ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4532

ทั้งครอบครัวไหว้พ่อเฉินเสร็จกลับมาถึงที่นี่ นายหญิงใหญ่ก็พูดกับเฉินจ้างโจงด้วยความละอายใจว่า：“ไอ้โจง ที่นี่เบียดเสียดกันไป คืนนี้ลูกก็ไปพักโรงแรมข้างๆ ก่อน เจ้าของโรงแรมเป็นเพื่อนเล่นลูกตอนเด็ก อาเฉิงคนดีหลายปีมานี้เขาก็มาช่วยที่บ้านบ่อยๆ คอยถามข่าวคราวขอลูก ลูกก็ไปนอนที่นั่นคืนหนึ่งก่อน พรุ่งนี้แม่จะให้ไอ้จู่ไปซื้อเตียงสองชั้น เปลี่ยนเตียงของห้องแม่ ถึงตอนนั้นลูกก็อยู่ห้องเดียวกับแม่！”

เฉินจ้างโจงรีบพูด：“แม่ แม่ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง สองสามวันนี้ผมจะอยู่กับแม่ช่วงกลางวัน แล้วตอนค่ำก็ไปอยู่ที่โรงแรม อีกสองสามวัน ผมจะไปทำงาน”

นายหญิงใหญ่พูดด้วยความสงสาร：“ตั้งหลายปีกว่าลูกจะกลับบ้านมาได้ ไม่ต้องรีบไปทำงานหรอก พักผ่อนเยอะๆ เถอะ！”

เฉินจ้างโจงอธิบาย：“แม่ คุณชายเย่ช่วยผมไว้ตั้งเยอะ ตอนที่ผมยังมีกำลัง ขอแค่เขาไม่รังเกียจ ผมก็ตั้งใจว่าต่อจากนี้ไปจะทุ่มเทแรงกายให้เขา ธุรกิจมากมายของเขาอยู่ที่เขตบริหารพิเศษ ถ้าต้องการผม ผมก็ไปทำงานที่เขตบริหารพิเศษได้”

พูดไป เฉินจ้างโจงหยิบเงินสดสามหมื่นดอลลาร์ ออกมาจากกระเป๋าเดินทางที่ติดตัวมา ยื่นไปที่มือของเฉินจ้างจู่ผู้เป็นน้องชาย แล้วพูดว่า：“ไอ้จู่ หลายปีมานี้พี่ก็เก็บเงินได้ไม่มากหรอก ก่อนไป ให้ร้านเฉียงไจ่ ซึ่งก็ได้เงินเก็บสามหมื่นดอลลาร์นี้กลับมา เงินนี้แกรับไว้เถอะ เอาไปดูแลครอบครัว”

เฉินจ้างจู่รีบปฏิเสธ：“พี่ นี่เป็นเงินที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของพี่ ผมจะรับไว้ได้ไงล่ะ อีกอย่างตอนนี้รายได้ผมก็คงที่แล้ว แม่หายดีแล้ว ต่อไปก็ไม่มีค่ารักษาพยาบาลแพงๆ อีก เงินนี้พี่เก็บไว้ใช้เถอะ！”

เฉินจ้างโจงยิ้ม：“เงินเท่านี้ อย่างมากก็ซื้อรถคันหนึ่งได้ที่เกาะฮ่องกาง พี่ไม่เก่งอะไร และก็มีความสามารถแค่นี้ แกเก็บไว้เถอะไม่ต้องห่วง ตอนนี้พี่กินอิ่มเลี้ยงดูครอบครัวได้ เก็บเงินไว้ก็ไม่มีประโยชน์ ต่อไปถ้าคุณชายเย่ให้เกียรติพี่ ดูแลการกินที่พักให้พี่ก็พอใจแล้ว ถ้าคุณชายเย่ไม่ต้องการพี่ พี่ก็เปิดแผงลอยย่างห่านขายที่ซัมชุยโปเสียเลย ถึงตอนนั้นพี่ค่อยเอาเงินนี้กับแก ถือว่าฝากแกเก็บไว้ก่อนละกัน”

นายหญิงใหญ่พูดด้วยความประหลาดใจ：“โอ้ คุณฟาง！”

พูดไป ก็รีบเดินไปเปิดประตู

ฟางเจียซินคิดไม่ถึงว่าจะเป็นนายหญิงใหญ่ที่มาเปิดประตูเอง จึงพูดด้วยความประหลาดใจสุดๆ ว่า：“ร่างกายคุณป้าไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ？เมื่อกี๊ฉันไปโรงพยาบาลมา คนที่โรงพยาบาลบอกว่าคุณป้าหายตัวไป ไม่ได้ทำแม้แต่ขั้นตอนออกโรงพยาบาล ดังนั้นฉันก็เลยรีบมาหาที่นี่ ……”