ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4667

หม่าหลันตื่นตระหนกเป็นอย่างยิ่งทันที เอ่ยปากถาม: “ทนายไวท์ ภายในเรือนจำของประเทศสหรัฐอเมริกาของพวกคุณมีขาใหญ่ในเรือนจำหรือไม่? ก็คือในเรือนจำเธอจะเป็นหัวโจกที่ใหญ่ที่สุด คนประเภทที่จับใครไว้ได้ก็รังแกคนนั้น”

“อันนี้......” เจมส์ ไวท์เอ่ยกล่าวอย่างอึดอัด: “ตามที่ผมทราบ ในเรือนจำของทุกประเทศ ภายในเรือนจำทุกที่ ต่างก็คงจะต้องมีสถานการณ์ประเภทนี้ เพียงแต่คุณก็ไม่ต้องกังวลจนเกินไป ภายใต้สถานการณ์ปกติ เพียงแค่คุณไม่ไปยั่วยุขาใหญ่เหล่านั้น ขาใหญ่เหล่านั้นก็จะไม่หาเรื่องทะเลาะวิวาทอะไรกับคนสูงอายุเช่นคุณ อีกอย่างหลังจากคุณเข้าไปแล้ว มีปัญหาอะไรก็สามารถโทรศัพท์หาผมได้ ผมจะมอบหมายให้คนมาแก้ไขปัญหา”

เมื่อได้ยินเจมส์ ไวท์กล่าวเช่นนี้ หม่าหลันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกได้เล็กน้อย

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตนเองประสบตอนเข้าไปที่สถานกักกันคราวก่อน ครุ่นคิดอยู่ภายในใจเงียบๆ: “ที่สำคัญคือคราวก่อนเป็นเพราะมีนายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวยสองคนนี้เป็นศัตรู ดังนั้นขาใหญ่จางกุ้ยเฟินถึงเปลี่ยนวิธีรังแกฉัน!”

“ถ้าหากไม่มีไอ้ชาติชั่วเช่นพวกเธอสองคน จางกุ้ยเฟินไอ้บ้านนอกคนนั้น ก็คงจะไม่เป็นฝ่ายรุกมาหาเรื่องฉันหรอก!”

“เมื่อถึงสถานกักกันของประเทศสหรัฐอเมริกา ฉันก็จะพยายามทำตัวเงียบๆ คิดว่าก็คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

เวลานี้ เจมส์ ไวท์มองดูเวลาแล้วเอ่ยปากกล่าว: “คุณผู้หญิงหม่า ผมยังมีธุระต้องไปจัดการ ขอตัวก่อนครับ หลังจากที่คุณถึงกรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์ หากมีความต้องการใดๆ สามารถโทรศัพท์หาผมได้ทุกเมื่อ”

“ได้ได้ได้” หม่าหลันรีบพยักหน้า

เจมส์ ไวท์กล่าวเตือนอีกครั้ง: “ใช่แล้วคุณผู้หญิงหม่า ตอนกลางวันอย่าลืมทานของดีดีหน่อยนะครับ ตามที่ผมทราบ เนื่องจากสาเหตุที่รัฐสภาได้ลดงบประมาณของเรือนจำมาโดยตลอด อาหารภายในเรือนจำแท้ที่จริงแล้วไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ อีกทั้งต่อให้มีเงินก็ไม่ใช่ว่าจะสามารถซื้อได้ทุกอย่าง”

หม่าหลันรีบกล่าว: “ฉันเข้าใจแล้ว......ไม่ว่าจะอย่างไรตอนกลางวันจะต้องให้ทางโรงพยาบาลจัดเตรียมงานเลี้ยงแมนจู-ฮั่น(อาหารมากมายหลากหลายชนิดและหรูหรา)ให้ฉันสักมื้อ!”

......

ตอนกลางวัน

หลังจากเสพสุขกับมื้ออาหารที่หลากหลายและหรูหรากว่างานเลี้ยงแมนจู-ฮั่น หม่าหลันก็ถูกตำรวจพาออกไปจากโรงพยาบาล

คราวที่แล้วที่เข้าสถานกักกัน เธอได้พบกับนายหญิงใหญ่เซียวและเซียวเวยเวย รวมถึงจางกุ้ยเฟินที่ถึกยิ่งกว่าวัวคนนั้น

เวลาสองสามวันนั้น สำหรับเธอแล้ว เทียบได้ว่าเป็นนรก

ครั้งนี้ เธอหวังแค่เพียงตนเองจะสามารถพบเจอคนปกติสักสองสามคน

ติดตามผู้คุมสองสามนายเข้าไปในพื้นที่เรือนจำ ผู้คุมพาเธอตรงไปยังห้องขังหมายเลข 12

หลังจากประตูปิดลง ผู้คุมที่กั้นด้วยประตูรั้วเหล็กที่หนาและหนัก ตะโกนเสียงดังเข้ามาทางในทันที: “ทุกคนรีบลุกขึ้นแล้วรวมตัวจัดแถวเดี๋ยวนี้!”

หม่าหลันเขย่งเท้าแล้วมองเข้าไปข้างใน เห็นเพียงแค่ห้องขังหมายเลข 12 เท่านั้น ด้านในมีขนาดอย่างน้อยหลายร้อยตารางเมตร และทั้งห้องขังถูกกำแพงเตี้ยความสูงประมาณหนึ่งเมตรแยกเป็นสัดส่วนซ้ายขวาทั้งสองด้านอย่างสมดุล ตรงกลางเป็นทางเดิน ทั้งสองด้านเป็นพื้นที่ว่างกึ่งเปิดโล่งที่สร้างขึ้นด้วยกำแพงเตี้ย