ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4209

เย่เฉินถามอีกครั้ง “เฟ่ยฮ่าวหยางสมควรตายไหม?”

เฟ่ยเจี้ยนจงโค้งมือของเขาและพูดว่า "เรียนคุณเย่ สัตว์เดรัจฉานแบบนี้ สมควรยิ่งกว่าตาย มันควรจะถูกหั่นเป็นชิ้น ๆ!"

"ดี!" เย่เฉินพยักหน้า เขามองไปรอบๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ในเมื่อพวกคุณไม่มีความคิดเห็นอื่น ผมก็จะส่งเฟยฮ่าวหยางไปตายแล้ว!”

เมื่อเฟ่ยฮ่าวหยางได้ยินแบบนี้ เขาก็บ้าคลั่งขึ้นมาทันทีและตะโกนลั่นว่า "พวกแกมันไอ้สารเลวเห็นคนใกล้ตายไม่ยอมช่วยเหลือ! ถ้าฉันตาย ต่อให้เป็นผีก็ไม่ปล่อยพวกแกไป!"

เฟ่ยเสวปิง เฟ่ยซานไห่และเฟ่ยเจี้ยนจง แต่ละคนล้วนไม่กล้ามองหน้าเขา

พวกเขาค่อนข้างเชื่อโชคลางอยู่บ้างและกลัวว่าเมื่อเฟ่ยฮ่าวหยางตายไปแล้วจะมาหาพวกเขาเพื่อแก้แค้นจริงๆ

ในเวลานี้เย่เฉินมองไปที่เฟ่ยฮ่าวหยางและพูดอย่างเย็นชาว่า "เฟ่ยฮ่าวหยาง ถ้าโลกนี้มีผีจริงๆ อย่างนั้นในเวลานี้ ไม่รู้ว่าจะมีวิญญาณผู้บริสุทธิ์ที่รอนายอยู่ที่นั่นกี่คน! ถึงเวลาส่งนายไปเพื่อพบกับพวกเขาแล้ว!"

เมื่อเฟ่ยฮ่าวหยางได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของเขาก็ตื่นตะลึงไปทันที เขาเปิดปากอยากพูดบางอย่าง แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

เพราะในเวลานี้ เย่เฉินได้เหนี่ยวไกไปแล้ว!

เมื่อเสียงดังขึ้น สมองหลังของเฟ่ยฮ่าวหยางก็ระเบิดออกมาและล้มลงกับพื้น แน่นิ่งไปในทันที!

ตรงกลางหน้าผากของเขามีรูกระสุนหนาเท่านิ้วหัวแม่มือ และมีของเหลวสีแดงสีขาวออกมาไม่หยุด!

คนในตระกูลเฟ่ยแต่ละคนล้วนหน้าซีดขาว พวกเขาหันศีรษะในทันทีและไม่กล้ามองเฟ่ยฮ่าวหยางอีกต่อไป

เฟ่ยเสวปิงและเฟ่ยซานไห่ร้องไห้ออกมาทันที ขณะที่เฟ่ยเจี้ยนจงก็ร้องไห้ออกมาเช่นกัน

ท้ายที่สุดแล้วนี่ก็คือลูกชาย หลานชาย และเหลนชายที่พวกเขาเลี้ยงดูมากว่า 20 ปี ในใจลึกๆก็ยังมีความรู้สึกรักใคร่ผูกพัน

เฟ่ยเสวปิงรีบไปตรงหน้าเฟ่ยฮ่าวหยางและโอบเขาเอาไว้ ก่อนจะร้องไห้กับเย่เฉินและพูดว่า "คุณเย่ ผมขอพาฮ่าวหยางไปจัดงานศพที่บ้านก่อนได้ไหม ... "

"ไม่!" เย่เฉินพูดอย่างเย็นชาว่า “เด็กผู้หญิงเหล่านั้นถูกเขาฆ่าตายไปโดยไม่เหลือแม้กระทั่งศพ ดังนั้นเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะตายไปอย่างสงบ”

พูดจบ เขาก็หันไปหาว่านพั่วจวินและเอ่ยสั่ง “พั่วจวิน ให้ใครสักคนเอาร่างของเฟ่ยฮ่าวหยางออกไป หาที่เผาศพ แล้วเทขี้เถ้าลงทะเลโดยตรง"

ว่านพั่วจวินพูดทันทีว่า "ได้ครับคุณเย่ ผมรับคำสั่ง!"