ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4471
หยางเทียนเซิงในตอนนี้ ดันแว่นของตัวเองแบบไม่กลัวอะไร จากนั้น ก็ก้าวออกไปอย่างไม่รู้ตัว
สำหรับเขาแล้ว ตราบใดที่ฮงหยวนซาน วันนี้เขาจะได้อยู่ยงคงกระพัน
ที่เหลือ ก็คือจะทรมานไอ้แซ่เย่นี้ยังไง เพื่อบรรเทาความเกลียดชังในใจของเขา
แต่ว่า เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เย่เฉินยังคงนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบายใจ และดูไม่รู้สึกประหม่าเลย
และหลิวเจียฮุยที่อยู่ข้างๆ ตอนนี้ก็กลับไปนั่งบนโซฟาแล้ว
เขาอยากดึงหยางเทียงเซิงขึ้นมาจริงๆ แต่น่าเสียดายที่หยางเทียนเชิงกำลังจะตกหน้าผาโดยไม่รู้ตัว
ตนรีบจับมือข้างหนึ่งของเขา และดึงเขาขึ้นมาก่อน แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะหันมาฟันมือของเขา
นี้มันเป็นการบีบให้ตัวเองปล่อยวางแล้วจริง ๆ ตนก็ไม่มีวิธีแล้ว
ในไม่ช้า ฮงหยวนซานก็รีบพาอันธพาลยอดฝีมือสิบกว่าคน เข้ามาด้วยท่าทางดุดัน
ทันทีที่เปิดประตู ฮงหยวนซานที่สวมหน้ากากหนา ซึ่งทำให้หยางเทียนเซิงประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาก็จำหัวหน้าสำนักฮงเหมินได้อย่างรวดเร็ว
ดังนั้น เขาจึงรีบเข้าไปต้อนรับอย่างมีมารยาททันที พูดด้วยความเคารพว่า:"คุณฮง ในที่สุดคุณก็มาถึง!"
ฮงหยวนซานเหลือบมองเขา แล้วตะโกนเสียงดัง:"หมาตัวไหนที่มันไม่รู้ที่ตาย กล้าเสียมารยาทกับคุณเย่? ! "
หยางเทียนเซิงตื่นเต้นเกินไป ไม่รู้สึกตัวสักพัก ชี้ไปที่ด้านหลังศีรษะของเย่เฉินโดยไม่รู้ตัว และโพล่งออกมา:"คุณฮง เขา! นั่น! แหละ!"
หยางเทียนเซิงก็ไม่เคยคิดฝันว่า คนที่เรียกโทรเรียกมา จะลงมือกับเขาโดยที่ไม่ฟังคำอธิบายเลย
ดังนั้น เขาจึงกุมหน้าและโพล่งออกมาว่า:"คุณฮง คุณหมายความว่าอย่างไร? ฉันเรียกคุณมา คือขอให้คุณช่วยฉันจัดการกับไอ้แซ่เย่นั้น คุณมาตบฉันทำไม? !"
ฮงหยวนซานรีบเข้าไป ยกมือขึ้นตบเขาจนเขาถอยไปรัวๆ จากนั้นจึงใช้โอกาสที่เขายืนไม่อยู่ กระโดดเตะเขาล้มลงพื้น
หยางเทียนเซิงร้องด้วยความเจ็บปวดไม่หยุด แต่ฮงหยวนซานกลับไม่สนใจเขา และกระทืบหน้าอกของเขา พูดอย่างเข้มงวดว่า:"หยางเทียนเซิง แกบังอาจเกินไปแล้วจริงๆ ! คุณเย่เป็นเหมือนผู้มีพระคุณสำหรับฉัน แกกลับให้ฉันมาจัดการเขา! แกกำลังรนหาที่ตายไม่ใช่รึไง? !"
หยางเทียนเซิงไม่สนใจความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทั่วร่างกาย และตกตะลึงไปเลยทันที
ให้หัวอีกแปดหัวกับเขา เขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องจะพัฒนามาถึงจุดนี้
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...