ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4849
แต่สิ่งที่ทำให้เขาเลี่ยงไม่ได้ก็คือ ทุกครั้งเหออิงซิ่วก็มักจะไม่ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมาเลย
เขาคิดว่าเป็นเหออิงซิ่วที่ค่อนข้างผิดหวังต่อตน แล้วบวกกับระยะห่างเมื่อปีนั้นที่เราสองคนตัดสินใจจากความใจร้อนชั่ววูบที่ผ่านมาหลายปีแล้ว เป็นไปได้มากว่าเหออิงซิ่วไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับตนมานานแล้ว
แต่เขาไม่รู้ว่าอันที่จริงแล้วในชั่วชีวิตนี้ของเหออิงซิ่วตั้งแต่เกิดจนตายนั้น ก็รักเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น และจบวจนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนี้อยู่เสมอมา
ยังไงในปีนั้นเหออิงซิ่วก็ยังเป็นช่วงเวลาที่โง่เขลาเบาปัญญาอยู่ ก็เริ่มปกป้องเขาอยู่ข้างกายซูโสว่เต้าในทุกคืนวัน ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจก็ได้ฝังรากลึกลงไปแล้ว
ต่อมาก็เลี้ยงดูลูกสาวของเราสองคนโดยลำพังมาจนเติบใหญ่ ความรู้สึกในใจที่มีต่อเขา ไม่ได้ลดน้อยลงไปเลยในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้
เพียงแต่ว่าเหออิงซิ่วเมื่ออยู่ต่อหน้าซูโสว่เต้าก็มักจะคิดว่าตนเองด้อยค่ามาตลอด
ความน้อยเนื้อต่ำใจในปีนั้นเป็นเพราะความแตกต่างทางความอาวุโส
และความน้อยเนื้อต่ำใจในตอนนี้กลับเป็นเพราะแขนบนร่างของตนขาดหายไป
เธอคิดว่าแม้ว่าซูโสว่เต้าตอนนี้ไม่ได้ดูสูงส่งและมีความสง่างามเช่นนั้นเหมือนเมื่อตอนปีนั้นอีกแล้ว แต่ดีที่ยังไงก็ยังเป็นลูกชายคนโตของตระกูลซู ผู้ชายเช่นนี้จะเป็นไปได้อย่างไรที่จะเดินเคียงข้างกับผู้หญิงที่แขนด้วนไปหนึ่งข้างด้วยกัน?
ดังนั้นแม้ว่าในช่วงเวลานี้ ซูโสว่เต้าจะแสดงท่าทีที่มีความรู้สึกออกมาอยู่บ่อยครั้ง แต่เหออิงซิ่วไม่ว่ายังไงก็ไม่กล้าตกปากรับคำตรงๆ ซึ่งหน้าแก่เขา
เธอคิดว่าตัวเองยังไงก็ไม่คู่ควรกับซูโสว่เต้า
รอในอนาคตเย่เฉินเก็บคำสั่งกักขังบริเวณเขากลับไป เขาก็จะต้องสามารถหาผู้หญิงที่ดียิ่งกว่าตนเองและเหมาะสมยิ่งกว่าตนได้อย่างแน่นอนเลย
ซูโสว่เต้ากลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด ตอนนั้นยังเน้นย้ำชัดเจนว่าตนเองไม่ได้มีเจตนาอื่นใดเลย เพียงแค่ว่าระยะทางยาวไกล สองคนสามารถแบ่งเตียงใหญ่ในห้องนอนได้ เช่นนี้ทั้งสองคนต่างก็สามารถได้พักผ่อนระหว่างทางอีกด้วย
เหออิงซิ่วไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เพียงแค่ให้ซูโสว่เต้าไปพักผ่อนก่อน แต่เธอเองกลับนั่งอยู่ด้านนอก 10 กว่าชั่วโมง
ได้ยินซูโสว่เต้ากล่าวถาม เหออิงซิ่วก็ยิ่งกล่าวออกมาอย่างไม่ค่อยเป็นธรรมชาติอยู่เล็กน้อย: “ฉันเป็นคนที่ฝึกวรยุทธ์ ยังไงก็ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย แล้วก็ไม่อยากจะรบกวนคุณพักผ่อนด้วย ดังนั้นก็เลยตัดสินใจอยู่ดูวิวทิวทัศน์ที่ด้านนอกดีกว่า”
ซูโสว่เต้ากล่าวด้วยเสียงพึมพำ: “ตลอดทางบินตั้งแต่กลางคืนจนกลางคืนอีกวัน จะมีวิวทิวทัศน์ให้ดูที่ไหนกันเล่า”
เหออิงซิ่วหัวเราะออกมาอย่างไม่เป็นธรรมชาติเลย จากนั้นเจตนาที่จะเปลี่ยนหัวข้อเรื่อง จึงกล่าวพึมพำขึ้นมาว่า: “ไม่รู้ว่าจู่ๆ คุณเย่เรียกให้พวกเราไปที่สหรัฐอเมริกามีธุระอะไรกัน ฉันถามรั่วหลีไป เธอก็ไม่ได้อธิบายให้ชัดเจนกับฉัน เพียงแต่บอกว่าอาจจะเป็นเรื่องดีที่ยิ่งใหญ่ ให้ฉันและคุณรีบไปโดยไว”
ซูโสว่เต้ากล่าวพึมพำด้วยความขุ่นเคือง: “ธุระที่เกี่ยวพันกับเย่เฉินจะมีเรื่องดีๆ อะไร ตั้งแต่วันนั้นที่ได้รู้จักเขาก็ไม่เห็นจะได้เคยพบเจอเรื่องดีอะไรเลย......”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...