ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4208

คำพูดของเย่เฉิน ทุกคนในตระกูลเย่ที่ได้ยินก็รู้สึกราวกับเสียงฟ้าร้องลั่น จนหูลั่นไป!

ทุกคนล้วนมองออกว่า สีหน้าฆ่าฟันของเย่เฉินนั้น ไม่ได้เป็นการทดสอบหรือกำลังล้อเล่นอยู่เลย!

เฟ่ยเสวปิงในเวลานี้สีหน้าซีดขาวและเต็มไปด้วยน้ำตา

เขารู้ดีอย่างยิ่งว่า ไม่ว่าตนจะพูดอะไร ก็ล้วนไม่สามารถช่วยชีวิตลูกชายของเขาเอาไว้ได้

ถ้าตนพูดอะไรผิดไปตอนนี้ เกรงว่าชะตากรรมของตนหลังจากที่ลูกชายตายไปแล้วจะน่าสังเวชมากเช่นกัน

ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงก้มหน้าลงอย่างเงียบ ๆ ไม่กล้ามองเย่เฉินและไม่กล้าตอบ

เย่เฉินไม่ปล่อยให้เขารอดพ้นไปได้และถามอย่างเข้มงวดว่า "เฟยเสว่ปิง! ผมถามคุณอีกครั้ง! ผมฆ่าลูกชายของคุณ คุณยอมรับหรือไม่?!"

เฟ่ยเสวปิงตกใจกลัวกับคำพูดของเย่เฉินจนเป็นอัมพาตไป เขาถูกเย่เฉินบีบบังคับด้วยท่าทางที่ก้าวร้าวจนไม่มีทางที่จะหนี ในใจของเขายังคงแหลกสลาย จนได้แต่ต้องคุกเข่าลงกับพื้นและประสานโค้งคำนับไม่หยุด ในเวลาเดียวกันเขาก็ตะโกนด้วยความสิ้นหวัง "ผมยอมรับ! ผมยอมรับ!! ผมยอมรับ!"

เมื่อได้ยินแบบนี้ ภาพตรงหน้าของเฟ่ยฮ่าวหยางก็ดำมืด จนเขาแทบจะเป็นลมไป

ด้วยความปรารถนาในการเอาชีวิตรอดอันแรงกล้า เขาจึงเบิกตากว้างจ้องไปที่พ่อของตนและตะโกนว่า "พ่อ! คุณต้องช่วยผมสิพ่อ! คุณไม่อาจมองเห็นเขามาฆ่าผมคาตาแบบนี้ได้นะพ่อ!!”

เฟยเสว่ปิงหันหน้าไปข้างหนึ่ง จากนั้นก็กัดฟันและพูดว่า "ทั้งหมดนี้...ล้วนเป็นแกที่ทำตัวเอง..ฉันก็ไม่สามารถช่วยแกได้..."

เฟ่ยฮ่าวหยางโพล่งออกมา "พ่อจะใจร้ายขนาดนี้ไม่ได้นะ! ผมเองก็ถือเป็นลูกหลานของตระกูลเฟ่ย หากพวกคุณยอมทนมองผมถูกฆ่าตายไป แล้วพวกคุณจะอยู่อย่างสงบสุขตลอดชีวิตที่เหลือได้หรือไง?!"

เย่เฉินเตะเข้าที่หน้าอกของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามัวพูดไร้สาระอีก ฉันรับประกันเลยว่าจะทำให้ชีวิตนายแย่ยิ่งกว่าความตาย!”

หลังจากได้ยินแบบนี้ เฟ่ยฮ่าวหยางก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ถึงแม้ว่าทั้งตัวจะเจ็บปวดมากก็ตาม การทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมในสองวันที่ผ่านมานี้นั้นสำหรับเขาแล้วมันน่ากลัวเสียยิ่งกว่านรก เขาหวาดกลัวมันสุดขีดมานานแล้ว

ในเวลานี้ เย่เฉินถามเฟ่ยเสวปิงว่า “เฟ่ยเสวปิง ผมจะถามคุณอีกครั้ง เฟยฮ่าวหยางลูกชายของคุณ สมควรตายหรือไม่?”

เฟ่ยเสวปิงหลับตาลงและตะโกนอย่างสิ้นหวัง “สมควรตาย! สมควรตาย!!”