ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4845

ในขณะที่พูดอยู่ นานาโกะก็บ่นออกมาว่า: “คุณไม่รู้หรอกท่าทีของชายชราผู้ดื้อรั้นคนนี้เวลาอยู่ที่บ้าน ทุกวันก็จะนั่งปั้นหน้านิ่ง มองไม่เห็นเขายิ้มออกมาเลยตลอด อีกอย่างก็ยังถอนหายใจบ่อยๆ ด้วย ฉันเข้าใจเขาดี เขาเข้มแข็งมาตลอดชั่วชีวิต จู่ๆ มาตกอยู่ในสภาพที่ต้องให้คนมาดูแลการใช้ชีวิตในทุกๆ วัน ช่องว่างที่เกิดขึ้นในใจมันใหญ่มาก ใหญ่จนคนทั่วไปยากที่จะจินตนาการได้ เป็นไปได้อย่างมากที่ชั่วชีวิตนี้ก็ไม่สามารถปล่อยวางได้ เป็นคุณที่ให้ชีวิตใหม่แก่โอโต้ซัง หากไม่ใช่เพราะคุณ เขาอาจจะจมดิ่งไปจนจนกระทั่งนาทีนั้นที่จากโลกนี้ไป......”

พอพูดถึงตรงนี้ นานาโกะก็มองมายังเย่เฉิน ในขณะเดียวกันก็ออกแรงกุมมือเขาไว้แน่น แล้วกล่าวออกมาอย่างจริงจังอย่างยิ่งว่า: “เย่เฉินซัง ขอบคุณ คุณนะ! ขอบคุณ คุณที่เอายาที่ล้ำค่าให้โอโต้ซัง ยาอายุวัฒนะหนึ่งเม็ดเมื่อก่อนสามารถขายได้แสนล้านดอลลาร์สหรัฐเลยนะ ครั้งนี้โอสถที่คุณให้โอโต้ซัง หากเอามาประมูลขายละก็เกรงว่าราคาก็ไม่ต่ำกว่ายาอายุวัฒนะอย่างแน่นอน?”

เย่เฉินหัวเราะอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า: “หากเอาโอสถไปประมูลขายละก็ แน่นอนว่าจะต้องขายได้ราคาที่สูงมาก แต่ในอนาคตผมก็คงจะไม่ทำการประมูลโอสถอีกแล้วล่ะ”

นานาโกะกล่าวถามด้วยความสงสัยว่า: “ทำไมล่ะ? งานประมูลครั้งที่แล้วไม่ใช่ว่าประสบความสำเร็จอย่างมากเหรอ?”

เย่เฉินกล่าวอย่างทอดถอนใจออกมาว่า: “ตอนนี้โลกในสายตาของผมนั้น กับโลกที่อยู่ในสายตาของผมตอนงานประมูล ก็ปรากฏเป็นความเปลี่ยนแปลงกันอย่างมากขึ้นมา”

ในขณะที่พูดอยู่เย่เฉินก็กล่าวต่อว่า: “ตอนที่อยู่ในงานประมูล ผมรู้สึกว่าคู่แข่งของผมบนโลกใบนี้ ก็มีแค่เพียงตระกูลชั้นนำทั้งสามโดยที่รวมตระกูลท่านตาอยู่ในนั้นด้วย”