ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4814
ความสัมพันธ์ของหลี่ญ่าหลินกับตระกูลอานเป็นไปด้วยดีมาตลอด จึงรู้ดีว่ายี่สิบปีที่ผ่านมานี้ พวกเขาร้อนใจในการตามหาเย่เฉินกันขนาดไหน
อีกอย่าง ที่ผ่านมายี่สิบปีนี้พวกเขาต้องทุ่มเทกำลังกายและกำลังทรัพย์ไปเป็นจำนวนมากเพื่อตามหาเย่เฉิน
เพียงแต่บางครั้ง เรื่องราวเช่นนี้ก็มักจะยากคาดเดา
ตระกูลอานแทบจะพลิกแผ่นดินตามหา แต่อย่างเดียวที่พวกเขาไม่เคยเดาถูกก็คือ เย่เฉินอยู่ในสถานที่เดิมที่เกิดเรื่องมาตลอด
ตระกูลอานถึงขั้นเคยสงสัยว่า เย่เฉินถูกองค์กรลึกลับนั่นจับตัวไปแล้วหรือไม่
แต่พวกเขาก็อธิษฐานว่าปาฏิหารย์จะมีจริง ที่จะทำให้พวกเขาสามารถตามหาเย่เฉินเจอจากมุมใดมุนหนึ่งของโลก
แต่พวกเขาคงไม่เคยคิดเคยฝันว่า เย่เฉินปรากฏตัวอยู่ใกล้ตัวพวกเขาตั้งนานแล้ว
แถมยังพยายามอย่างยิ่งในการช่วยเหลือตระกูลอานทั้งตระกูล!
หลี่ญ่าหลินอดไม่ได้ที่จะบ่นในใจ “หากคุณท่านกับนายหญิงใหญ่รู้ว่าหลานชายคนโตที่พวกเขาคิดถึงมาตลอด ตอนนี้ไม่เพียงยังมีชีวิตอยู่เท่านั้น แต่ยังเป็นบุคคลที่พวกเขาเรียกว่าผู้มีพระคุณอีกด้วย พวกเขาจะต้องตื่นเต้นมากแน่นอนและพวกเขาคงไม่กล้าที่จะคิดฝันว่าตนเองจะฝันเรื่องราวเช่นนี้ด้วยซ้ำ……”
หลี่ญ่าหลินกล่าวอย่างทำตัวไม่ถูก “คุณป้าครับ พูดตามตรงนะครับ ผมยังไม่อยากกลับไปอธิบายเรื่องพวกนี้ให้พวกเธอฟัง ลูกเพิ่งส่งข่าวมาบอกผมว่าเธอตั้งครรภ์ สุดท้ายผมกลับหายตัวไป……”
เขาตั้งใจกล่าวเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของนายหญิงใหญ่ด้วยก็เลยถามอานโฉงชิวว่า “โฉงชิว เมียฉันน่าจะมาหาแกใช่ไหม แกพูดกับเธอว่ายังไง”
อานโฉงชิวหัวเราะเย้ยเล็กน้อย “ฉันจะพูดอะไรได้……ฉันก็ได้แต่บอกว่าไม่แน่ใจ……ตอนนั้นผู้มีพระคุณสั่งฉันว่าไม่ว่ายังไงก็ห้ามฉันบอกเมียแกว่าแกตายแล้ว แต่ให้บอกว่าแกหายตัวไป หรือไม่ก็บอกว่าหนีตามผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว คำพูดแบบนี้ฉันจะพูดออกไปได้ยังไง……”
หลี่ญ่าหลินถอนใจแล้วเอ่ยว่า “อย่างนั้นก็ต้องคิดให้ดีว่ากลับไปจะไปอธิบายให้พวกเธอฟังยังไง เรื่องนี้หากหาคำอธิบายที่ดีไม่ได้ พวกเธอจะต้องสงสัยในตัวฉันไปตลอดแน่นอน……”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...