ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4845

ในขณะที่พูดอยู่ นานาโกะก็บ่นออกมาว่า: “คุณไม่รู้หรอกท่าทีของชายชราผู้ดื้อรั้นคนนี้เวลาอยู่ที่บ้าน ทุกวันก็จะนั่งปั้นหน้านิ่ง มองไม่เห็นเขายิ้มออกมาเลยตลอด อีกอย่างก็ยังถอนหายใจบ่อยๆ ด้วย ฉันเข้าใจเขาดี เขาเข้มแข็งมาตลอดชั่วชีวิต จู่ๆ มาตกอยู่ในสภาพที่ต้องให้คนมาดูแลการใช้ชีวิตในทุกๆ วัน ช่องว่างที่เกิดขึ้นในใจมันใหญ่มาก ใหญ่จนคนทั่วไปยากที่จะจินตนาการได้ เป็นไปได้อย่างมากที่ชั่วชีวิตนี้ก็ไม่สามารถปล่อยวางได้ เป็นคุณที่ให้ชีวิตใหม่แก่โอโต้ซัง หากไม่ใช่เพราะคุณ เขาอาจจะจมดิ่งไปจนจนกระทั่งนาทีนั้นที่จากโลกนี้ไป......”

พอพูดถึงตรงนี้ นานาโกะก็มองมายังเย่เฉิน ในขณะเดียวกันก็ออกแรงกุมมือเขาไว้แน่น แล้วกล่าวออกมาอย่างจริงจังอย่างยิ่งว่า: “เย่เฉินซัง ขอบคุณ คุณนะ! ขอบคุณ คุณที่เอายาที่ล้ำค่าให้โอโต้ซัง ยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดเมื่อก่อนสามารถขายได้แสนล้านดอลลาร์สหรัฐเลยนะ ครั้งนี้โอสถที่คุณให้โอโต้ซัง หากเอามาประมูลขายละก็เกรงว่าราคาก็ไม่ต่ำกว่ายาอายุวัฒนะอย่างแน่นอน?”

เย่เฉินหัวเราะอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า: “หากเอาโอสถไปประมูลขายละก็ แน่นอนว่าจะต้องขายได้ราคาที่สูงมาก แต่ในอนาคตผมก็คงจะไม่ทำการประมูลโอสถอีกแล้วล่ะ”

นานาโกะกล่าวถามด้วยความสงสัยว่า: “ทำไมล่ะ? งานประมูลครั้งที่แล้วไม่ใช่ว่าประสบความสำเร็จอย่างมากเหรอ?”

เย่เฉินกล่าวอย่างทอดถอนใจออกมาว่า: “ตอนนี้โลกในสายตาของผมนั้น กับโลกที่อยู่ในสายตาของผมตอนงานประมูล ก็ปรากฏเป็นความเปลี่ยนแปลงกันอย่างมากขึ้นมา”

ในขณะที่พูดอยู่เย่เฉินก็กล่าวต่อว่า: “ตอนที่อยู่ในงานประมูล ผมรู้สึกว่าคู่แข่งของผมบนโลกใบนี้ ก็มีแค่เพียงตระกูลชั้นนำทั้งสามโดยที่รวมตระกูลท่านตาอยู่ในนั้นด้วย”

“แต่ว่าเมื่อไม่นานมานี้ผมเพิ่งจะตระหนักรู้ได้ว่าในโลกนี้อันที่จริงแล้วยังมีอยู่บางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ แม้กระทั่งคู่แข่งที่ไม่มีอะไรเลย ความสามารถของคู่แข่งเหล่านี้อาจจะแข็งแกร่งมากยิ่งกว่าตระกูลชั้นนำสองสามตระกูลนั้นก็ว่าได้”

จากนั้นเย่เฉินก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงระยะเวลาก่อนหน้าที่ท่านตาท่านยายได้พบเจอออกมาให้กับอิโตะ นานาโกะฟังคร่าวๆ

อิโตะ นานาโกะฟังจบก็ตกใจไปทั้งตัวจนพูดอะไรไม่ออกเลย

เธออดไม่ได้ที่จะกล่าวออกมาอย่างทอดถอนใจ: “เย่เฉินซัง ตระกูลหลายร้อยปีตามความเห็นข้าแล้วกลับไม่แปลกอะไรเลย แม้ว่าจะบอกว่าหลายร้อยปีนี้ทั่วทั้งโลกกำลังเกิดความไม่สงบต่างๆ นานา ขึ้น แต่ว่าญี่ปุ่นมีความได้เปรียบทางด้านภูมิศาสตร์ ดังนั้นโดยพื้นฐานของที่ตั้งแล้วไม่ได้พบเจอกับสงครามอะไร ดังนั้นที่ญี่ปุ่น ราวกับว่าตระกูลนินจาทุกตระกูลต่างก็มีประวัติกันมานานหลายร้อยปี ประวัติของแบรนด์เก่าแก่มากมายจึงมีความยาวนานมาก......”

“แต่ว่าหากพูดตามตรงฉันก็ยังไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าตระกูลหรือว่าองค์กรไหนที่จะสามารถใช้วิธีการที่เกือบจะลับสุดยอดแบบนี้พัฒนาให้แข็งแกร่งขึ้นได้ในระยะเวลาหลายร้อยปี......”

ในขณะที่พูดอยู่นานาโกะก็กล่าวอีกว่า: “เย่เฉินซัง เมื่อครู่ที่คุณพูดถึงทหารหน่วยกล้าตายเหล่านั้น สามารถถูกองค์กรแห่งนี้ควบคุมไว้ได้นานหลายร้อยปี และในระยะเวลาหลายร้อยปี ทหารหน่วยกล้าตายพวกนี้ก็ยังไม่รู้จักถึงสถานการณ์ที่ละเอียดขององค์กรอย่างชัดเจนด้วย แม้กระทั่งแม้แต่ในทุกวันปกติตนเองซุกหัวนอนอยู่ที่ไหนก็ยังไม่รู้เลย นี่ก็เป็นการร้องขอให้องค์กรแห่งนี้มีพลังในการควบคุมที่แข็งแกร่งอย่างยิ่งต่อทหารหน่วยกล้าตาย อยากจะบรรลุถึงพลังควบคุมแบบนี้ ความห่างชั้นกันน่าจะต้องใหญ่จนถึงระดับที่แน่ชัดแล้วจึงเป็นไปได้ที่จะ......”

กล่าวถึงตรงนี้ สีหน้าท่าทางของนานาโกะก็กล่าวออกมาอย่างนิ่งอึ้ง: “ตามความรู้สึกของฉันทหารหน่วยกล้าตายเหล่านี้ก็เหมือนกับลิงที่ถูกคนเลี้ยงอยู่ในสวนสัตว์ นอกจากดำรงอยู่ตามความต้องการของผู้เลี้ยงดูแล้ว พวกเขาไม่มีความสามารถในการต่อต้านแม้แต่นิดในชะตาชีวิตของตนเองเลย แต่ปัญหาคือทหารหน่วยกล้าตายเหล่านี้ไม่ใช่ลิง แต่เป็นคนตัวเป็นๆ นี่ก็หมายความว่าองค์กรแห่งนั้นที่อยู่เบื้องหลัง จะต้องมีอำนาจมากยิ่งกว่าคนเยอะเลย หรืออาจจะไม่ได้อยู่ในเขตแดนเดียวกันกับพวกเราเลยก็ว่าได้”