ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4668

ที่อยู่ด้านในพื้นที่ว่างกึ่งเปิดโล่งแห่งนี้ ด้านซ้ายและขวาจัดวางด้วยเตียงเดี่ยวขนาดเล็กมากหนึ่งเตียง

เวลานี้ นักโทษด้านในกำลังพักผ่อน มีบางคนนอนอยู่บนเตียง บางคนก็นั่งอยู่หัวเตียงและปลายเตียงกำลังสนทนากันกับคนอื่นๆอยู่

ทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนของผู้คุม ทุกคนถึงจะค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาอย่างช้าๆเนิบๆ จัดแถวอยู่ที่ตรงกลางทางเดินชิดด้านใน

ในเวลานี้ผู้คุมไม่ได้รีบร้อนเปิดประตู แต่นับจำนวนคนอยู่ข้างนอก เมื่อมั่นใจว่าทุกคนได้ออกมาจัดแถวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถึงจะใช้วิทยุสื่อสารเอ่ยกล่าว: “เปิดประตูใหญ่หมายเลข 12”

ทันทีที่เสียงพูดจบลง ประตูรั้วเหล็กที่หนักและหนาก็เปิดออกโดยอัตโนมัติ

ผู้คุมสองนายที่ในมือถือกระบองตำรวจเดินนำหน้าเข้าไปก่อน และผู้คุมอีกสองนายก็คุมตัวหม่าหลันเอาไว้ เดินตามอยู่ด้านหลัง

หลังจากเข้าไปแล้ว หม่าหลันก็ถูกผู้คุมพาตรงไปยังด้านหน้าของนักโทษหญิงทุกคน

และนักโทษหญิงกลุ่มนี้มีสีผิวที่หลากหลาย อายุตั้งแต่สิบแปดปีไปจนถึงเก้าสิบห้าเก้าสิบหกปี ในเวลานี้กำลังใช้สายตาที่ดูถูกและเหยียดหยามมองไปยังหม่าหลัน

ในสายตาของพวกเธอ ผู้หญิงผิวเหลืองอายุประมาณห้าสิบปีคนนี้ มองแวบแรกก็คือไข่โชคร้ายที่น่ารังแกยิ่งนัก

เวลานี้ผู้คุมชี้ไปที่หม่าหลัน เอ่ยปากกล่าวต่อทุกคน: “เธอคือหมายเลข 1024 ต่อไปก็จะอยู่ในเรือนจำนี้”

หม่าหลันกัดฟัน แล้วโบกมือให้แก่ทุกคน เอ่ยกล่าวอย่างฝืนยิ้ม: “เฮล......เฮลโหล”

นักโทษหญิงที่อยู่ตรงนั้นไม่มีใครสนใจเธอ ตรงกันข้ามคนจำนวนมากมายกลับสำรวจเธอด้วยความสนใจเป็นอย่างยิ่ง ภายในดวงตาราวกับว่ามีเจตนาอะไรบางอย่าง ทำให้หม่าหลันมีความประหม่าอยู่เล็กน้อย

ผู้คุมนายหนึ่งชี้ไปที่เตียงว่างเตียงหนึ่ง เอ่ยกล่าวกับหม่าหลัน: “1024 ต่อไปเธอก็นอนเตียงนี้!”

หม่าหลันรีบพยักหน้า