ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4310
ดังนั้น คนยี่สิบกว่าคนพวกนี้จึงแทบจะกัดฟันปลอมในปากเกือบจะพร้อมกัน
พิษที่ปล่อยออกมาในทันที ทำให้สีหน้าของแต่ละคนเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำอย่างมากในทันทีและร่างกายของพวกเขาก็กระตุกอย่างรุนแรงเช่นกัน
หัวหน้าโจรมองไปที่เย่เฉิน จากนั้นก็หัวเราะอย่างน่าสมเพช ในปากมีฟองขาว แต่กลับยังเอ่ยเยาะเย้ยขึ้นมา "นาย...นายแข็งแกร่งก็จริง... แต่... ฉัน... ฉันบอกแล้ว...ชีวิตของฉัน ไม่มี..ไม่มีทางอยู่ในมือของ...ใครทั้งนั้น!ชีวิตของฉันขึ้นอยู่กับฉัน...ไม่ได้มาจากสวรรค์!!!"
เมื่อเย่เฉินเห็นว่าเขาใกล้จะตายแล้ว มุมปากของเขาก็ผุดรอยยิ้มเย้ยหยันและถามอย่างเย็นชาว่า “อยากตาย? ได้รับอนุญาตจากฉันแล้วหรือยัง?!”
เมื่อหัวหน้าโจรได้ยินคำพูดนี้ของเย่เฉิน ด้านหนึ่งก็หัวเราะอย่างขมขื่น อีกด้านก็กระอักเลือดออกมาเต็มปากและพูดเย้ยหยัยว่า "นาย...นายคิดจริงๆหรือไงว่าตนเองสามารถควบคุมความเป็นความตายได้ทุกอย่าง?!”
เย่เฉินเยาะเย้ยและเอ่ยเสียงเรียบ “ฉันไม่กล้าพูดว่าตัวเองสามารถควบคุมความเป็นความตายได้ แต่การควบคุมความเป็นความตายของนาย ยังง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ!”
พูดจบ เย่เฉินก็โบกมือทันที!
ทันใดนั้น พลังทิพย์หลายสายก็พุ่งออกมาจากความว่างเปล่าในทันที จากนั้นก็ทำลายโคมไฟทั้งหมดในบริเวณทางเดินลง!
ทันใดนั้น ทั่วทั้งทางเดินก็ตกอยู่ในความมืด!
ในเวลานี้ เย่เฉินผู้ไม่มีความกังวลอะไรอีกก็สาวเท้าพุ่งไปข้างหน้า จากนั้นก็ใช้นิ้วบีบสะบักของชายผู้นั้น
ในช่วงเวลาที่เขากำลังจะตายจากพิษนั้นเอง เย่เฉินได้ส่งพลังทิพย์สายหนึ่งเข้าไป และรวบรวมพิษที่แพร่กระจายในร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ผนึกมันด้วยพลังทิพย์เอาไว้จนหมด
ชายคนนั้นจากเดิมที่รู้สึกว่าพิษกำลังทำให้ร่างกายของเขาค่อยๆ แข็งขึ้น ลมหายใจ การเต้นของหัวใจ และความคิดของเขาก็แทบจะหยุดลงไปแล้ว และยังรู้สึกว่าทั้งตัวของเขากำลังเข้าสู่สภาวะใกล้ตายแล้ว
แต่ในเวลานี้ เขาที่สูญเสียความเจ็บปวดของแขนขาไปหมดแล้วแต่การแสดงออกของเขาก็ยังสงบอยู่หลายส่วน
สำหรับเขาแล้ว การกินยาพิษและตายในเวลานี้ถือเป็นจุดจบที่ดี
ชายคนนั้นจ้องไปที่เย่เฉินด้วยดวงตาเบิกกว้างและถามอย่างสิ้นหวัง "นาย...นายทำได้ยังไงกันแน่ ... "
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่นายจะถามคำถามฉัน!”
พูดจบ เขาก็ใช้พลังทิพย์หยุดเลือดจากบาดแผลที่แขนขาทันที ในขณะเดียวกันก็ทำให้อีกฝ่ายหมดสติไปโดยสมบูรณ์
หลังจากจัดการทั้งหมดนี้แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ยืนอยู่ที่ประตูและพูดกับคนตระกูลอานที่อยู่ในห้องว่า “ก่อนที่การแสดงจะจบลง ใครก็ห้ามออกมาทั้งนั้น!”
ในเวลานี้คนตระกูลอานเห็นแค่เพียงเงาร่างสูงที่ยืนอยู่นอกประตู ทุกคนล้วนอยากเห็นลักษณะใบหน้าของเงาร่างนั้นให้ชัดเจน แต่แสงนั้นมืดเกินไป จนไม่มีทางมองเห็นได้ชัดเจน
อานฉีซานโพล่งออกมาโดยไม่รู้ตัว "ไม่ทราบว่าผู้มีพระคุณมีนามว่าอะไร พระคุณที่ช่วยชีวิตในวันนี้ ตระกูลอานจะต้องพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อตอบแทน!"
เย่เฉินพูดเรียบๆ “ไม่จำเป็น คราวหน้าทุกท่านโปรดระวังให้มากกว่านี้ ครั้งหน้า อาจจะไม่โชคดีขนาดนี้ก็ได้!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...