แววตาของอานโฉงชิวเป็นประกายพร้อมเอ่ยปากว่า “เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว ผู้มีพระคุณที่ช่วยเราก็คือคนที่ช่วยพวกคุณที่จินหลิงวันนั้นด้วย ถ้าจะพูดให้ถูกผู้มีพระคุณคนนี้ก็คือคนที่คอยควบคุมงานประมูลยาอายุวัฒนะตัวจริง และอาจจะเป็นถึงคนที่ครอบครองยาอายุวัฒนะทั้งหมดใช่หรือไม่”
คำพูดของอานโฉงชิวดึงดูดความสนใจของสมาชิกคนอื่นๆ ในตระกูลอาน
เมื่อก่อนตระกูลอานไม่ค่อยมีโอกาสได้สัมผัสสิ่งที่เรียกว่ายาทิพย์ยาวิเศษมากนัก
ทว่าในช่วงนี้ สิ่งที่พวกเขารู้ สิ่งที่พวกเขาเคยประสบผ่าน หรือว่ายาทิพย์ยาวิเศษที่พวกเขาเคยเห็นคนอื่นใช้มีมากกว่าสามชนิด
อย่างแรกเป็นตอนที่อานโฉงชิวได้ไปเจอที่งานประมูลยาที่จินหลิง จึงได้เห็นร่องรอยของยาอายุวัฒนะด้วยตาของตัวเอง
หลังจากนั้นก็เป็นยาปลุกจากความตายที่กู้ชิวอี๋ส่งมา ทำให้สามารถช่วยคุณท่านอานฉี่ซานให้รอดพ้นจากความตายขึ้นมาได้
ตอนนี้ก็เป็นยาวิเศษที่ใช้กับหลี่ญ่าหลิน ที่ช่วยฟื้นชีพเขาขึ้นมาที่ศูนย์การแช่แข็ง
ในบรรดานี้ ยาที่กู้ชิวอี๋ส่งมาเป็นยาที่มีเบื้องหลังชัดเจนมากที่สุด ก่อนหน้านี้ตระกูลอานจึงไม่ได้มีความสงสัยแต่อย่างใด
เนื่องจากหากยึดตามที่กู้ชิวอี๋กล่าว ยาที่เธอนำมานั้นเป็นยาที่เธอไปขอมาได้ตอนที่พ่อของเธอป่วยหนัก เมื่อเวลาผ่านไปนานวันเข้า ลำดับการแก้ปัญหาตามหลักเหตุผลของคนทั้งตระกูลอานย่อมต้องเอายาที่กู้ชิวอี๋นำมา ยาอายุวัฒนะและยาก่อใหม่มาคิดเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน
อานข่ายเฟิงไม่สามารถปิดบังความตื่นเต้นของตัวเองได้จึงเอ่ยปากว่า “พี่ใหญ่ มาคิดๆ ดูแล้ว ผู้มีพระคุณคนนี้น่าจะมีความข้องเกี่ยวกับพวกเรามากทีเดียว ตอนนั้นที่พี่โดนไล่ออกมาจากงานประมูลยาอายุวัฒนะ ผู้มีพระคุณคนนี้น่าจะรู้ทุกอย่าง แต่แม้ว่าจะเป็นแบบนี้เขาก็ยังตามมาช่วยพวกเราที่นิวยอร์ก”
อานโฉงชิวพยักหน้าพลางกล่าวว่า “งานประมูลวันนั้น ซ่งหวั่นถิงที่อยู่ในงานที่จินหลิงน่าจะเป็นเพียงแค่หุ่นเชิดเท่านั้น สถานการณ์ที่ดำเนินไปในงานน่าจะมีคนคอยสั่งการเธอผ่านทางหูฟัง ตอนนั้นผมคิดมาตลอดว่าผู้มีพระคุณจะต้องแอบเฝ้ามองสถานการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นั่นอยู่ในห้องใดห้องหนึ่ง อีกอย่างผมอุตส่าห์เสนอเงินตั้งสามพันล้านแต่ยังกล้าไล่ผมออกมาอีก การตัดสินใจนี้แน่นอนว่าซ่งหวั่นถิงจะต้องไม่กล้าอย่างแน่นอน ทรัพย์สินของทั้งตระกูลซ่งคงไม่เกินสามถึงสี่ร้อยล้าน ไม่ว่าอย่างไรเธอก็คงไม่กล้าหาญและไม่มีสิทธิ์ในการตัดสินใจเช่นนี้”
นายหญิงใหญาถอนใจออกมา “เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ครอบครัวของพวกเรานับว่าโชคดีนัก วันนั้นหากผู้มีพระคุณไม่แอบอยู่ในห้องข้างๆ ไม่รู้ว่าป่านนี้ตระกูลของพวกเราจะเป็นอย่างไรบ้าง……”
อานโฉงชิวได้สติกลับมาจึงหลุดพูดออกไปว่า “แม่ง ผู้มีพระคุณเป็นแฟนเพลงของนานด้วย!”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...