ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4847

ทานากะ โคอิจิรีบกล่าวออกมาอย่างนอบน้อมว่า: “รับคำสั่งครับท่าน”

อิโตะ นานาโกะอดไม่ได้ที่จะกล่าวเตือนว่า: “โอโต้ซัง เพิ่งจะฟื้นกลับคืนมา อย่าออกกำลังกายจนหักโหมเกินไปดีกว่า”

นางาฮิโกะ อิโตะโบกมือขึ้นครู่หนึ่งแล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า: “ตามคำสั่งของคุณเย่ หลังจากกลับไปญี่ปุ่น พ่อก็ไม่สามารถวิ่งจ๊อกกิ้งข้างนอกได้อย่างตามอำเภอใจ อาศัยตอนอยู่ที่อเมริกาแล้วไม่มีใครรู้จักพ่อ พยายามเดินเยอะหน่อย วิ่งเยอะหน่อย หลังจากกลับไปก็ต้องแสร้งทำท่าทางของคนพิการคนหนึ่งให้ทุกคนดูดีกว่า”

พออิโตะ นานาโกะได้ฟังคำพูดนี้ก็เลยค่อยๆ พยักหน้าอย่างเข้าใจ ก็ไม่ได้ยืนหยัดในความคิดตนอีก

แต่ทว่าทันใดนั้นอิโตะ นานาโกะก็คิดอะไรขึ้นมาได้ แล้วเอ่ยปากพูดอย่างคาดหวังไปทั้งใบหน้าว่า: “โอโต้ซัง ในเมื่อพ่อชอบความรู้สึกที่ไม่มีคนรู้จักพ่อเช่นนี้ งั้นพวกเราเป็นไปได้ก็อยู่ที่นครนิวยอร์กนานหน่อยเถอะ”

“ได้สิ!” นางาฮิโกะ อิโตะรับปากออกมาอย่างไม่เสแสร้ง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “พอกลับญี่ปุ่นก็ได้เพียงแค่นึกถึงการใช้ชีวิตแบบสันโดษ คิดไปแล้วก็ไม่ได้ดั่งใจเสียเท่าไรนัก หากสามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระหลายวันที่อเมริกาได้ก็ไม่เลว!”

ในใจของอิโตะ นานาโกะก็มีความสุขมากเช่นกัน อันที่จริงแล้วเธอก็อยากจะอยู่พักที่นครนิวยอร์กหลายวันสักหน่อย ยังไงเย่เฉินก็อยู่ที่นี่ ตนเองอยู่ที่นี่ก็สามารถมีเวลาอยู่ด้วยกันกับเขาเยอะขึ้นมาบ้าง

ดังนั้นเธอก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะถามเย่เฉินว่า: “เย่เฉินซัง คุณจะพักอยู่ที่นครนิวยอร์กนานแค่ไหน?”

คำถามของอิโตะ นานาโกะทำให้เย่เฉินไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดีไปชั่วขณะ

อันที่จริงแล้ว ธุระที่เขาต้องทำนั้นโดยพื้นฐานแล้วก็ทำไปเกือบจะเรียบร้อยแล้ว

เขาได้จัดการเหมยอวี้เจินและพวกพ้องส่วนใหญ่ของเธอไปแล้ว และกลุ่มอาชญากรทั้งหมดที่อยู่เบื้องหลังของเธอ