ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4470

เซวียซือหยู่พยักหน้าเล็กน้อย และพูดอย่างอับอายว่า “ฉันก็ไม่ได้คาดคิดว่า หลังจากเซ็นต์สัญญาเข้าบริษัทแล้วจะได้รับคำขอดังกล่าว......แต่คุณหยางกล่าวแล้วว่า สัญญาของฉันเป็นสัญญานายหน้าซื้อขายหลักทรัพย์แบบสิบปีเต็ม และบริษัทก็ได้จ่ายเงินล่วงหน้าหนึ่งล้านเหรียญฮ่องกงให้ฉันแล้ว และฉันต้องปฏิบัติตามข้อตกลงของบริษัท มิฉะนั้น บริษัทก็จะกีดกันฉัน และเมื่อถึงเวลานั้นฉันก็ไม่เพียงแต่จะไม่มีรายได้ แม้ฉันเองก็จะไม่สามารถหางานทำได้

เมื่อพูดอย่างนั้น น้ำตาของเซวียซือหยู่ก็ไหลรินลงมา และเธอก็สำลักและพูดว่า “ถ้าสัญญาถูกยกเลิก ฉันก็จะต้องชดใช้ค่าเสียหายที่ชำระแล้วเป็นยี่สิบเท่าให้กับบริษัท ฉันไม่สามารถเอาเงินออกมาได้มากขนาดนั้น ดังนั้นฉันจึงทำได้เพียงเชื่อฟังคำสั่งของหยางเท่านั้น........”

เย่เฉินขมวดคิ้วและถามว่า “ทำไมคุณถึงต้องการเงินหนึ่งล้านนี้ล่ะ? เจอปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

เซวียซือหยู่พยักหน้าและพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ตอนแรกฉันอยากจะเรียนต่อ แต่มีบางอย่างเกิดขึ้นกับครอบครัวของฉัน และติดหนี้ภายนอกเป็นจำนวนมาก ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถเรียนต่อได้.......”

เมื่อพูดอย่างนั้น เซวียซือหยู่ก็พูดถึงเรื่องนี้อีกครั้งว่า “เดิมทีฉันวางแผนว่า จะหางานทำเงินเพื่อเลี้ยงดูครอบครัวทันทีหลังเรียนจบ และช่วยพ่อแม่ของฉันชำระหนี้นอกที่ค้างชำระโดยเร็วที่สุด แต่ไม่คิดว่า จะได้เจอกับคุณหยางอยู่บนถนนในโตเกียว เขาบอกว่าเขาจะเซ็นสัญญากับฉัน และปั้นให้ฉันเป็นนักร้องคนหนึ่ง”

“อีกอย่าง คุณหยางยังให้สัญญาค่าธรรมเนียมการเซ็นต์สัญญาหนึ่งล้านเหรียญฮ่องกง ค่าธรรมเนียมการเซ้นต์สัญญาก้อนนี้ มันเพียงพอสำหรับฉันที่จะช่วยครอบครัวของฉันแก้ไขวิกฤตทั้งหมดได้แล้ว ดังนั้นฉันจึงเซ็นต์ไปเลย........”

เย่เฉินยังคงถามต่อไปว่า “เขาได้เซ็นสัญญานายหน้าซื้อขายสิบปีเต็มกับคุณ และให้เงินเพียงหนึ่งล้านดอลลาร์ฮ่องกงงั้นเหรอ?”

เซวียซือหยู่รีบพูดว่า “ใช่......แต่สำหรับฉันแล้ว หนึ่งล้านมันก็มากพอแล้ว........และในเวลานั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่น........”

เย่เฉินพยักหน้า และถามว่า “ถ้าคุณไม่ต้องพิจารณาถึงค่าผิดสัญญา และก็หนี้สินในครอบครัว คุณอยากจะเป็นดารามากกว่า หรือไปเรียนต่อมากกว่า?”

เซวียซือหยู่พูดโพล่งออกมาโดยจิตสำนึกว่า “ฉันอยากจะไปเรียนต่อ......แม้ว่าฉันจะชื่นชอบดนตรี แต่ฉันก้ไม่เคยอยากเป็นดารา หลังจากเซ็นสัญญามาที่นี่แล้ว ฉันก็รู้เรื่องราววงในมากมายที่คนทั่วไปไม่รู้ในวงการนี้ ฉันรู้สึกว่าไม่สามารถเข้าไปปนเปื้อนอยู่กับพวกเขาได้หรอก หากมีโอกาสที่จะเลือกได้ ฉันยินดีจะกลับไปเรียนต่อ......”

ขณะที่เธอพูดอย่างนั้น น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาเรื่อยๆ และเธอก็สำลักและกล่าวว่า “อันที่จริงฉันได้รับจดหมายตอบรับปริญญาโทจากมหาวิทยาลัยโตเกียวแล้ว เพียงแต่.......เพียงแต่สถานการณ์ของฉันไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้เรียนต่อ.......”