ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4847
ทานากะ โคอิจิรีบกล่าวออกมาอย่างนอบน้อมว่า: “รับคำสั่งครับท่าน”
อิโตะ นานาโกะอดไม่ได้ที่จะกล่าวเตือนว่า: “โอโต้ซัง เพิ่งจะฟื้นกลับคืนมา อย่าออกกำลังกายจนหักโหมเกินไปดีกว่า”
นางาฮิโกะ อิโตะโบกมือขึ้นครู่หนึ่งแล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า: “ตามคำสั่งของคุณเย่ หลังจากกลับไปญี่ปุ่น พ่อก็ไม่สามารถวิ่งจ๊อกกิ้งข้างนอกได้อย่างตามอำเภอใจ อาศัยตอนอยู่ที่อเมริกาแล้วไม่มีใครรู้จักพ่อ พยายามเดินเยอะหน่อย วิ่งเยอะหน่อย หลังจากกลับไปก็ต้องแสร้งทำท่าทางของคนพิการคนหนึ่งให้ทุกคนดูดีกว่า”
พออิโตะ นานาโกะได้ฟังคำพูดนี้ก็เลยค่อยๆ พยักหน้าอย่างเข้าใจ ก็ไม่ได้ยืนหยัดในความคิดตนอีก
แต่ทว่าทันใดนั้นอิโตะ นานาโกะก็คิดอะไรขึ้นมาได้ แล้วเอ่ยปากพูดอย่างคาดหวังไปทั้งใบหน้าว่า: “โอโต้ซัง ในเมื่อพ่อชอบความรู้สึกที่ไม่มีคนรู้จักพ่อเช่นนี้ งั้นพวกเราเป็นไปได้ก็อยู่ที่นครนิวยอร์กนานหน่อยเถอะ”
“ได้สิ!” นางาฮิโกะ อิโตะรับปากออกมาอย่างไม่เสแสร้ง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า: “พอกลับญี่ปุ่นก็ได้เพียงแค่นึกถึงการใช้ชีวิตแบบสันโดษ คิดไปแล้วก็ไม่ได้ดั่งใจเสียเท่าไรนัก หากสามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระหลายวันที่อเมริกาได้ก็ไม่เลว!”
ในใจของอิโตะ นานาโกะก็มีความสุขมากเช่นกัน อันที่จริงแล้วเธอก็อยากจะอยู่พักที่นครนิวยอร์กหลายวันสักหน่อย ยังไงเย่เฉินก็อยู่ที่นี่ ตนเองอยู่ที่นี่ก็สามารถมีเวลาอยู่ด้วยกันกับเขาเยอะขึ้นมาบ้าง
ดังนั้นเธอก็ยิ่งอดไม่ได้ที่จะถามเย่เฉินว่า: “เย่เฉินซัง คุณจะพักอยู่ที่นครนิวยอร์กนานแค่ไหน?”
คำถามของอิโตะ นานาโกะทำให้เย่เฉินไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดีไปชั่วขณะ
อันที่จริงแล้ว ธุระที่เขาต้องทำนั้นโดยพื้นฐานแล้วก็ทำไปเกือบจะเรียบร้อยแล้ว
เขาได้จัดการเหมยอวี้เจินและพวกพ้องส่วนใหญ่ของเธอไปแล้ว และกลุ่มอาชญากรทั้งหมดที่อยู่เบื้องหลังของเธอ
“ได้สิ” เย่เฉินรับคำอย่างสบายใจ
ตอนที่ทั้งสี่คนกลับมาถึงโรงแรม โต๊ะงานเลี้ยงที่หรูหราได้เตรียมการไว้พร้อมแล้วที่ห้องเพรสซิเดนสูทของเย่เฉิน
เนื่องจากเป็นวันเกิดของนางาฮิโกะ อิโตะ เย่เฉินก็เป็นเพราะว่าเห็นแก่หน้าของอิโตะ นานาโกะ จึงให้คนเตรียมงานเลี้ยงงานนี้ขึ้น ดังนั้นก็เลยไม่ได้เชิญเฉินจื๋อข่าย หงห้าและซูรั่วหลีทั้งสามคนมาเข้าร่วมด้วย
อีกอย่าง เหออิงซิ่วท่านแม่ของซูรั่วหลีอีกหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ ให้หลังก็จะมาถึงที่นครนิวยอร์กแล้ว ตอนนี้ทั้งความคิดและจิตใจของเขาต่างจดจ่ออยู่กับตัวของท่านแม่ทั้งหมด
บนโต๊ะรับประทานอาหาร นางาฮิโกะ อิโตะนั่งอยู่ทางด้านขวามือของเย่เฉิน อิโตะ นานาโกะนั่งอยู่ทางด้านซ้ายมือของเย่เฉิน เอมิ อีโตะและทานากะ โคอิจินั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ทั้งหมดมีเพียง 5 คน ดังนั้นเห็นได้ชัดอยู่ว่าที่นั่งค่อนข้างจะหลวมๆ อยู่บ้าง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...