ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4669

หม่าหลันเข้าใจตรรกะในการอยู่รอดในภายในเรือนจำของประเทศสหรัฐอเมริกาผิดไปโดยสิ้นเชิง

ที่แห่งนี้ ถ้าหากคุณเป็นผู้บริสุทธิ์จริงๆ เช่นนั้นนักโทษคนอื่นๆจะต้องรังแกคุณจนตาย;

แต่ถ้าหากว่าคุณกระทำความผิดร้ายแรง และหรือว่ามีภูมิหลังกระทำความผิดร้ายแรง ถ้าอย่างนั้นนักโทษคนอื่นๆของที่นี่ ไม่ต้องพูดถึงแน่นอนว่าจะปฏิบัติต่อคุณเหมือนเป็นบรรพบุรุษ อย่างน้อยที่สุดก็รู้ว่าคุณไม่น่าหาเรื่อง ดังนั้นอาจจะพยายามหนีให้ไกลจากคุณสักหน่อย

ถ้าหากหม่าหลันยอมรับว่าตนเองเป็นนักค้ายา แก๊งพวกนี้จะต้องเคารพเธอแต่ไม่กล้าเข้าใกล้อย่างแน่นอน

ในที่สุด ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา นักค้ายาเป็นสรรพนามของผู้กระทำผิดกฎหมายที่ไม่กลัวตาย อีกทั้งนักค้ายาแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยปฏิบัติการตามลำพัง เบื้องหลังต่างก็มีองค์กรหนึ่งที่โหดเหี้ยมอำมหิต อาวุธครบมือ

แต่ว่า หม่าหลันกลัวว่าคนอื่นจะเข้าใจผิดว่าเธอเป็นนักค้ายา ดังนั้นทันทีที่ตื่นเต้นก็นำความจริงโพล่งออกมาทั้งหมด

ครั้งนี้ก็เท่ากับว่านำฐานะของตนเองที่อยู่ในเรือนจำนี้ กดลงไปบนพื้นด้วยมือตนเอง

เพราะด้วยเหตุนี้ ทันทีที่หญิงสาวผมแดงได้ฟังเธอพูดคำพวกนี้ ก็ตบหน้าของเธอฉับพลันทันที

และหญิงสาวผมแดงตบหม่าหลันไปฉาดหนึ่งแล้วก็คงยังไม่พอใจ เธอสาวเท้ายาวพุ่งมาข้างหน้า จ้องหม่าหลันเขม็ง กล่าวอย่างจริงจัง: “จะบอกแกให้ อยู่ในอาณาเขตของฉัน ถ้าหากแกอยากได้รับความทุกข์ทรมานน้อยหน่อยละก็ ก็ให้คนของครอบครัวแกฝากเงินเข้าในบัญชีแกให้มากหน่อย ฉันมีสิ่งของมากมายที่อยากซื้อ แต่ว่าเงินในบัญชีของฉันไม่พอ นี่คือโอกาสที่แกจะได้แสดงออก ถ้าหากคนของครอบครัวแกฝากเงินมากพอ แกอยู่ที่นี่ก็จะได้รับความทุกข์ทรมานน้อยลงได้”

พูดจบ เธอก็คิดอะบางอย่างขึ้นได้ จับปกคอเสื้อของหม่าหลันเอาไว้ เอ่ยกล่าวต่อไป: “อ่อใช่แล้ว ขอเตือนด้วยมิตรภาพสักหน่อย เจสสิก้า บราวน์สโตนผู้คุมที่รับผิดชอบเรือนจำแห่งนี้ ซื้อขายบุหรี่เป็นการส่วนตัว บุหรี่ที่เธอขายยี่ห้ออเมริกันสปิริต หนึ่งห่อสี่สิบดอลลาร์สหรัฐ ปริมาณขั้นต่ำหนึ่งคอตตอน แต่ว่าบุหรี่ของเธอไม่สามารถซื้อขายผ่านบัญชีที่อยู่ในเรือนจำของแกได้ แกจำเป็นต้องให้แจ้งคนในครอบครัวที่อยู่ด้านนอกทราบ นำเงินสดมอบให้กับมือของเธอ เธอถึงจะนำบุหรี่เข้ามา”

หม่าหลันเอ่ยกล่าวด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหม่า: “ฉัน......ฉันไม่สูบบุหรี่นะ......”

หญิงสาวผมแดงคนนั้นหัวเราเยาะหยันทีหนึ่ง แล้วตบเข้าไปที่หน้าของหม่าหลันอีกฉาดหนึ่ง ด่าตวาด: “นังโง่ แกไม่สูบแต่ฉันสูบ! นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป แกต้องให้เจสสิก้า บราวน์สโตนนำบุหรี่ยี่ห้ออเมริกันสปิริตมาให้ฉันหนึ่งคอตตอนทุกวัน จำเอาไว้ ว่าสามห่อ! ฉันและบรรดาพี่ๆน้องๆเหล่านี้ของฉัน ช่วงนี้ขัดสนยาสูบนิดหน่อย ทางที่ดีแกควรจะต้องรู้ว่าต้องทำอย่างไร ถ้าไม่เช่นนั้นละก็ เราจะได้เห็นดีกัน!”

หม่าหลันเอ่ยกล่าวด้วยใบหน้าที่เศร้าสร้อยทันที: “ฉันเพิ่งจะถูกจับกุมเข้ามา ยังไม่มีโอกาสได้ติดต่อกับคนในครอบครัว ฉันจะไปหาบุหรี่ให้เธอหนึ่งคอตตอนได้อย่างไรกัน!”

“นั่นฉันไม่สน!” หญิงสาวผมแดงกล่าวอย่างเย็นยะเยือก: “เอาเป็นว่าก่อนตอนกลางคืนวันพรุ่งนี้ ถ้าหากฉันไม่เห็นอเมริกันสปิริตหนึ่งคอตตอน ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะตีแกให้ตาย!”

พูดไป เธอก็กล่าวเตือนอีกครั้ง: “อ่อใช่แล้ว ลืมบอกแกไป ถ้าหากแกกล้าไปฟ้องผู้คุม ฉันจะเอาด้ามแปรงสีฟันที่ขัดจนแหลมแทงเข้าไปที่ลำคอของแก ถ้าไม่เชื่อพวกเราจะได้เห็นดีกัน!”

หม่าหลันตกใจจนร้องไห้ฟูมฟายออกมาทันที

เวลานี้ หญิงสาววัยรุ่นเชื้อสายจีนคนหนึ่งก็เดินมาข้างหน้า เอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำเบา: “คุณป้า ผมแดงคนนี้ชื่อว่าโคลอี้ อยู่ที่กรมราชทัณฑ์เบดฟอร์ดฮิลส์มาห้าปีแล้ว ขึ้นชื่อว่าเป็นขาใหญ่ของที่นี่ ไม่เพียงแค่ห้องขังพวกเราแห่งนี้ที่มีลูกสมุนของเธอไม่น้อย ห้องขังอื่นๆก็มีคนจำนวนมากมายคลุกคลีกับเธอ ทางที่ดีคุณอย่าได้ยั่วโมโหเธอ มิเช่นนั้นจุดจบจะน่าเวทนาเป็นอย่างมาก”

เมื่อหม่าหลันเห็นเพื่อนร่วมชาติ ร้องไห้แล้วเอ่ยกล่าวออกมาทันที: “เธอคนนี้ก็ไม่มีเหตุผลมากเกินไปแล้ว มีสิทธิอะไรมาตบฉันสองฉาดใหญ่......ฉันไปยั่วใครยุใครแล้วฉัน......ฉันลำบากจะแย่แล้วฉัน......”