ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4848
นางาฮิโกะ อิโตะรินแก้วไวน์ให้เย่เฉินและตัวเองกับมือ จากนั้นก็พาทานากะ โคอิจิลุกขึ้นมาพร้อมกัน กล่าวอย่างนอบน้อมอย่างหาที่เปรียบมิได้ต่อเย่เฉินว่า: “คุณเย่ ได้โปรดให้โอกาสกระผมและทานากะพวกเราสองคนได้คารวะท่านหนึ่งแก้วด้วยเถิด!”
เย่เฉินค่อยๆ พยักหน้าไปมา แล้วยกแก้วไวน์ขึ้นพร้อมกับกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า: “คุณอิโตะ ไวน์แก้วนี้ ขอให้คุณมีความสุขในวันเกิดครบรอบ 50 ปี”
นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวออกมาด้วยอาการตกใจที่ถูกเอาใจใส่: “คุณเย่ คุณก็เกรงใจเกินไปแล้ว! วันเกิดครั้งนี้เป็นวันเกิดทครั้งแรกที่ยากจะลืมเลือนได้ในหลายปีมานี้ของกระผมจริงๆ ทุกอย่างล้วนต้องขอบคุณในความใจกว้างของท่าน!”
ในขณะที่พูดอยู่ เขาก็กล่าวออกมาอย่างอายๆ บ้างเล็กน้อยว่า: “คุณเย่ ก่อนหน้านี้ท่านให้กระผมอธิษฐานมาตลอด กระผมก็ยังดูไม่ค่อยจะเต็มใจอยู่บ้าง บัดนี้จะว่าไปแล้วเป็นกระผมเองที่เป็นกบในกะลาครอบ ขอให้ท่านอย่าได้ถือสาหาความกับกระผมเลยขอรับ!”
เย่เฉินกล่าวด้วยท่าทีสุภาพว่า: “คุณอิโตะก็กล่าวเกินไปแล้ว เรื่องขาขาดแล้วงอกออกมาใหม่อีกครั้งเช่นนี้ คนส่วนใหญ่ต่างก็คงจะไม่เชื่ออย่างเด็ดขาดแน่นอน คุณไม่ได้มีความหวังต่อเรื่องนี้เลยก็เป็นการตอบสนองที่ปกติอยู่แล้ว ผมสามารถเข้าใจได้ ดังนั้นคุณก็ไม่ต้องคิดมาเช่นกัน”
ในขณะที่พูดอยู่ เย่เฉินชี้ไปที่แก้วไวน์แล้วกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มจางๆ ว่า: “คำพูดเกรงใจได้พูดไปก็มากแล้ว ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปก็ให้งานเลี้ยงนี้กลับไปสู่หัวข้อเดิมของมันเถอะ สุขสันต์วันเกิดคุณอิโตะ ผมดื่มหมดจอกเพื่อเป็นการอวยพร”
นางาฮิโกะ อิโตะมองออกว่าเย่เฉินมีเจตนาที่จะปล่อยให้เรื่องของยาก่อใหม่ผ่านเลยไป ดังนั้นก็กล่าวออกมาด้วยการฉะฉานว่า: “ขอบคุณคำอวยพรจากคุณเย่ งั้นกระผมก็หมดจอกเช่นกัน!”
และในขณะเดียวกัน
เครื่องบินกัลฟ์สตรีมลำหนึ่งของตระกูลซูกำลังเคลื่อนบินด้วยความเร็วสูงอยู่บนน่านฟ้าสหรัฐอเมริกา ตอนนี้ระยะทางระหว่างเครื่องบินถึงนครนิวยอร์ก เหลือเพียงระยะทางการบินหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น
ลูกชายคนโตของตระกูลซู และก็เป็นซูโสว่เต้าท่านพ่อของซูจือหยูและซูรั่วหลีเช่นกัน นอนหลับอยู๋ภายในห้องนอนเครื่องบินมาตลอดทาง
เมื่อใกล้จะถึงจุดหมายปลายทาง ในที่สุดซูโสว่เต้าก็ตื่นขึ้นมา เดินออกมาจากในห้องนอน
ในช่วงระยะเวลายาวนานก่อนหน้านี้ ในแต่ละวันของซูโสว่เต้าต่างก็ผ่านไปอย่างยากลำบากและเร่ร่อน
เขาก็เปรียบเสมือนกับกระโถนของคุณท่านใหญ่ซูเฉิงเฟิง โดนคุณท่านใหญ่จับโยนไปมาอย่างน่ารังเกียจ ดีที่เหออิงซิ่วให้ความปลอดภัยแก่เขา มีที่ยึดมั่นอีกทั้งยังมีที่ให้พักอย่างไม่ขาดความอบอุ่นอีก ทำให้ช่วงนี้เขารู้สึกสบายใจไม่น้อยไปทั้งใจ
แม้จะบอกว่าซูโสว่เต้าในตอนนี้ไม่มีราศีและอำนาจของลูกชายคนโตแห่งตระกูลซูไปตั้งนานแล้ว แต่ชีวิตที่ราบเรียบอีกทั้งยังมั่นคงแบบนี้ ก็ถือว่าเป็นหลักประกันอย่างมากแก่เขาเลยก็ว่าได้
เพียงแต่ว่าความสัมพันธ์ของเขาและเหออิงซิ่วก็ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะ“การกักบริเวณ” จึงเกิดเป็นการพัฒนาความสัมพันธ์ขึ้น
ช่วงเวลานี้ ซูโสว่เต้าซาบซึ้งที่เหออิงซิ่วเอาใจใส่ดูแลตนเองมาก ในใจก็ยากที่จะหลบเลี่ยงความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจให้ปะทุขึ้นมาได้เช่นกัน และซูโสว่เต้าก็เคยหาโอกาสที่จะแสดงความในใจของตนที่ปกปิดไว้ให้เหออิงซิ่วได้รับรู้มาแล้วหลายครั้งเช่นกัน
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...