เย่เฉินพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “คืนนั้นที่พวกเขาเจอผม และรู้ว่าผมเป็นคนจัดการเอาตัวคุณไปแล้ว แต่พวกเขาคงไม่คิดว่าคุณยังมีชีวิตอยู่ เมื่อพวกคุณเจอหน้ากันแล้ว คุณก็บอกพวกเขาว่ามีบุคลลลึกลับคนหนึ่งให้ยาคุณกินและช่วยชีวิตคุณขึ้นมาได้ จากนั้นจึงให้คุณหนูเฟ่ยพาคุณไปพบพวกเขา ส่วนใครคือบุคคลลึกลับนั้น คุณเองก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกเขาจะต้องโยงคนที่ช่วยเหลือคุณกับคนที่ช่วยเหลือพวกเขาว่ามีความข้องเกี่ยวกันอย่างไร ส่วนที่เหลือก็ปล่อยให้พวกเขาเดากันเองก็แล้วกัน”
“ได้เลยคุณชายเย่” หลี่ญ่าหลินตอบด้วยท่าทางจริงจัง “ผมเข้าใจแล้ว”
เย่เฉินพยักหน้าแล้วเปิดประตูออก เพื่อเรียกคุณหนูเฟ่ยเข้ามา “คุณหนูเฟ่ย รบกวนคุณช่วยจัดเฮลิคอปเตอร์พาพล.ต.ท.หลี่ไปส่งที่อาคารอานปางที่แมนฮัตตันด้วยตัวเองหน่อย และจะให้ดีควรติดต่อน้าชายใหญ่ของผมเอาไว้ก่อน โดยบอกว่าคุณอยากไปเยี่ยมพวกเขา วันนั้นที่ผมช่วยพวกเขาไว้ คุณเป็นคนพาคนไปจัดการเรื่องต่อในที่เกิดเหตุ พวกเขาคงไม่ระแวงอะไรในตัวคุณมากนัก”
เฟ่ยเขอซินกล่าวอย่างนอบน้อม “ได้ค่ะคุณเย่ เดี๋ยวฉันจะติดต่อตระกูลอานไปเดี๋ยวนี้เลย จะได้ทักทายพวกเขาไปก่อน”
……
ในเวลาเดียวกันนั้นเอง
อาคารอานปาง ณ แมนฮัตตัน
คนในตระกูลอานนั่งประชุมอยู่ด้วยกัน เพื่อสรุปและอภิปรายสถานการณ์ทุกๆ เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้
ตอนนี้อาการป่วยเป็นโรคอัลไซเมอร์ของคุณท่านอานเริ่มหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นหลังจากตื่นนอนขึ้นมาในแต่ละวัน นายหญิงใหญ่และลูกสาวสองสามคนต่างก็ต้องเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในแต่ละวันให้เขาฟัง
ยังดีที่คุณท่านเคยผ่านเรื่องราวที่หนักหนามาก่อน แม้ว่าเขาจะไม่มีความทรงจำใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์วันนั้นๆ เหลืออยู่แล้ว แต่เมื่อฟังลูกสาวของเขารายงานเรื่องราวให้ฟังแล้ว เขาก็เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในแต่ละวันได้อย่างชัดเจน
ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องขึ้นจนถึงตอนนี้ คนตระกูลอานอยู่ที่นิวยอร์กตลอดมา
“อะไรนะ” อานโฉงชิวกล่าวอย่างประหลาดใจ “ไม่ได้เอาไป?! แล้วเงินก้อนนี้ไปอยู่ไหน”
อานข่ายเฟิงกล่าวว่า “ก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้นพวกเขาได้ตั้งทรัสต์ครอบครัวขึ้นมา แต่ยังไม่ได้เอาเงินใส่เข้าไปในทันที แต่หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นกับพวกเรา พวกเขาก็เอาเงินทั้งหมดย้ายเข้าไปในทรัสต์ จากนั้นจึงหายตัวไปในทันที”
ระหว่างที่กล่าว อานข่ายเฟิงก็เอ่ยว่า “คาดว่าน่าจะเป็นตอนที่พวกเขาแน่ใจแล้วว่าภารกิจล้มเหลว”
“เวร!” อานโฉงชิวสบถออกมา “คนพวกนี้มันบ้าระห่ำจริงๆ! ไม่เอาเงินไปแต่สร้างทรัสต์ครอบครัวขึ้นมา นั่นเป็นการบอกให้พวกเราได้รู้ว่า พวกเขาจะกลับมาอีกครั้ง!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...