เย่เฉินเหลือบมองเฟ่ยเข่อซินและเอ่ยเรียบๆ "คนเหล่านี้เป็นคนที่คุณหนูเฟ่ยนำมา แล้วเป็นฉันที่เชิญพวกเขาให้มาช่วย"
เฉินตัวตัวถามด้วยความประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือคะ?”
เย่เฉินไม่ตอบ แต่กลับถามเธอด้วยความระแวดระวังอยู่หลายส่วน "คนที่รู้ว่าตระกูลอานอยู่ที่นี่คืนนี้ มีใครบ้าง?"
"ไม่มีใครนี่" เฉินตัวตัวเอ่ยปาก "นอกจากชิวอี๋และฉันแล้ว ก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้อีก"
หลังจากนั้น เธอก็ถามอย่างตกใจว่า “ทำไมกัน?! เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?!”
เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา “เมื่อกี้มีโจรบุกเข้ามาโจมตีคนตระกูลอาน”
"โจมตี?!" เฉินตัวตัวตกตะลึงตาค้างและโพล่งออกมา “มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?”
พูดจบ เธอก็มองไปรอบๆ และพูดด้วยความสงสัย "แต่คุณเย่...ที่นี่ดูไม่เหมือนเพิ่งเกิดการโจมตีกันขึ้นเลย..."
เย่เฉินมองดูเธอและถามต่อว่า “ตัวตัวฉันถามเธอ พวกเธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าคนตระกูลอานจะมาดูคอนเสิร์ต? หลังจากรู้แล้ว พวกเธอทำอะไรไปบ้าง?”
เฉินตัวตัว รีบพูด "ชิวอี๋ได้รับโทรศัพท์จากนายหญิงใหญ่ตระกูลอานเมื่อเช้านี้ หลังรู้ว่าพวกเขากำลังมาดูการแสดง เธอจึงโทรหาคุณเย่เพื่อยืนยันทันที หลังจากที่คุณรับปาก พวกเราก็จัดห้องส่วนตัวของตระกูลอานเอาไว้ข้างๆคุณ”
หากเฉินตัวตัวเป็นหนอนบ่อนไส้หรือเปิดเผยความลับออกไป อย่างนั้นเธอก็คงไม่ใช่แค่เปิดเผยข้อมูลของตายายคนในตระกูลอานออกไปเท่านั้น แต่จะต้องบอกเรื่องของตนกับอีกฝ่ายด้วยอย่างแน่นอน เพราะท้ายที่สุด ตนต่างหากที่เป็นตัวแปรที่สำคัญที่สุดในคืนนี้
ดังนั้น จากจุดนี้เพียงอย่างเดียวก็สามารถระบุได้ว่าหนอนบ่อนไส้ไม่ใช่เฉินตัวตัวอย่างแน่นอน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เย่เฉินก็ถามต่อไปว่า “ถ้าตามที่เธอพูดมา ก่อนที่ตระกูลอานจะมาถึงในคืนนี้ นอกจากเธอและหนานหนานแล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะจัดให้อยู่ห้องส่วนตัวห้องไหนใช่ไหม?”
"ใช่!" เฉินตัวตัวเอ่ยอย่างหนักแน่น "เรื่องนี้ พวกเราไม่ได้สั่งให้ใครไปจัดการ อีกทั้งหลังจากที่คนตระกูลอานมาถึงก็เป็นฉันที่พาเข้ามาด้วยตัวเอง นอกจากนี้ระหว่างที่พาพวกเขาขึ้นมาชั้นบน ฉันก็ไม่ได้ให้พนักงานคนไหนตามมา หลังจากรับรองตระกูลอานเรียบร้อยแล้ว ฉันยังกำชับพนักงานเป็นพิเศษว่าทุกคนไม่ควรขึ้นไปชั้นบนหากไม่ได้มีคำสั่งเรียกจากแขกในห้อง แต่แน่นอนว่าฉันไม่สามารถรับรองได้อย่างเด็ดขาดว่าหลังจากที่คนตระกูลมาถึงแล้ว พนักงานของเราจะไม่รู้จักตัวตนของเขาอย่างแน่นอน...”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...