ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 437
บทที่ 437
ไม่นาน ซ่งหรงวี่ขับรถออกจากบ้านไปส่งซ่งหวั่นถิง มุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลโรคจิตชิงซาน
และในขณะนี้ ที่โรงพยาบาลโรคจิตชิงซาน พยาบาลเพิ่งป้อนอาหารให้อู๋ฉีที่บ้าคลั่ง
เมื่อป้อนเขาเสร็จ ก็เช็ดปากเขาให้สะอาด ให้เขาบ้วนปาก และล้างกระเพาะ แม้อู๋ฉีมีสติกลับมาแล้ว ทั้งตัวเขานอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลโดยถูกมัดมือและเท้า สีหน้าหมดหวัง
พยาบาลสองสามคนอดทนกล้ำกลืนความคลื่นไส้ ถือสิ่งสกปรกออกจากท้องของเขา จากด้านในห้องผู้ป่วยพิเศษไปยังห้องพักผ่อนของญาติ
พ่อของอู๋ฉี อู๋ตงไห่ และพี่ชายอู๋ซิน นั่งบนโซฟาไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
หลังจากพยาบาลออกมา กล่าวกับทั้งสองด้วยความเคารพว่า: “ประธานอู๋ ประธานอู๋น้อย ได้สติแล้วค่ะ”
อู๋ตงไห่ถามอย่างเย็นชาว่า: “ล้างกระเพาะเสร็จแล้วเหรอ?”
พยาบาลพยักหน้า พูดเสียงต่ำว่า: “ล้างเสร็จแล้ว!”
“อืม” อู๋ตงไห่ถามอีก: “ของที่พวกคุณป้อนให้เขา ฆ่าเชื้อแล้วใช่ไหม?”
พยาบาลรีบพูด: “ฆ่าเชื้อแล้ว เราใส่ไว้ในหม้ออัดแรงดันสำหรับการฆ่าเชื้อที่อุณหภูมิและแรงดันสูง แม้ว่าจะไม่สามารถกำจัดกลิ่นได้ แต่ก็สามารถยืนยันได้ว่าไม่มีแบคทีเรียหรือไวรัสอยู่ในนั้น……”
ตอนนี้ อู๋ฉีในทุกๆ 1 ชั่วโมงมีกฎเหล็กว่าจะต้องมีการ “เสริมอาหาร” จนถึงตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม
อู๋เฉินไห่ก็ไม่กล้าขัด สุดท้ายความล่าช้าเพียงหนึ่งนาทีก็อาจจะนำไปสู่ความตายได้ เขากลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกชายจริงๆ
ดังนั้น เขาจึงหารือกับผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ของเขา พร้อมกับวิธีแก้ปัญหาชั่วคราว ทุกครั้งที่มีการ “เสริมอาหาร” ให้เขา มักจะถูกวางไว้ในหม้ออัดแรงดันไว้ล่วงหน้าสำหรับฆ่าเชื้อที่อุณหภูมิสูงเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง เมื่อเป็นแบบนี้อย่างน้อยก็ไม่ป่วยเพราะการ “เสริมอาหาร”
นี่เป็นขั้นตอนเดียวที่การทำให้คลายบัฟเฟอร์ในร่างกาย
อู๋ตงไห่กล่าว: “ฉันสงสัยว่าน้องแกอยู่ๆก็เป็นโรค อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ต้องมีเงื่อนงำบางอย่างอยู่เบื้องหลังที่เราหาไม่พบ ฉันเลยวางแผนว่าจะอยู่จินหลิงสักพัก ต้องหาความจริงให้ได้ แกอยู่ที่นี่ต่อกับฉันนะ”
อู๋ซินฟังมาจนถึงตอนนี้ ก็พยักหน้าและกล่าวว่า: “ก็ได้พ่อ ผมจะอยู่ต่อกับพ่อ”
อู๋เฉินไห่ตอบอืม และกล่าวว่า: “ในเมื่อมันเป็นอย่างนี้ พรุ่งนี้เช้าก็ให้หมอของตระกูลเราพาน้องแกกลับไปก่อน”
เมื่อพูดจบ เขาลุกขึ้นยืนกล่าวว่า: “ไป เข้าไปดูน้องแกหน่อย”
สองพ่อลูกลุกขึ้น เปิดประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วย กลิ่นเหม็นเน่าโชยออกมาจากในประตู
แม้ว่าหน้าต่างจะเปิดอยู่และระบบควบคุมไอเสียก็เปิดอยู่ แต่กลิ่นจะคงอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...