ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4469

“คำพูดที่ดีงั้นเหรอ?”

หยางเทียนเซิงซึ่งอยู่ในความโกรธ ไม่พอใจอย่างมากกับคำพูดของหลิวเจียฮุย และคำรามอย่างเย็นชาว่า “หลิวเจียฮุย จำสิ่งที่แกพูดเอาไว้ ถ้าคุณฮงมาถึงในภายหลัง แกอย่าอ้อนวอนแทนเจ้าเด็กคนนี้นะ!”

ในวันนี้การดูถูกของเย่เฉินที่มีต่อหยางเทียนเซิง ทำให้เขาไม่พอใจอย่างยิ่งจริงๆ

เหตุผลที่เขาโกรธมากขนาดนี้ ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้ายนั้น เกี่ยวข้องกับสถานะที่เคยชินกับถูกชมเชยของเขาบนเกาะฮ่องกางในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

เขาอยู่ในเอเคอร์นี้นานเกินไป และคนที่เขาติดต่อด้วยในวันธรรมดา ล้วนเป็นคนดังในสายตาของคนธรรมดา สถานะทางสังคมของคนดังเดิมทีนั้นสูงกว่าคนธรรมดามากมาย และเขาซึ่งเป็นเจ้าพ่อทูนหัวของวงการบันเทิง ก็ยิ่งรับไม่ได้

บรรดาแฟนๆ ที่คลั่งไคล้พวกนั้น ซึ่งใช้เงินเป็นจำนวนมากและทรัพยากรวัสดุและพลังงานอย่างมากที่สุดก็จะสามารถชนะโอกาสแบบตัวต่อตัวกับดาราได้ และพวกเขาไม่มีโอกาสที่จะจับมือเลยด้วยซ้ำ

แต่สำหรับหยางเทียนเซิงแล้ว เขาเคยชินกับการได้รับความเคารพจากกลุ่มดาราชั้นนำ และในตอนนี้การถูกเย่เฉินทำให้อับอายขายหน้าเช่นนี้ มันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยมีมานานกว่าหลายทศวรรษเลยทีเดียว

ก็เป็นเพราะเหตุนี้เอง เขาถึงรู้สึกอับอายและโกรธมากเช่นนี้

หลิวเจียฮุยก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน ในตอนนี้หยางเทียนเซิงไม่เห้นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ตัวเองพยายามอย่างเต็มที่และไม่สามารถเขย่ามันได้ ดังนั้นเขาจึงเลิกคิดที่จะโน้มน้าวอีกต่อไป

ในเวลานี้ เด็กสาวที่อ้างตัวว่าเป็นเซวียจื่อฉี กล่าวกับเย่เฉินอย่างประหม่าว่า “คุณเย่ คุณอย่าขัดแย้งกับคุณหยางเพราะฉันโดยเด็ดขาด........”

เย่เฉินโบกมือของเขา “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ ฉันไม่เคยชื่นชอบกับไอ้ขยะที่อ่อนโยนแบบนี้มาก่อน ในความคิดของฉัน ไอ้สัตว์นรกเหล่านี้ ยังเทียบไม่ได้กับสมาคมไฮกิงบุงเกียวบนถนนในโตเกียว ซึ่งอย่างน้อยก็จริงจังและไม่โอ้อวด”

หลังจากพูดจบ เขาก็ถามหญิงสาวคนนั้นว่า “คุณชื่อเซวียจื่อฉีใช่ไหม?”

หญิงสาวรีบส่ายหัวว่า “ไม่.......ฉันชื่อเซวียซือหยู่........คุณหยางบอกว่าชื่อของฉันดังยาก เขาจึงเปลี่ยนเป็นเซวียจื่อฉีให้ฉัน.......ก่อนหน้านี้เขายังบอกด้วยว่ามีชื่อหนึ่งคล้ายๆ นี้ แต่ตอนนี้เป็นที่นิยมมากไปแล้ว.......”

เย่เฉินก็เคยได้ยินมาว่าการเปลี่ยนชื่อในวงการบันเทิงบนเกาะฮ่องกางกลายเป็นเรื่องธรรมดา ศิลปินหลายคนจะเปลี่ยนชื่อบนเวที เพื่อความนิยม บางคนถึงกับเปลี่ยนชื่อบนเวทีหลายครั้ง ดังนั้นจึงถือเป็นเรื่องที่ไม่แปลกเลย เพียงแต่พูดจากใจว่า “ฉันรู้สึกว่าชื่อจริงของคุณฟังดูดีกว่า ชื่อที่ไอ้สัตว์นรกคนหนึ่งตั้งให้ ไม่ใช้ก็ดีเช่นกัน”

หญิงสาวก้มศีรษะลงด้วยความอับอาย แต่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “โอเคค่ะคุณเย่ งั้นฉันก็จะกลับไปใช้ชื่อจริงของฉัน”

เมื่อหยางเทียนเซิงได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ตะโกนอย่างโกรธเคืองทันทีว่า “แกกล้า! แกคิดว่าสัญญาที่ฉันเซ็นสัญญากับแกเป็นแค่เศษกระดาษงั้นหรือ?! แกได้เซ็นสัญญาเป็นนายหน้าซื้อขายหลักทรัพย์ฉบับเต็ม! ถ้าฉันไม่เห็นด้วย แกก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรเลย! รวมถึงการเปลี่ยนชื่อตัวแกเองด้วย!”

เยเฉินมองไปที่หยางเทียนเซิง ขมวดคิ้วและถามว่า “เจ้าสุนัขเฒ่าแกนิค่อนข้างผิดจรรยาบรรณ แกอยากจะเห่า อย่างน้อยก็ต้องรอให้ผู้สนับสนุนของแกมาถึงก่อนไหม มิฉะนั้นในฐานะที่เป้นไอ้แก่อายุหกสิบปี ฉันต่อยแกสองสามครั้งในตอนนี้ ร่างกายของแกอาจจะทนไม่ไหว”

หยางเทียนเซิงหุบปากของเขาด้วยความตกใจ

เขารู้ถึงเหตุผลที่ไม่ยอมเสียเปรียบต่อหน้าความไม่อดทน ดังนั้นเขาจึงพาตัวเด็กผู้หญิงสองคนขึ้นมาเอง ถ้าเย่เฉินลงมือขึ้นมาจริงๆ ตัวเองจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อย่างไร

ดังนั้น เขาจึงก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวโดยจิตสำนึก แต่ก็ยังพูดอย่างเย่อหยิ่งมากว่า “ไอ้หนู แกค่อยดู คุณฮงกำลังจะมาถึงแล้ว!”

“โอเค” เย่เฉินพยักหน้า “ตีสุนัขก็ต้องดูเจ้าของด้วย ในเมื่อแกพูดอย่างนั้นแล้ว ฉันก็จะรอไอ้แซ่ฮงมาแล้วค่อยจัดการกับแก!”

หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่เซวียซือหยู่ และถามว่า “คำถามที่ฉันถามคุณในตอนเมื่อกี้นี้ คุณยังไม่ได้ตอบฉันเลย เจ้าสุนัขแก่ตัวนี้ให้คุณแต่งตัวแบบนี้และมาที่นี่ใช่ไหม?”