พูดไป เธอก็ถามอย่างไม่เข้าใจว่า:“ไอ้โจง พรุ่งนี้พวกเราต้องย้ายไปคฤหาสน์ที่หลิวเจียฮุยให้จริงๆ หรือ?”
เฉินจ้างโจงพยักหน้า พูดอย่างจริงจัง:“ต้องไปสิ นี่เป็นการจัดการของคุณชายเย่ หลิวเจียฮุยก็ทำตามคำสั่งของคุณชายเย่ด้วย พูดตามตรงนะ ที่ที่เราจะย้ายไปพรุ่งนี้ คือคฤหาสน์ที่คุณชายเย่ให้มา”
พูดไป เขาก็มองไปที่แม่ และน้องชายน้องสาว จากนั้นพูดไปว่า:“คฤหาสน์ที่ถนนชือซุนใหญ่มาก จะต้องเพียงพอที่ทุกคนในครอบครัวอยู่ร่วมกันแน่ ดังนั้นคืนนี้ทุกคนเก็บข้าวของของใครของมันไว้นะ พรุ่งนี้เช้าเราจะย้ายไป”
น้องสาวสองคนสบตากัน คนน้องก็ถามว่า:“พี่……พวกเราย้ายไป……จะเหมาะหรือ?”
เฉินจ้างโจงรู้ความคิดของพวกน้องสาว พวกเธอคิดว่าตัวเองเป็นลูกสาวที่ออกเรือนแล้ว ปกติกลับบ้านมาเยี่ยมเยียน ช่วยเหลือเล็กน้อยไม่เป็นไร แต่ย้ายกลับไปบ้านไม่เหมาะสมแน่นอน
และน้องสาวทั้งสองคนของเขา ชีวิตก็ค่อนข้างลำบาก และสภาพความเป็นอยู่ที่บ้านก็ไม่ค่อยดีนัก ที่เกาะฮ่องกางนั้น ถือว่าดีกว่าคนยากจนที่อยู่ล่างสุดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ดังนั้น เฉินจ้างโจงมองน้องสาวทั้งสองคน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า:“พี่จากไปตั้งหลายปี อยากสนิทกับพวกเธอมากขึ้น ถ้าพวกเธอไม่รังเกียจพี่ ก็ย้ายเข้ามาเถอะ พวกเรามาใช้ชีวิตร่วมกันนะ”
พูดไป เฉินจ้างโจงก็ถอนหายใจเบาๆ พูดอย่างจริงจังว่า:“ยี่สิบปีที่ผ่านมา พี่ในฐานะพี่ชายคนโต ติดค้างพวกเธอไว้มาก บ้านนี้ก็ขอบคุณที่พวกเธอทำงานกันอย่างหนักถึงได้มีวันนี้ได้ ต่อไปพี่จะพยายามแบ่งเบาให้พวกเธอได้มากที่สุด”
น้องสาวสองคนมองหน้ากัน แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา
เฉินจ้างโจงเห็นพวกเธอร้องไห้ ก็รีบพูดว่า:“โหยนี่ พวกเธอสองคน วันนี้ร้องไห้ไปกี่รอบแล้วเนี่ย ยังไม่รีบกลับบ้านอีก กลับบ้านแล้วเก็บของให้เรียบร้อย เอาแต่ของที่จำเป็นพา อย่างอื่นไม่ต้องพกมานะ”
นายหญิงใหญ่อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ยิ้มแล้วพูดกับลูกสาวสองคนว่า:“เชื่อฟังพี่ชายพวกลูกเถอะ รีบกลับไปซะ!”
พอคิดได้ เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาเย่เฉิน
ที่ปลายสาย เย่เฉินกำลังนั่งอยู่บนรถของเฟ่ยเข่อซิน เห็นเป็นเฉินจ้างโจงโทรมา เย่เฉินก็พูดไปอย่างมีมารยาทว่า:“ลุงโจง”
เฉินจ้างโจงพูดอย่างซาบซึ้งว่า:“คุณชายเย่ ทุกอย่างในวันนี้ ขอบคุณคุณจริงๆ นะครับ”
เย่เฉินพูดไปนิ่งๆ:“ลุงโจงเกรงใจไปแล้ว ลุงคือผู้อาวุโส เป็นเพื่อนของพ่อผม สิ่งเหล่านี้ผมควรทำอยู่แล้ว”
เฉินจ้างโจงเงียบสักพัก แล้วพูดอย่างจริงจังว่า:“คุณชายเย่ ถ้าคุณไม่รังเกียจ ต้องแต่นี้ไป ชีวิตของฉินจ้างโจงนี้ เป็นของคุณแล้ว ไม่ว่าคุณจะต้องการอะไร ผมจะทุ่มเทสติปัญญาเเละความสามารถ ตราบจนชีวิตหาไม่!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โง่ทั้งพระเอกทั้งหลิวม่านฉง ทำตัวเป้นเมียพระเอกสะงั้น จนต้องเลื่อนผ่านขก.อ่าน ขัดใจ พระเอกแม่งก้จะแคร์ผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง...
ไอหลิวท่านฉง ก้มั่นหน้าเกินน่ะ คิดว่าพระเอกจะชอบมึงรึไง เล่นตัว จะหลุด...
ตระกูลเฟ่ยแม่งก้น่าขยะแขยงกันทุกตัวแหละ มีแค่เฟ่ยเข่อขิน เป้นตระกุลเดียวที่ไม่อยากให้เย่เฉนร่วมมือด้วยเลยจริงๆ เฟ่ยเจี้ยนจงแม่งก้ไม่ใช่คนดีไรนักหรอก ปากก้เอาเครื่องสวรรค์มาอ้าง สุดท้ายก้อยากจะไว้ชีวิตหลานตัวเอง น่าขยะแขยง...
สะใจไอไรอันมากกก...
โง่ก็โง่อยุ่วันยันค่ำ แทนที่จะเอาเรื่องแจ้งความมาพูด ถ้าคน1,000คนแจ้งความ คนที่โดนจับก้คือพวก1,000คนเพราะพวกนี้มันก้รุ้ว่าคนในครอบครัวทำไรแต่ไม่ห้ามไม่แจ้งตำรวจ ถ้าตำรวจรู้ว่าพวกญาติรู้แต่ไม่แจ้งความ ก้โดนข้อหาสมรู้ร่วมคิดแล้ว และพวกนี้ก้ไม่มีหลักฐานเอาผิดเฟนหยุน แต่ดันคืดไม่ได้เนี่ยน่ะ แต่สนุกมาก เป้นนิยายเรื่องแรกที่ติดงอม แหละอินมาก 555...
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...