ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4301
หลี่ญ่าหลินรีบเอ่ยพูด "ลุงอาน ขาดผู้สืบสกุล ก็หมายถึงขาดคนสืบทอดสายเลือดไม่ใช่หรือไง...อย่างนั้นขอแค่ลูกๆยังมีลูกหลานสืบต่อ อย่างนั้นสายเลือดของผมก็ถูกส่งต่อไปแล้วไม่ใช่หรือ?"
คุณท่านใหญ่โบกมือและกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ญ่าหลิน คำว่าขาดผู้สืบสกุลนั้นไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น พูดตรงๆ แล้วก็คือไม่มีใครจุดเครื่องหอมไหว้บูชาบรรพบุรุษในสายเลือดแล้ว ถ้าพูดให้ตรง ๆ กว่านี้ก็คือไม่ใช่ใครบูชา!"
เมื่อได้ยินแบบนี้ หลี่ญ่าหลินก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป น้ำตาร้อนจัดสองสายไหลอาบแก้มสีเข้มของเขา
เขาเข้าใจความหมายในคำพูดของคุณท่านใหญ่ และในใจของเขาเองก็เห็นด้วยกับความคิดของคุณท่านใหญ่เช่นกัน
คนหัวเซี่ยรุ่นก่อนเดินทางมายังต่างประเทศเพื่อทำงานหนักหาเลี้ยงชีพ ไม่มีใครที่ไม่หวังว่าครอบครัวของตนจะเต็มด้วยผู้คนคับคั่ง ลูกหลานเพียบพร้อม หนึ่งในนั้นเองก็รวมถึงพ่อของหลี่ญ่าหลินด้วย
แต่ถึงแม้หลี่ญ่าหลินจะมีพี่สาว 5 คน แต่เขาก็เป็นผู้ชายคนเดียวในครอบครัว
อีกทั้งภรรยาของเขาแต่เดิมก็เต็มใจที่จะมีลูกให้เขาอีกหลายคน แต่น่าเสียดายที่เธอพบอาการตกเลือดอย่างรุนแรงตอนให้กำเนิดลูกสาว จนแพทย์ต้องตัดมดลูกของเธอออกเพื่อรักษาชีวิตของเธอ
ดังนั้น หลี่ญ่าหลินจึงมีบุตรสาวเพียงคนเดียว
ในเวลานี้ นายหญิงใหญ่ที่อยู่ด้านข้างเห็นว่าชายฉกรรจ์ร่างใหญ่อย่างหลี่ญ่าหลินถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา ก็รีบพูดกับคุณท่านใหญ่ว่า “ไอ้หย่า ตาเฒ่านี่! นี่มันยุคไหนแล้ว ยังจะมั่วให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิงแบบนี้อยู่อีก!”
พูดจบ เธอก็รีบพูดกับหลี่ญ่าหลินว่า "ญ่าหลิน อย่าไปฟังเรื่องไร้สาระของลุงอาน ความคิดโบราณแบบนี้ควรถูกล้มล้างไปนานแล้ว!"
อานฉีซานดุเขาว่า "เจ้าเด็กหน้าเหม็น ล้วนบอกกันว่าใต้เข่าบุรุษมีทองคำ แต่นายกลับวิ่งเอามันมาให้ฉันซะแล้ว! รีบยืนขึ้นดีๆเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นพอฉันตายไปนายห้ามคุกเข่าให้ฉัน!"
หลี่ญ่าหลินรู้สึกมันจากใจจริงจริงๆ แต่เมื่อเขาเห็นความโกรธของอานฉีซาน เขาก็รีบพูดว่า "ได้ครับคุณลุงอาน... ฉันรู้แล้ว ... "
คุณท่านใหญ่พยักหน้าด้วยความพึงพอใจและเอ่ยเร่ง “ยังจำมาโอ้เอ้อยู่ที่นี่ทำไมอีก? รีบไปสนามบินสิ!”
อานโฉงชิวรีบพูดว่า “พ่อ ผมบอกให้เขารีบไปแล้ว แต่เขายืนกรานที่จะอยู่กับคุณสักพัก”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...