ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4207
“ดังนั้น ใครกันที่บอกพวกคุณว่า ขอแค่เอาเงินจำนวนหนึ่งออกมาช่วยเหลือครอบครัวของเหยื่อ เรื่องนี้ก็จะคลี่คลายได้อย่างสมบูรณ์?! ใครกันแน่ที่ให้ความมั่นใจแบบนี้กับพวกคุณ?!”
เฟ่ยเจี้ยนจงพูดไม่ออกไปทันที หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
เขารู้ว่า ปฏิกิริยาของเขาเมื่อครู่ ได้ไปแตะเกล็ดย้อนของเย่เฉินโดยไม่ได้ตั้งใจเข้าแล้ว
ดังนั้นเขาจึงรีบกล่าวด้วยความเคารพอย่างรวดเร็วว่า “ขอโทษครับคุณเย่ เป็นผมที่ไม่ได้คิดให้ดี...”
เย่เฉินมองมาที่เขาและพูดเสียดสี "คุณท่านใหญ่ ลูกชายของคุณแย่งชิงอำนาจคุณไป ก็ไม่ใช่ความผิดของเขาลำพังสักทีเดียว ความเห็นแก่ตัวของคุณ อย่างน้อยก็มีส่วนไปแล้วอย่างน้อยครึ่งหนึ่ง"
เฟ่ยเจี้ยนจงเหงื่อตกแต่กลับไม่กล้าเช็ด เขาทำได้เพียงโค้งตัวลงอย่างอ่อนน้อมและพูดว่า “คุณเย่วิจารณ์ได้ถูกต่…”
เย่เฉินเอ่ยอย่างเย็นชา “อีกเดี๋ยวผมจะเปิดวิดีโอทั้งหมดให้เป็นสาธารณะ ถึงเวลานั้น ทางที่ดีตระกูลเฟ่ยควรจัดงานแถลงข่าวโดยเร็วที่สุดเพื่อขอโทษต่อชาวโลกอย่างจริงใจ หากพวกนายจัดการได้ดี จากนี้ไปฉันจะไม่ตามเอาเรื่องอีก แต่ถ้าพวกคุณจัดการได้ไม่ดี ผมจะฆ่าผู้นำของตระกูลเฟ่ยก่อน แล้วให้ผู้นำคนต่อไปมาจัดการต่อไป ถ้าผู้นำคนถัดมายังทำได้ไม่ถูกใจ อย่างนั้นผมก็จะฆ่าคนๆนั้นแล้วตามหาต่อไป จนกว่าเรื่องนี้จะคลี่คลายอย่างถูกต้อง!"
เมื่อคนในตระกูลเฟ่ยได้ยินแบบนี้ ทุกคนก็สั่นสะท้าน
แต่ในเวลานี้เย่เฉินไม่สนใจพวกเขา เขาหันไปหาว่านพั่วจวินและพูดว่า "พั่วจวิน นำคนมาที่นี่"
“ครับ คุณเย่!” ว่านพั่วจวินหยิบมือถือออกมาทันทีและออกคำสั่งให้คนของเขา
ไม่กี่นาทีต่อมา เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งก็ลงจอดตรงด้านนอกห้องโถงที่ชั้นหนึ่ง
ทหารหลายนายจากสำนักว่านหลงเดินคุ้มกันเฟ่ยฮ่าวหยางและเฉียวเฟยหยุนซึ่งสวมกางเกงชั้นในเพียงตัวเดียวเข้ามา
ในเวลานี้ ทั้งสองถูกทรมานจนไม่เป็นผู้เป็นคนไปแล้ว
หูหายไปแล้ว ร่างกายก็เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น จิตวิญญาณดูหลุดลอยไปอย่างมาก จนแทบจะสูญเสียชีวิตไปกว่าครึ่งแล้ว
เฟ่ยฮ่าวหยางถูกพาเข้ามา เมื่อเขาเห็นเฟ่ยเสวปิงและเฟ่ยซานไห่เขาก็ร้องไห้ดังลั่นทันที "พ่อ ปู่ พวกคุณช่วยผมด้วย...ผมใกล้จะถูกทรมานจนตายแล้ว... "
เฟยฮ่าวหยางตื่นตระหนก เมื่อเห็นว่าเฟ่ยเจี้ยนจงอยู่ที่นี่ด้วย เขาก็ยิ่งอดตกใจไม่ได้ เขาร้องไห้และพูดว่า "คุณปู่ทวด...ช่วยผมด้วย...ผมถูกพวกเขาทรมานจนแทบตายจริงๆ...ได้โปรดคุณ..."
เฟ่ยเจี้ยนจงยิ่งโมโหขึ้นมา เขาชี้ไปที่จมูกของอีกฝ่ายแล้วพูดว่า "ไอ้เวร แกมันสมควรตาย!"
คราวนี้เฟยฮ่าวหยางรู้สึกสับสนอย่างสมบูรณ์ เขาไม่คาดคิดเลยว่า ญาติที่รักใคร่เอ็นดูเขามากในอดีต มาตอนนี้ถึงกับเมินเฉยกับเขา หากพวกเขาไม่เต็มใจที่จะช่วยตัวเอง แล้วตนเองก็เหลือแค่ความตายทางเดียวแล้วไม่ใช่หรือไง?!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็รีบหันกลับมาคุกเข่าลงต่อหน้าเย่เฉินและร้องไห้ "คุณเย่...ผมรู้ว่าตัวเองผิดไปแล้ว...ผมรู้แล้วจริงๆว่าตัวเองทำผิด...ได้โปรดคุณช่วยยกโทษให้ผมสักครั้งเถอะคุณเย่...”
เย่เฉินไม่สนใจเขา แต่ยื่นมือไปหาว่านพั่วจวิน
ว่านพั่วจวินรู้ความจากนั้นก็ชักปืนพกออกมาจากด้านหลังของทหารนายหนึ่งทันทีแล้วยื่นให้เย่เฉินด้วยความเคารพ
เย่เฉินรับปืนมา จากนั้นก็จ่อปากกระบอกปืนไปที่หน้าผากของเฟ่ยฮ่าวหยาง เขามองไปที่เฟ่ยเสวปิงและถามเสียงสูง “เฟ่ยเสวปิง วันนี้ผมฆ่าลูกชายของคุณก็เพื่อกำจัดอันตรายต่อประชาชน คืนความยุติธรรมแทนสวรรค์ คุณ! ยอมรับไหม?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...