ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4156

เฟ่ยซานไห่ถูกเย่เฉินดุจนอดสั่นสะท้านไม่ได้

แม้แต่ตอนที่เขายังเด็ก เขาก็ไม่เคยถูกเฟ่ยเจี้ยนจงดุขนาดนี้มาก่อน แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่า ตอนนี้จะถูกฆ่าชายหนุ่มที่มีอายุน้อยกว่าเขาห้าสิบปีดุเขาเหมือนดุลูกหลานเลย

ในเวลานี้เขารู้สึกเสียใจมากในหัวใจของเขา

“แม่งเอ๊ย! ถ้ารู้แต่แรกว่าเจ้าเด็กคนนี้รับมือยากขนาดนี้ ไม่น่าปล่อยให้จางชวนมารับมือคนเดียวเลย เอาผู้คุ้มกันที่มีปืนและกระสุนจริงหลายสิบคนมาเจาะที่หัวเขาโดยตรง ไม่เชื่อเลยว่าเขาจะสามารถอยู่รอดได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ!”

“แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะพูดอะไรมันก็สายเกินไปแล้ว หมาป่าตัวนี้ถูกพาเข้ามาแล้ว อีกอย่างเขายังได้อยู่ในห้องเดียวกันกับพ่อลูกเราด้วย แม้ว่าเราจะเรียกร้องกองสนับสนุนในเวลานี้ รอไม่ถึงผู้สนับสนุนจะมาถึง เราสองคนก็จะต้องตายอยู่ที่นี่ก่อน.........”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็แทบรอไม่ไหวที่จะตบตัวเองสองสามครั้ง

เดิมทีคิดว่าใช้วิธีการเล็กน้อยก็จะสามารถบีบคอกู้ชิวอี๋ได้แล้ว แต่ไม่คาดคิดเลยว่าจะนำมาสู่หายนะครั้งใหญ่!

ใครจะไปคิดว่า นักบู๊ห้าดาวอย่างจางชวน ก็ไม่สามารถจัดการกับชายหนุ่มธรรมดาคนเดียวได้เลย!

ถ้าเขาได้รับโอกาสอีกครั้ง ถึงจะตีเขาให้ตายเขาก็คงไม่เจอเย่เฉินโดยตรง แม้ว่าจะให้ลูกชายของเขามาเจอเขา ก็ดีกว่าตัวเองจะถูกดูหมิ่น!

“เฮ้ มันเป็นความผิดที่ลูกชายของฉันและฉันประเมินศัตรูต่ำเกินไป และให้โอกาสอีกฝ่ายโจมตีเข้ามาในฐานที่มั่น ตอนนี้ถึงเราจะมีกองทัพนับสิบล้านอยู่ในมือ มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรเลย!”

ในขณะเฟ่ยซานไห่รู้สึกผิดอย่างยิ่ง เย่เฉินก็ตะโกนอย่างโกรธเคืองว่า “ยังมัวแต่ยืนทำอะไรอยู่? ให้คุณเก็บตะเกียบขึ้นมาคุณมีความปัญหาอะไรเหรอ?”

เมื่อเห็นเย่เฉินโกรธแล้ว เฟ่ยซานไห่ก็ขุ่นเคืองในใจทันที แต่เขาก็ไม่กล้าลังเลเลย เขารีบหยิบตะเกียบขึ้นมาอีกครั้ง และกล่าวอย่างถ่อมตนว่า “ขอโทษ ขอโทษ ฉันอายุมากแล้ว และมือเท้าไม่ค่อยคล่องนัก โปรดยกโทษให้ฉันด้วย.........”

เย่เฉินถือถึงพอใจกับสิ่งนี้ เมื่อเห็นว่าคนรับใช้ส่งเหล้าเหมาไถขนาด 500ml มาสองขวด เขาก็พูดกับคนรับใช้ว่า “เหล้าแบบนี้เอามาอีกสิบขวด”

คนรับใช้ก็ตกตะลึงเมื่อได้ยินดังนั้น ก็พูดโพล่งออกมาว่า “นี่เป็นขวดขนาด 500ml เลยนะ.........”

เย่เฉินโบกมือของเขา “ให้คุณเอามาก็ไปเอามาซิ จะมัวพูดมากทำไม?”