ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4155

ในความเห็นของเขา หากเฟ่ยเสวปิงฟังคำพูดของเย่เฉินในตอนเมื่อกี้นี้ และตบปากตัวเองอย่างเชื่อฟัง เขาก็ไม่จำเป็นต้องโดนตบไปด้วยคน

ร่างกายในวัยเจ็ดสิบของเขา ถูกตบที่ใบหน้าจนได้ ทำให้เกิดความเสียหายอย่างใหญ่หลวง ทั้งทางร่างกายและจิตใจ

เมื่อเห็นว่าพ่อของเขาโกรธมากจริงๆ เฟ่ยเสวปิงจึงตบตัวเองอย่างแรงสองครั้ง และพูดอย่างละอายใจว่า “ฉันมันปากเสียเอง! ฉันปากเสียไปเอง!”

เย่เฉินถึงได้พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ชี้ไปที่โต๊ะ และพูดเบาๆว่า “มา ไม่ใช่ว่าจะเชิญมาทานข้าวเหรอ? ทุกคนนั่งลงเถอะ”

เฟ่ยซานไห่รู้ว่าการเชิญเจ้ามาง่ายแต่จะส่งไปยาก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงกัดฟันแล้วลุกขึ้นจากพื้น

เฟ่ยเสวปิงอยากจะยื่นมือออกไปช่วยประคอง แต่เฟ่ยซานไห่โกรธทุกครั้งที่เห็นเขา ดังนั้นจึงตบเข้าที่ใบหน้าเขา และด่าว่า “ไอ้สารเลว กูไม่ต้องการความช่วยเหลือจากมึง! รีบไปให้ห้องครัวเตรียมอาหารมา!”

เฟ่ยเสวปิงจับหน้าของเขา และเดินออกมาจากห้องอาหารความไม่พอใจ และสั่งให้คนใช้รีบเสิร์ฟอาหารอย่างรวดเร็ว

หลังจากนั้น เขากลับไปที่ห้องอาหาร และเดินเข้าไปหาเฟ่ยซานไห่อย่างระมัดระวัง ขณะที่เขากำลังจะดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง เขาก็ถูกเฟ่ยซานไห่ตำหนิว่า “มึงยืนกินเอา!”

เฟ่ยเสวปิงรู้สึกไม่เต็มใจอย่างมาก แต่เขาก็ทำได้เพียงทำตามอย่างเชื่อฟัง

คนรับใช้ของตระกูลเฟ่ย รีบนำอาหารที่เตรียมไว้เข้ามาเสิร์ฟให้อย่างต่อเนื่อง

แต่เมื่อพวกเขาเห็นว่าในห้อง จางชวนกลับคุกเข่าอยู่ที่มุมห้องคนเดียว และทุกคนก็ตกตะลึงไปเลย

แต่โชคดีที่พวกคนรับใช้ต่างก็รู้กฎ ดังนั้นจึงไม่มีใครพูดอะไรสักคำ และก็ไม่มีใครกล้าออกไปพูดไปทั่ว

เมื่ออาหารมาครบแล้ว เย่เฉินก็พูดกับกู้ชิวอี๋ที่อยู่ข้างๆเขาว่า “หนานหนาน เพื่อป้องกันไม่ให้เจ้าสองตัวนี้ทำอะไรในอาหาร เราต้องรอให้พวกเขากินอาหารแต่ละจานก่อนเราถึงจะลงตะเกียบไปหยิบ”

กู้ชิวอี๋กลั้นหัวเราะไว้และพยักหน้า และกล่าวว่า “โอเคพี่เย่เฉิน ยังไงฉันก็ไม่หิวอยู่แล้ว”