ครู่ต่อมา คนในตระกูลเฟ่ยนำโดยเฟ่ยเจี้ยนจงและเฟ่ยเข่อซินก็เดินออกจากวิลล่าของตระกูลเฟ่ยและส่งเย่เฉินออกมาด้วยความเคารพ
ในเวลานี้ เฮลิคอปเตอร์จอดรออยู่ที่สนามหญ้านอกประตูเป็นเวลานานแล้ว
เย่เฉินที่รายล้อมไปด้วยคนในตระกูลเฟ่ยเดินมาถึงเฮลิคอปเตอร์ เขาหันไปหาเฟ่ยเข่อซินและพูดว่า "พอแล้ว รีบไปจัดการเรื่องของพวกคุณเองเถอะ"
เฟ่ยเข่อซินพยักหน้าเบา ๆ และเอ่ยด้วยความเคารพว่า “คุณเย่ เดินทางปลอดภัย"
เย่เฉินมองดูเธอและเอ่ยกำชับเสียงเบาว่า “คุณหนูเฟ่ย ผมจะขอให้ว่านพั่วจวินทิ้งคนเอาไว้บางส่วนเพื่อช่วยเหลือคุณตลอดช่วงเปลี่ยนผ่านนี้ คุณเองก็ต้องตื่นตัวต่อภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้นจากในตระกูลเฟ่ย สุนัขนั้นแว้งกัดได้ก็จริง แต่ถ้าหากสามารถฝึกฝนเลี้ยงดูได้ก็จะเป็นประโยชน์เช่นกัน”
เฟ่ยเข่อซินรู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่งและพูดอย่างจริงจังว่า "ขอบคุณคุณเย่ ฉันจะคอยใส่ใจกับมัน... "
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อยและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ถ้าเช่นนั้น ผมขอตัวก่อนแล้ว มีเรื่องอะไรก็โทรติดต่อ”
พูดจบ เย่เฉินก็ก้าวขึ้นเฮลิคอปเตอร์ไป
จากนั้น เฮลิคอปเตอร์ก็ออกเดินทางช้าๆ ท่ามกลางความรู้สึกยากจะตัดใจของเฟ่ยเข่อซินและความสนใจของคนในตระกุลเฟ่ย จากนั้นก็มุ่งหน้าบินไปทางตะวันออกเฉียงเหนือ
ทันทีที่เย่เฉินจากไป คนในตระกูลเฟ่ยหลายคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาในที่สุด
ในเวลานี้ เฟ่ยซานไห่ก็มีความรู้สึกรอดตาแล้วเช่นกัน ทั้งตัวของเขาผ่อนคลายในทันที ราวกับว่าทั้งร่างใช้แรงทั้งหมดไปแล้ว
ลูกชายของเขา เฟ่ยเสวปิงเองก็เหมือนกัน
ในใจของเฟ่ยซานไห่รู้สึกอยู่ไม่สุข
พ่อแม่และญาติของเฟ่ยเข่อซิน ล้วนถูกไล่ออกจากตระกูลเฟ่ยทันทีหลังจากที่เขายึดอำนาจได้
อีกทั้งพี่น้องของเธอที่มีตำแหน่งจริงในบริษัทก็ถูกไล่ออกทันทีเช่นกันโดยไม่มีข้อยกเว้น
นอกจากนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขาคุกคามอะไรตนได้ เฟ่ยซานไห่ก็ออกคำสั่งอย่างชัดเจนห้ามไม่ให้พวกเขาเข้าร่วมในกิจกรรมสาธารณะ หลังจากที่เขาได้ตำแหน่งมาอย่างมั่นคงแล้วและคุณท่านใหญ่ตายไปแล้ว ตนถึงค่อยปล่อยพวกเขาเป็นอิสระ
ดังนั้น คนในครอบครัวของเฟ่ยเข่อซินจึงถูกบังคับให้ไปไมอามีและถูกกักบริเวณอยู่ในบ้าน
ตอนนี้จู่ๆเฟ่ยเข่อซินก็กลายเป็นผู้นำตระกูลเฟ่ย อีกทั้งยังได้รับการสนับสนุนจากเย่เฉินและสำนักว่านหลง เฟ่ยซานไห่กังวลว่าเธอจะมาชำระแค้นกับตนเอาทีหลัง ดังนั้นในใจของเขาจึงรู้สึกลนลานเป็นอย่างมาก และทำได้เพียงฝืนเอ่ยออกไปว่า "เข่อซิน... พูดตามความจริง...เรื่องที่ให้ครอบครัวของเธอไปไมแอมีเป็นความตั้งใจของฉันเอง...ฉันรู้สึกว่า พวกเขาไปจากนิวยอร์กแล้ว มันก็จะทำให้ฉันปลอดภัยมากขึ้น..."

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...