ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4911
“ใช่！”ห้าสี่เจ็ดพยักหน้าอย่างหนักแน่นโดยไม่ต้องคิด พูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวัง“ ความฝันสูงสุดของผมในตอนนี้ คือการได้พบหน้าลูกเมียอีกครั้งที่ข้างนอกนี้ เกรงว่าความฝันนี้ คงมีเพียงคุณเย่ที่จะทำให้มันเป็นจริงได้……”
พูดจบ เขาถามหลี่ญ่าหลิน “พล.ต.ท.หลี่ คุณยังมีวิธีที่จะระบุสถานที่ตั้งของเราให้ชัดเจนได้มากกว่านี้อีกไหม? หากต้องการเบาะแสอะไรจากผม ผมจะพูดในสิ่งที่รู้ทุกอย่าง！”
หลี่ญ่าหลินมองห้าสี่เจ็ด แล้วเอ่ยถาม“การทำภารกิจของพวกคุณทุกครั้งต้องเข้าออกโดยเครื่องบินเหรอ？”
ห้าสี่เจ็ดพยักหน้าแล้วกล่าว“ใช่！ต้องนั่งเครื่องทุกครั้ง”
หลี่ญ่าหลินถาม“ระหว่างเดินทางคุณอยู่ในสภาพยังไง ？”
“ไม่รู้สึกตัว”ห้าสี่เจ็ดพูดตามความจริง“ ในตอนที่พวกเราจะออกไปปฏิบัติภารกิจ จะต้องกินยาที่ทำให้หมดสติ ในตอนที่ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ถึงที่หมายแล้ว”
หลี่ญ่าหลินถามต่อ“แล้วพวกคุณแน่ใจได้ยังไงว่าทุกครั้งที่ออกไปจะต้องขึ้นเครื่องทุกครั้ง？”
ห้าสี่เจ็ดอธิบาย“ทุกครั้งที่ออกปฏิบัติภารกิจ ผมจะให้ภรรยาของผมช่วยคำนวณเวลา ถึงเวลาของเราจะไม่ค่อยแม่นยำนัก แต่ในช่วงเวลาอันสั้น ก็ไม่ได้คลาดเคลื่อนมากมายนัก”
“ทุกครั้งที่ออกปฏิบัติภารกิจ เวลาที่ผมกะเกณฑ์ไม่ได้นั้นก็คือระยะทางไปกลับ เวลาในช่วงของการปฏิบัติภารกิจ ตัวผมเองบันทึกเวลาตามจริงได้ ดังนั้นทุกครั้งที่ผมกลับไป แล้วเทียบเคียงเวลากับของภรรยาผม ใช้เวลาที่เธอบันทึกไว้ ลบกับช่วงเวลาที่ผมปฏิบัติภารกิจ ก็คือเวลาการเดินทางไปกลับของผม ในสถานการณ์ปกติ ไม่ว่าจะไปทำภารกิจที่ไหนบนโลกใบนี้ ระยะเวลาในการเดินทางของพวกเราก็ไม่เกินหก ถึงเจ็ดวัน ความเร็วนี้ มีเพียงเครื่องบินเท่านั้นที่ทำได้”
หลี่ญ่าหลินพูดต่อ“ประเทศอื่นผมไม่รู้ แต่ที่สหรัฐอเมริกาตั้งแต่วินาศกรรม11กันยา ให้ความสำคัญกับความปลอดภัยทางเครื่องบินมากขึ้น ดังนั้นเครื่องบินที่พวกคุณโดยสารมา จะเข้ามาที่สหรัฐอเมริกาโดยตรงไม่ได้ จะเข้าสหรัฐอเมริกาต้องผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง ดังนั้นพวกเขาจึงจำเป็นต้องเลือกประเทศใดประเทศหนึ่งเป็นสะพาน ร่อนเครื่องลงจอดในประเทศนั้นๆ จากนั้นก็จัดการให้พวกคุณลักลอบข้ามพรมแดนมาทางบกแล้วเข้ามาในประเทศได้สำเร็จ ”
นิ่งไปสักพัก หลี่ญ่าหลินก็ถามต่อ“คุณเคยไปสหรัฐอเมริกาไหม？”
ห้าสี่เจ็ดพยักหน้าแล้วกล่าว“เคยไปครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นไปที่ลอสแอนเจลิส”
หลี่ญ่าหลินถามต่อ“ ตอนคุณไปลอสแอนเจลิส เป็นเหมือนกับตอนไปนครนิวยอร์กหรือเปล่า ตื่นมาก็ถึงที่หมายแล้ว อีกทั้งระยะเวลาในการเดินทางก็ไม่เกิดหกถึงเจ็ดวัน ใช่ไหม？”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...