ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4208
คำพูดของเย่เฉิน ทุกคนในตระกูลเย่ที่ได้ยินก็รู้สึกราวกับเสียงฟ้าร้องลั่น จนหูลั่นไป!
ทุกคนล้วนมองออกว่า สีหน้าฆ่าฟันของเย่เฉินนั้น ไม่ได้เป็นการทดสอบหรือกำลังล้อเล่นอยู่เลย!
เฟ่ยเสวปิงในเวลานี้สีหน้าซีดขาวและเต็มไปด้วยน้ำตา
เขารู้ดีอย่างยิ่งว่า ไม่ว่าตนจะพูดอะไร ก็ล้วนไม่สามารถช่วยชีวิตลูกชายของเขาเอาไว้ได้
ถ้าตนพูดอะไรผิดไปตอนนี้ เกรงว่าชะตากรรมของตนหลังจากที่ลูกชายตายไปแล้วจะน่าสังเวชมากเช่นกัน
ดังนั้น เขาจึงทำได้เพียงก้มหน้าลงอย่างเงียบ ๆ ไม่กล้ามองเย่เฉินและไม่กล้าตอบ
เย่เฉินไม่ปล่อยให้เขารอดพ้นไปได้และถามอย่างเข้มงวดว่า "เฟยเสว่ปิง! ผมถามคุณอีกครั้ง! ผมฆ่าลูกชายของคุณ คุณยอมรับหรือไม่?!"
เฟ่ยเสวปิงตกใจกลัวกับคำพูดของเย่เฉินจนเป็นอัมพาตไป เขาถูกเย่เฉินบีบบังคับด้วยท่าทางที่ก้าวร้าวจนไม่มีทางที่จะหนี ในใจของเขายังคงแหลกสลาย จนได้แต่ต้องคุกเข่าลงกับพื้นและประสานโค้งคำนับไม่หยุด ในเวลาเดียวกันเขาก็ตะโกนด้วยความสิ้นหวัง "ผมยอมรับ! ผมยอมรับ!! ผมยอมรับ!"
เมื่อได้ยินแบบนี้ ภาพตรงหน้าของเฟ่ยฮ่าวหยางก็ดำมืด จนเขาแทบจะเป็นลมไป
ด้วยความปรารถนาในการเอาชีวิตรอดอันแรงกล้า เขาจึงเบิกตากว้างจ้องไปที่พ่อของตนและตะโกนว่า "พ่อ! คุณต้องช่วยผมสิพ่อ! คุณไม่อาจมองเห็นเขามาฆ่าผมคาตาแบบนี้ได้นะพ่อ!!”
เฟยเสว่ปิงหันหน้าไปข้างหนึ่ง จากนั้นก็กัดฟันและพูดว่า "ทั้งหมดนี้...ล้วนเป็นแกที่ทำตัวเอง..ฉันก็ไม่สามารถช่วยแกได้..."
เฟ่ยฮ่าวหยางโพล่งออกมา "พ่อจะใจร้ายขนาดนี้ไม่ได้นะ! ผมเองก็ถือเป็นลูกหลานของตระกูลเฟ่ย หากพวกคุณยอมทนมองผมถูกฆ่าตายไป แล้วพวกคุณจะอยู่อย่างสงบสุขตลอดชีวิตที่เหลือได้หรือไง?!"
เย่เฉินเตะเข้าที่หน้าอกของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “อย่ามัวพูดไร้สาระอีก ฉันรับประกันเลยว่าจะทำให้ชีวิตนายแย่ยิ่งกว่าความตาย!”
หลังจากได้ยินแบบนี้ เฟ่ยฮ่าวหยางก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก ถึงแม้ว่าทั้งตัวจะเจ็บปวดมากก็ตาม การทรมานอย่างไร้มนุษยธรรมในสองวันที่ผ่านมานี้นั้นสำหรับเขาแล้วมันน่ากลัวเสียยิ่งกว่านรก เขาหวาดกลัวมันสุดขีดมานานแล้ว
ในเวลานี้ เย่เฉินถามเฟ่ยเสวปิงว่า “เฟ่ยเสวปิง ผมจะถามคุณอีกครั้ง เฟยฮ่าวหยางลูกชายของคุณ สมควรตายหรือไม่?”
เฟ่ยเสวปิงหลับตาลงและตะโกนอย่างสิ้นหวัง “สมควรตาย! สมควรตาย!!”
แน่นอนว่า หากคืนนี้ไปตนไม่ได้เป็นผู้นำตระกูลเฟ่ยอีกต่อไป อย่างนั้นตนก็ยิ่งจะไม่สามารถไปแก้แค้นเย่เฉินได้แล้ว
เย่เฉินไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับคำสาบานของเฟ่ยซานไห่และถามต่อไปว่า “คุณคิดว่า หลานชายของคุณเฟยฮ่าวหยาง สมควรตายหรือไม่?”
"สมควรตาย!" เฟ่ยซานไห่โพล่งออกมาโดยไม่คิด
เย่เฉินยิ้มเยาะและพูดอย่างใจเย็น “ฉันจะไม่ไปสอบสวนว่าสิ่งที่คุณพูดเป็นจริงหรือเท็จ หลังจากวันนี้ไป หากคุณต้องการล้างแค้นฉัน ฉันเย่เฉินพร้อมต้อนรับทุกเมื่อ”
เฟ่ยซานไห่กล่าวด้วยความกลัวอย่างยิ่งว่า “คุณเย่ ผมไม่กล้า! ผมไม่กล้าเลยสักนิด!”
เย่เฉินไม่สนใจเขาและหันไปมองเฟ่ยเจี้ยนจง ก่อนจะถามเสียงดัง “เฟ่ยเจี้ยนจง! ผมฆ่าหลานชายของคุณ คุณยอมรับหรือไม่?!”
เฟ่ยเจี้ยนจงพูดด้วยความหวาดหวั่น "คุณเย่...คุณกำลังทำหน้าที่แทนสวรรค์ ผมไม่เพียงแต่ยอมน้อมรับ แต่ยังรู้สึกขอบคุณที่คุณกำจัดสวะแบบนี้ออกไปจากตระกูลเฟ่ยของเราด้วย!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...