ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4848

นางาฮิโกะ อิโตะรินแก้วไวน์ให้เย่เฉินและตัวเองกับมือ จากนั้นก็พาทานากะ โคอิจิลุกขึ้นมาพร้อมกัน กล่าวอย่างนอบน้อมอย่างหาที่เปรียบมิได้ต่อเย่เฉินว่า: “คุณเย่ ได้โปรดให้โอกาสกระผมและทานากะพวกเราสองคนได้คารวะท่านหนึ่งแก้วด้วยเถิด!”

เย่เฉินค่อยๆ พยักหน้าไปมา แล้วยกแก้วไวน์ขึ้นพร้อมกับกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า: “คุณอิโตะ ไวน์แก้วนี้ ขอให้คุณมีความสุขในวันเกิดครบรอบ 50 ปี”

นางาฮิโกะ อิโตะกล่าวออกมาด้วยอาการตกใจที่ถูกเอาใจใส่: “คุณเย่ คุณก็เกรงใจเกินไปแล้ว! วันเกิดครั้งนี้เป็นวันเกิดทครั้งแรกที่ยากจะลืมเลือนได้ในหลายปีมานี้ของกระผมจริงๆ ทุกอย่างล้วนต้องขอบคุณในความใจกว้างของท่าน!”

ในขณะที่พูดอยู่ เขาก็กล่าวออกมาอย่างอายๆ บ้างเล็กน้อยว่า: “คุณเย่ ก่อนหน้านี้ท่านให้กระผมอธิษฐานมาตลอด กระผมก็ยังดูไม่ค่อยจะเต็มใจอยู่บ้าง บัดนี้จะว่าไปแล้วเป็นกระผมเองที่เป็นกบในกะลาครอบ ขอให้ท่านอย่าได้ถือสาหาความกับกระผมเลยขอรับ!”

เย่เฉินกล่าวด้วยท่าทีสุภาพว่า: “คุณอิโตะก็กล่าวเกินไปแล้ว เรื่องขาขาดแล้วงอกออกมาใหม่อีกครั้งเช่นนี้ คนส่วนใหญ่ต่างก็คงจะไม่เชื่ออย่างเด็ดขาดแน่นอน คุณไม่ได้มีความหวังต่อเรื่องนี้เลยก็เป็นการตอบสนองที่ปกติอยู่แล้ว ผมสามารถเข้าใจได้ ดังนั้นคุณก็ไม่ต้องคิดมาเช่นกัน”

ในขณะที่พูดอยู่ เย่เฉินชี้ไปที่แก้วไวน์แล้วกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มจางๆ ว่า: “คำพูดเกรงใจได้พูดไปก็มากแล้ว ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปก็ให้งานเลี้ยงนี้กลับไปสู่หัวข้อเดิมของมันเถอะ สุขสันต์วันเกิดคุณอิโตะ ผมดื่มหมดจอกเพื่อเป็นการอวยพร”

นางาฮิโกะ อิโตะมองออกว่าเย่เฉินมีเจตนาที่จะปล่อยให้เรื่องของยาก่อใหม่ผ่านเลยไป ดังนั้นก็กล่าวออกมาด้วยการฉะฉานว่า: “ขอบคุณคำอวยพรจากคุณเย่ งั้นกระผมก็หมดจอกเช่นกัน!”

และในขณะเดียวกัน

เครื่องบินกัลฟ์สตรีมลำหนึ่งของตระกูลซูกำลังเคลื่อนบินด้วยความเร็วสูงอยู่บนน่านฟ้าสหรัฐอเมริกา ตอนนี้ระยะทางระหว่างเครื่องบินถึงนครนิวยอร์ก เหลือเพียงระยะทางการบินหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น

ลูกชายคนโตของตระกูลซู และก็เป็นซูโสว่เต้าท่านพ่อของซูจือหยูและซูรั่วหลีเช่นกัน นอนหลับอยู๋ภายในห้องนอนเครื่องบินมาตลอดทาง

เมื่อใกล้จะถึงจุดหมายปลายทาง ในที่สุดซูโสว่เต้าก็ตื่นขึ้นมา เดินออกมาจากในห้องนอน