ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4311
อานฉีซานรีบพูด "ผู้มีพระคุณ! วันนี้คุณช่วยชีวิตคนตระกูลอานทั้งเด็กชราไปกว่าสิบ โปรดให้โอกาสฉันตอบแทนบุญคุณของคุณอีกครั้ง!"
เย่เฉินส่ายหัว "ไม่จำเป็นต้องตอบบุญคุณหรอก ทุกคนล้วนเป็นลูกหลานชาวหัวเซี่ย ผมเองก็แค่ผ่านทางมาเจอกับความไม่ยุติธรรมจึงยื่นมือเข้าช่วยเหลือก็เท่านั้น
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน อานฉีซานก็ตระหนักว่าเขาไม่ควรไล่ถามคำถามต่อไปอย่างไม่เหมาะสมต่อเวลาอีก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงกล่าวอย่างซาบซึ้งว่า "อย่างนั้นฉันก็ขอเป็นตัวแทนของคนตระกูลอานทุกคนขอบพระคุณสำหรับบุญคุณของผู้มีพระคุณ!”
เย่เฉินรีบพูดขึ้น “ไม่ต้อง! พวกคุณส่วนใหญ่ล้วนอายุมากพอจะเป็นผู้อาวุโสของผมได้แล้ว ดังนั้นอย่าได้ทำให้ผมต้องอายุสั้นเลย”
อานโฉงชิวคิดอะไรบางอย่างได้และรีบถามว่า "ผู้มีพระคุณ ฉันขอถือวิสาสะถามอะไรคุณหน่อย..."
เย่เฉินกล่าวเรียบๆ “คุณพูดเถอะ”
อานโฉงชิวรีบพูดขึ้น "ผมอยากยืนยันสถานการณ์ของเพื่อนคนหนึ่งของผม เขาเพิ่งออกจากที่นี่ไปก่อนเกิดอุบัติเหตุ... โทรศัพท์มือถือของผมไม่รู้ทำไมถึงไม่มีสัญญาณ แม้กระทั่ง 911 ก็โทรไม่ได้ด้วยซ้ำ..."
เย่เฉินขมวดคิ้วเล็กน้อยและรู้ว่าเขาเพื่อนคนหนึ่งที่เอ่ยถึงจะต้องเป็นหลี่ญ่าหลิน ดังนั้นเขาจึงปล่อยพลังทิพย์ของตนออกไป และหลังจากการค้นหาเล็กน้อย เขาก็พบสถานการณ์ของหลี่ญ่าหลิน
ในเวลานี้ หลี่ญ่าหลินหมดหนทางรอดแล้ว
แม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงสองหรือสามนาทีนับตั้งแต่เขาถูกยิง แต่ตอนนี้เย่เฉินก็ไม่สามารถทำอะไรได้
ร่างกายของเขาได้รับความเสียหายอย่างร้ายแรง อวัยวะสำคัญมากมายภายในร่างกายรวมทั้งหัวใจถูกทำลายไปอย่างสมบูรณ์ อย่าว่าแต่ยาอายุวัฒนะ ต่อให้เย่เฉินจะหยิบยาเสริมชี่ปราณออกมา แต่ก็ไม่สามารถช่วยชีวิตเขาได้
ดังนั้น เย่เฉินจึงพูดเรียบๆ ว่า “ไม่จำเป็นต้องยืนยัน เขาตายแล้ว”
"อะไรนะ..." อานโฉงคนคนนี้วเสียใจอย่างยิ่งและโพล่งออกมา "เขา...ลูกสาวของเขาเพิ่งตั้งท้อง...ภรรยาและลูกๆ ของเขากำลังรอเขาอยู่... เขาจะตายได้ยังไง..."
เย่เฉินพูดอย่างจริงจัง “เขาตายไปแล้วจริงๆ”
อานฉีซานเองก็น้ำตาไหลเป็นสายและเอ่ยสะอื้นไห้ “เป็นฉันที่ทำร้ายญ่าหลิน...เป็นฉันทำร้ายเขา...ฉันจะอธิบายให้แม่ลูกกำพร้าของเขาฟังได้อย่างไร...ฉันจะอธิบายให้พี่ชายที่สนิทของฉันที่ตายไปหลายปีแล้วได้อย่างไร.. ."
สรุปก็คือ สมองของเขา ยังคงรักษาโอกาสรอดชีวิตครั้งสุดท้ายอยู่
อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเขาถูกทำลายไปเกือบหมดแล้ว และเย่เฉินเองก็ไม่มีความสามารถที่จะทำให้เขาฟื้นคืนชีพได้
ทันใดนั้น ก็มีความคิดแวบเข้ามาในใจของเย่เฉิน
ในตอนแรก นางาฮิโกะ อิโตะบิดาของอิโตะ นานาโกะ หลังจากการตัดขาทั้งสองข้างไปแล้ว เย่เฉินเองก็รู้สึกเสียดายแทนเขาด้วยเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม เสียดายก็เป็นเรื่องน่าเสียดาย แต่เย่เฉินก็ไม่สามารถทำให้ขาที่หักไปของเขาเติบโตขึ้นมาอีกได้
-
ขาที่ถูกตัดขาดไม่สามารถเติบโตได้อีก อย่างนั้นอวัยวะอื่นๆ ที่ถูกทำลายไปโดยสมบูรณ์แล้ว ก็ไม่สามารถสร้างขึ้นใหม่ได้ด้วยเช่นกัน
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...