ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4471

หยางเทียนเซิงในตอนนี้ ดันแว่นของตัวเองแบบไม่กลัวอะไร จากนั้น ก็ก้าวออกไปอย่างไม่รู้ตัว

สำหรับเขาแล้ว ตราบใดที่ฮงหยวนซาน วันนี้เขาจะได้อยู่ยงคงกระพัน

ที่เหลือ ก็คือจะทรมานไอ้แซ่เย่นี้ยังไง เพื่อบรรเทาความเกลียดชังในใจของเขา

แต่ว่า เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เย่เฉินยังคงนั่งอยู่บนโซฟาอย่างสบายใจ และดูไม่รู้สึกประหม่าเลย

และหลิวเจียฮุยที่อยู่ข้างๆ ตอนนี้ก็กลับไปนั่งบนโซฟาแล้ว

เขาอยากดึงหยางเทียงเซิงขึ้นมาจริงๆ แต่น่าเสียดายที่หยางเทียนเชิงกำลังจะตกหน้าผาโดยไม่รู้ตัว

ตนรีบจับมือข้างหนึ่งของเขา และดึงเขาขึ้นมาก่อน แต่ไม่นึกเลยว่าเขาจะหันมาฟันมือของเขา

นี้มันเป็นการบีบให้ตัวเองปล่อยวางแล้วจริง ๆ ตนก็ไม่มีวิธีแล้ว

ในไม่ช้า ฮงหยวนซานก็รีบพาอันธพาลยอดฝีมือสิบกว่าคน เข้ามาด้วยท่าทางดุดัน

ทันทีที่เปิดประตู ฮงหยวนซานที่สวมหน้ากากหนา ซึ่งทำให้หยางเทียนเซิงประหลาดใจเล็กน้อย แต่เขาก็จำหัวหน้าสำนักฮงเหมินได้อย่างรวดเร็ว

ดังนั้น เขาจึงรีบเข้าไปต้อนรับอย่างมีมารยาททันที พูดด้วยความเคารพว่า:"คุณฮง ในที่สุดคุณก็มาถึง!"

ฮงหยวนซานเหลือบมองเขา แล้วตะโกนเสียงดัง:"หมาตัวไหนที่มันไม่รู้ที่ตาย กล้าเสียมารยาทกับคุณเย่? ! "

หยางเทียนเซิงตื่นเต้นเกินไป ไม่รู้สึกตัวสักพัก ชี้ไปที่ด้านหลังศีรษะของเย่เฉินโดยไม่รู้ตัว และโพล่งออกมา:"คุณฮง เขา! นั่น! แหละ!"

หยางเทียนเซิงก็ไม่เคยคิดฝันว่า คนที่เรียกโทรเรียกมา จะลงมือกับเขาโดยที่ไม่ฟังคำอธิบายเลย

ดังนั้น เขาจึงกุมหน้าและโพล่งออกมาว่า:"คุณฮง คุณหมายความว่าอย่างไร? ฉันเรียกคุณมา คือขอให้คุณช่วยฉันจัดการกับไอ้แซ่เย่นั้น คุณมาตบฉันทำไม? !"

ฮงหยวนซานรีบเข้าไป ยกมือขึ้นตบเขาจนเขาถอยไปรัวๆ จากนั้นจึงใช้โอกาสที่เขายืนไม่อยู่ กระโดดเตะเขาล้มลงพื้น

หยางเทียนเซิงร้องด้วยความเจ็บปวดไม่หยุด แต่ฮงหยวนซานกลับไม่สนใจเขา และกระทืบหน้าอกของเขา พูดอย่างเข้มงวดว่า:"หยางเทียนเซิง แกบังอาจเกินไปแล้วจริงๆ ! คุณเย่เป็นเหมือนผู้มีพระคุณสำหรับฉัน แกกลับให้ฉันมาจัดการเขา! แกกำลังรนหาที่ตายไม่ใช่รึไง? !"

หยางเทียนเซิงไม่สนใจความเจ็บปวดอย่างรุนแรงทั่วร่างกาย และตกตะลึงไปเลยทันที

ให้หัวอีกแปดหัวกับเขา เขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเรื่องจะพัฒนามาถึงจุดนี้