ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4811

เฟ่ยเข่อซินอธิบายว่า “วันนี้ผู้มีพระคุณกลับมาที่นิวยอร์กแล้ว และได้หายาเม็ดหนึ่งกับฉัน  โดยสั่งให้ฉันทำละลายพล.ต.ท.หลี่และเอายาเม็ดหนึ่งให้เขากิน ฉันเองก็ทำตามเขาอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่คิดไม่ถึงเช่นกันว่าเมื่อพล.ต.ท.หลี่กินยานั้นเข้าไปแล้ว ร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บของเขาจะหายสนิท……”

สีหน้าของอานโฉงชิวตกใจมากก่อนจะหันไปมองหลี่ญ่าหลินแล้วกล่าวถามว่า “ญ่าหลิน นาย……แผลตามร่างกายของนายหายไปหมดเลยหรือ”

หลี่ญ่าหลินพยักหน้าแล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า “ไม่เพียงแต่หายเท่านั้น แต่ยังหายไปเหมือนอย่างแต่ก่อนที่ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น และไม่เหลือแม้แต่รอยแผลเป็นเอาไว้เลยด้วยซ้ำ ราวกับว่าไม่เคยได้รับบาดเจ็บมาก่อน……”

“นี่มัน……จะเป็นไปได้อย่างไร……” อานโฉงชิวรู้สึกราวกับว่าโลกทัศน์ได้ของเขาได้ถูกทำลายลง “นี่ไม่ใช่พลังของเทพเซียนหรือเวทมนต์ใช่ไหม”

หลี่ญ่าหลินกล่าวว่า “ไม่ใช่พลังของเทพเซียนและไม่ใช่เวทมนต์ แต่นี่คือยาเม็ดหนึ่งเท่านั้นจริงๆ”

ระหว่างที่กล่าวหลี่ญ่าหลินก็เตือนเขาว่า “นายอย่าลืมนะว่าตอนนั้นที่นายเล่าเรื่องยาอายุวัฒนะให้ฉันฟัง ฉันก็ไม่เชื่อเลยเหมือนกัน”

“ใช่!” อานโฉงชิวนึกบางอย่างขึ้นมาได้แล้วเอ่ยปากว่า “ยาอายุวัฒนะไม่เพียงแต่สามารถรักษาโรคได้เป็นโรคร้อยโรค แต่ยังทำให้เด็กลงเป็นสิบถึงยี่สิบปี ฟังดูแล้วเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ มีแต่คนที่เคยเห็นประสิทธิภาพของมันเท่านั้นถึงจะรู้ว่ายามีความมหัศจรรย์มากแค่ไหน……”

เขารีบหันไปมองหลี่ญ่าหลินแล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า “ยาชนิดนี้ที่นายกินน่ามหัศจรรย์ยิ่งกว่าอีก สามารถทำให้คนตายแล้วฟื้นขึ้นมาได้ แถมยังทำให้ร่างกายของนายที่ได้รับบาดเจ็บหายไปอย่างเป็นปลิดทิ้ง……คือ……นี่มันน่ามหัศจรรย์มาก!”

ตอนนั้นนายหญิงใหญ่จึงถามเฟ่ยเข่อซินอย่างตื้นตัน “คุณหนูเฟ่ยบอกว่าผู้มีพระคุณมาที่นิวยอร์ก ช่วยบอกเขาทีได้ไหมว่าฉันขอเชิญเขา ตระกูลอานทุกคนซาบซึ้งในบุญคุณของคุณมากที่ช่วยชีวิตเอาไว้ ดังนั้นจึงหวังว่าจะมีโอกาสได้พบเขาสักครั้งเพื่อขอบคุณเขา!”