พูดไป เธอก็ถามอย่างไม่เข้าใจว่า:“ไอ้โจง พรุ่งนี้พวกเราต้องย้ายไปคฤหาสน์ที่หลิวเจียฮุยให้จริงๆ หรือ?”
เฉินจ้างโจงพยักหน้า พูดอย่างจริงจัง:“ต้องไปสิ นี่เป็นการจัดการของคุณชายเย่ หลิวเจียฮุยก็ทำตามคำสั่งของคุณชายเย่ด้วย พูดตามตรงนะ ที่ที่เราจะย้ายไปพรุ่งนี้ คือคฤหาสน์ที่คุณชายเย่ให้มา”
พูดไป เขาก็มองไปที่แม่ และน้องชายน้องสาว จากนั้นพูดไปว่า:“คฤหาสน์ที่ถนนชือซุนใหญ่มาก จะต้องเพียงพอที่ทุกคนในครอบครัวอยู่ร่วมกันแน่ ดังนั้นคืนนี้ทุกคนเก็บข้าวของของใครของมันไว้นะ พรุ่งนี้เช้าเราจะย้ายไป”
น้องสาวสองคนสบตากัน คนน้องก็ถามว่า:“พี่……พวกเราย้ายไป……จะเหมาะหรือ?”
เฉินจ้างโจงรู้ความคิดของพวกน้องสาว พวกเธอคิดว่าตัวเองเป็นลูกสาวที่ออกเรือนแล้ว ปกติกลับบ้านมาเยี่ยมเยียน ช่วยเหลือเล็กน้อยไม่เป็นไร แต่ย้ายกลับไปบ้านไม่เหมาะสมแน่นอน
และน้องสาวทั้งสองคนของเขา ชีวิตก็ค่อนข้างลำบาก และสภาพความเป็นอยู่ที่บ้านก็ไม่ค่อยดีนัก ที่เกาะฮ่องกางนั้น ถือว่าดีกว่าคนยากจนที่อยู่ล่างสุดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ดังนั้น เฉินจ้างโจงมองน้องสาวทั้งสองคน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า:“พี่จากไปตั้งหลายปี อยากสนิทกับพวกเธอมากขึ้น ถ้าพวกเธอไม่รังเกียจพี่ ก็ย้ายเข้ามาเถอะ พวกเรามาใช้ชีวิตร่วมกันนะ”
พูดไป เฉินจ้างโจงก็ถอนหายใจเบาๆ พูดอย่างจริงจังว่า:“ยี่สิบปีที่ผ่านมา พี่ในฐานะพี่ชายคนโต ติดค้างพวกเธอไว้มาก บ้านนี้ก็ขอบคุณที่พวกเธอทำงานกันอย่างหนักถึงได้มีวันนี้ได้ ต่อไปพี่จะพยายามแบ่งเบาให้พวกเธอได้มากที่สุด”
น้องสาวสองคนมองหน้ากัน แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา
เฉินจ้างโจงเห็นพวกเธอร้องไห้ ก็รีบพูดว่า:“โหยนี่ พวกเธอสองคน วันนี้ร้องไห้ไปกี่รอบแล้วเนี่ย ยังไม่รีบกลับบ้านอีก กลับบ้านแล้วเก็บของให้เรียบร้อย เอาแต่ของที่จำเป็นพา อย่างอื่นไม่ต้องพกมานะ”
นายหญิงใหญ่อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ยิ้มแล้วพูดกับลูกสาวสองคนว่า:“เชื่อฟังพี่ชายพวกลูกเถอะ รีบกลับไปซะ!”
พอคิดได้ เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาเย่เฉิน
ที่ปลายสาย เย่เฉินกำลังนั่งอยู่บนรถของเฟ่ยเข่อซิน เห็นเป็นเฉินจ้างโจงโทรมา เย่เฉินก็พูดไปอย่างมีมารยาทว่า:“ลุงโจง”
เฉินจ้างโจงพูดอย่างซาบซึ้งว่า:“คุณชายเย่ ทุกอย่างในวันนี้ ขอบคุณคุณจริงๆ นะครับ”
เย่เฉินพูดไปนิ่งๆ:“ลุงโจงเกรงใจไปแล้ว ลุงคือผู้อาวุโส เป็นเพื่อนของพ่อผม สิ่งเหล่านี้ผมควรทำอยู่แล้ว”
เฉินจ้างโจงเงียบสักพัก แล้วพูดอย่างจริงจังว่า:“คุณชายเย่ ถ้าคุณไม่รังเกียจ ต้องแต่นี้ไป ชีวิตของฉินจ้างโจงนี้ เป็นของคุณแล้ว ไม่ว่าคุณจะต้องการอะไร ผมจะทุ่มเทสติปัญญาเเละความสามารถ ตราบจนชีวิตหาไม่!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...