริกาจากญี่ปุ่น และพยายามลักพาตัวคุณกู้ ซึ่งเป็นโทษประหารชีวิตอยู่แล้ว ตอนนี้คุณเย่ไว้ชีวิตคุณ และให้โอกาสตระกูลพวกคุณออกนอกต่างประเทศ ตอนนี้คุณยังจะเอาทางรอดอีก? ทางรอดอะไร? หรือว่าพวกคุณนินจาอิงะ มีแผนจะกลับไปญี่ปุ่นอีกในอนาคตงั้นหรือ? หากพวกคุณยังวางแผนที่จะกลับญี่ปุ่น คุณเย่จะให้โอกาสนี้กับนินจาอิงะทำไมล่ะ? คุณต้องรู้ว่าถ้าไม่ใช่เพราะคุณเย่ รับคนในตระกูลของพวกคุณมาสหรัฐอเมริกาทันเวลา เมื่อคืนพวกคุณคงตายกันหมดแล้ว!"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...