ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 42

บทที่ 42 คุณชายเย่ ผมผิดไปแล้ว

หวังเถิงเฟยไม่รู้ว่าเหตุผลคืออะไร ดังนั้นจึงรู้สึกร้อนรุ่มภายในใจ ตอนนี้เพื่อนร่วมคลาสหลายคนต่างก็จับจ้องเขา เขาทำได้แค่กัดฟันกรอด แล้วติดต่อหาคนอื่น

เขาโทรไปหาคนที่รับผิดชอบสำนักสันติบาลระดับเขตอีกครั้ง

คนนี้ก็รู้จักกับพ่อของเขาอยู่ไม่น้อย

พอโทรติด หวังเถิงเหยก็พูดขึ้นทันที : “ผู้อำนวยการเฉิน นี่ผมเอง หวังเถิงเฟย ผมเจอปัญหาที่เขตบุกเบิกเกี่ยวกับ……”

หวังเถิงเฟยเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง

อีกฝั่งนั้นพูดขึ้นอย่างประหม่า : “เถิงเฟย พวกนั้นเป็นคนของเปียวจื่อ เขาเป็นคนของท่านหงห้า ทางที่ดีอย่าไม่ยุ่งกับเรื่องนี้เลยนะ”

หวังเถิงเฟยถามขึ้น : “คุณจะไม่ช่วยเลยเหรอ?”

อีกฝั่งเลยตอบว่า : “ตำแหน่งของท่านหงห้านั้น คุณเองก็น่าจะรู้จักดีนะ”

หวังเถิงเฟยเองก็รู้สึกหวั่นเล็กน้อย พลางพูดขึ้น: “แล้วคุณสามารถช่วยพูดเพื่อรักษาหน้ากับเขาบ้างได้หรือเปล่า?”

อีกฝั่งยิ้มแห้งพลางพูดขึ้น : “อันนี้ผมช่วยไม่ได้จริงๆ ขอโทษด้วยนะ”

หวังเถิงเฟยพูดขึ้นอย่างฉุนเฉียว : “ผู้อำนวยการเฉิน ผมจำได้ว่าคุณอยากให้กลุ่มบริษัทบริจาครถตำรวจให้คุณไม่ใช่เหรอ? หรือว่าคุณไม่อยากได้แล้ว?”

อีกฝั่งตอบกลับมาทันที อย่างไม่เกรงใจ : “หวังเถิงเฟย พ่อของคุณถูกไล่ออกแล้ว คุณไม่รู้เหรอ?”

“ไล่ออก!? เรื่องเกิดขึ้นตอนไหน?”

“ครึ่งชั่วโมงก่อน!”

และเขาก็พูดขึ้นอีก : “คุณคิดให้ดีก่อนค่อยพูดจะดีกว่านะ”

พูดจบ เขาก็ตัดสายทันที!

ชายหน้าบากหันไปมองเขาที่ดูท่าทางอึ้งๆ พลางหัวเราะเยาะ : “ทำไม? หาไม่ได้เหรอ?”

หวังเถิงเหยกำลังจะพูดขึ้น โดยที่ไม่คิดว่าชายหน้าบากจะตบเข้าที่ใบหน้าตัวเอง จนเขาถึงกับเซล้มทับโต๊ะเก้าอี้ล้มเป็นหน้ากอง!

ทุกอย่างพังลงทลาย!

สีหน้าทุกคนต่างขาวซีด แต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาขวางเขาไว้

“แกกล้าตบฉันเหรอ?”

หวังเถิงเฟยจับหน้าตัวเอง ใบหน้าที่ขาวใสของเขาแสดงความโมโหขึ้นมาอย่างชัดเจน

“ฉันตบแกแล้วมันทำไม?”

ชายหน้าบากหัวเราะออกมาอย่างสะใจ แล้วก็ถีบเข้าที่ท้องของหวังเถิงเฟย จนเขาล้มไปกองที่พื้น พลันขึ้นไปคร่อมแล้วทุบตีอย่างหนัก!

หวังรนหาที่เฟยถูกตีจนร้องอวดครวญ แต่ว่าในเวลาอย่างนี้นั้น ไม่มีใครที่จะช่วยเขาได้เลย

ผ่านไปไม่นาน เขาถูกตีเหมือนหมูเหมือนหมา มีเลือดอาบเต็มใบหน้า ดูแล้วน่าหวาดกลัวอย่างมาก

เขาถูกตีจนหัวหด ทั้งร้องไห้ทั้งร้องขอชีวิต : “พี่ พี่ ผมผิดไปแล้ว! อย่าตีผมเลยนะ!”

“ผิดไปแล้วงั้นเหรอ?” ชายหน้าบากสบถแล้วพูดขึ้น : “ผิดแล้วก็พอเหรอ? อย่ามาเสแสร้งกับฉัน ฉันไม่ตีแกให้ตาย ต่อไปจะมีหน้าอยู่ได้ยังไง?”

พูดเสร็จ เขาก็หันไปพูดกับคนอื่น : “แม่ง ตีมันให้ตาย!”

คนทั้งกลุ่มต่างรุมเข้าไป แล้วก็รุมเตะหวังเถิงเฟยทันที!

บางคนก็ใช้กระบอกเหล็กฟาดลงไปที่ตัวเขา ตอนนี้สถานการณ์นั้นดูน่าอนาถมาก

พอเห็นว่าหวังเถิงเฟยถูกตีปางตายแล้ว ชายหน้าบากก็เดินมาด้านหน้าของหวังเต้าคุน แล้วพูดเสียงข่มขู่ ： “เพื่อนของแกอวดเก่ง ตอนแรกมีแค่สองขา แต่ตอนนี้กลายเป็นสี่ขาแล้ว! ถ้าหากแกไม่รับปากละก็ แกก็จะเป็นแบบนั้น!”

หวังเต้าคุนกระวนกระวายใจทันที แต่ว่า พอพูดว่าอยากได้ส่วนแบ่งหนึ่งในสี่ของตัวเอง นั่นก็เท่ากับว่าตัวเองต้องทำงานให้เขาอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ?

ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้นด้วยความกล้า : “ถ้าจะให้ฉันเป็นแบบนั้น งั้นแกไม่สู้ฆ่าฉันเถอะ!”

ชายหน้าบากขมวดคิ้ว แล้วพูดขึ้นเสียงยากเย็น : “ได้! งั้นฉันจะสงเคราะห์ให้!”

พูดจบ เขาก็ดึงมีดปลายแหลมออกมาจากกระเป๋า

ทุกคนต่างตกใจจนนิ่งไป เพื่อนร่วมคลาสหญิงต่างพากันกรีดร้องขึ้น

เย่เฉินเห็นว่าปลายมีดกำลังจะฟันลงที่มือของหวังเต้าคุน เขาจึงพูดขึ้นทันที : “ทิ้งมีดนั่นซะ!”