ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 50

บทที่ 50 เย่เฉินลงมือ

ภายใต้ความยินดีเย่เฉินได้นำตำราเก้าเสวียนเทียนยัดเข้าในอกทันที

ผลที่ได้คือหนังสือเล่มนี้กลายเป็นฝุ่นผงหายไปในทันใด

ทว่าทุกตัวอักษรในหนังสือกลับสลักอยู่ในหัวของเย่เฉินอย่างชัดเจน

ในเวลานี้พ่อตาที่หนีไปได้ถูกชายร่างใหญ่หลายคนคุมตัวกลับมาด้วยความป่าเถื่อน

เห็นใบหน้าทั้งสองด้านของเขาที่ทั้งแดงทั้งบวมคงเป็นเพราะโดนเล่นงานตอนโดนจับได้!

เย่เฉินมองท่าทางสะบักสะบอมของเขาแล้วอยากหัวเราะในใจ

ตาแก่คนนี้ก่อเรื่องแล้วยังอยากโยนปัญหามาให้ตน มีเรื่องแบบนี้ได้ซะที่ไหน! ให้เขาโดนสั่งสอนสักหน่อยถือว่าเป็นการลงโทษเขาเช่นกัน

พ่อตาเซียวฉางควนในเวลานี้มีสภาพสะบักสะบอม เมื่อกี้เขาพยายามหนีสุดชีวิต เหนื่อยจนเหลือจะทน

แต่เขาเองก็ไม่มีกุญแจรถ อายุเยอะแล้ว รูปร่างก็อ้วนจะวิ่งก็วิ่งไม่ไว ใช่คู่ต่อสู้ของวัยรุ่นพวกนี้ที่ไหนกัน

ดังนั้นไม่นานนักเขาก็โดนจับมัดกลับมา ยังโดนตบไปอีกหลายที น่าสมเพชจริงๆ

คนพวกนั้นจับเซียวฉางควนกลับมา ผู้จัดการโจวเหลียงเวิ่นกัดฟันพูด "ตาแก่ ทำแจกันของพวกเราแตกแล้วจะหนีงั้นเหรอ? คุณไม่สืบเบื้องหลังจี๋ชิ่งถังของพวกเราดูหน่อยล่ะ! "

พ่อตาพูดอย่างหวาดกลัว "ผมไม่ได้ตั้งใจนะ เป็นเพราะแจกันมันลื่นเกิน......"

โจวเหลียงเวิ่นพูดเสียงเย็น "ไม่ต้องพูดมาก! ผมให้เวลาคุณช่วงบ่ายไปหาเงินมา หากไม่มีเงินชดใช้ ผมจะแจ้งตำรวจว่าคุณตั้งใจทำลายทรัพย์สินผู้อื่น มูลค่าคดีห้าล้านกว่าพอที่จะให้คุณติดคุกอีกนาน! "

เซียวฉางควนตกใจจนสั่นไปทั้งร่าง มองเย่เฉินราวกับมองเห็นเส้นฟางช่วยชีวิต "เย่เฉิน ลูกเขยคนดีของฉัน! แกจะไม่ยื่นมือเข้าช่วยไม่ได้นะ! "

เย่เฉินพูดอย่างจนปัญญา "พ่อครับ ผมเองก็ไม่ได้มีเงินเยอะขนาดนั้นนะ! "

เซียวฉางควนพูดออกมาอย่างรีบร้อน "งั้นแกไปติดคุกแทนฉันสิ! ตระกูลเซียวของฉันเลี้ยงดูแกมาตั้งนานถึงเวลาที่แกต้องรู้จักทดแทนบุญคุณแล้ว! "

ในใจเย่เฉินคิด คุณยังมีหน้ามาพูดคำพูดพวกนี้อีกเหรอ?

กำลังจะปฏิเสธ ชายวัยกลางคนคนนั้นก็ชิงพูดตัดหน้าก่อน "คนก่อหนี้ก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ จี๋ชิ่งถังของพวกเราทำธุรกิจโดยเน้นหนักความน่าเชื่อถือ เป็นคุณที่ทำแจกันแตกก็ต้องเป็นคุณที่ชดใช้! "

พูดแล้วเขาก็พูดกับเย่เฉินต่อ "คุณไปได้แล้ว แต่ว่าทางที่ดีช่วยเขาหาเงินให้ครบ ไม่อย่างงั้นพ้นบ่ายวันนี้ไปฉันจะส่งเขาให้ตำรวจ"

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ

เซียวฉางควนตระหนกสุดขีด พูดทั้งน้ำตา "ลูกเขยคนดีแกไปไม่ได้นะ! แกไปแล้วฉันจะทำยังไง! "

เย่เฉินเห็นเขาตระหนกจนเป็นแบบนั้นก็อดตลกไม่ได้

แต่แน่นอนว่าบนใบหน้านั้นไม่อาจยิ้มออกมาได้

เขากำลังคิดจะใช้ข้ออ้างไปหาเงินเพื่อออกไป ให้พ่อตาลำบากอยู่ที่นี่สักหน่อย

แต่ว่าในหัวเขาพลันคิดได้ เมื่อกี้ในตำราเก้าเสวียนเทียนมีวิธีเก่าแก่ที่ใช้ซ่อมเครื่องลายคราม เขาจึงเกิดความคิดขึ้นแล้วพูด "ผู้จัดการโจว ถ้าหากผมซ่อมขวดใบนั้นได้ คุณจะปล่อยพ่อตาผมไปได้ใช่ไหม? "

โจวเหลียงเวิ่นหัวเราะเสียงเย็นแล้วพูด "คุณคิดว่าคุณเป็นใคร ยังบอกจะซ่อมวัตถุโบราณ บอกคุณตามจริงผมได้ส่งรูปให้ผู้เชี่ยวชาญการประเมินวัตถุโบราณจินหลิงดูแล้ว ฝั่งนั้นบอกว่าแตกแบบนี้นั้นไม่สามารถซ่อมได้อีก"

เย่เฉินส่ายหน้าพูด "แจกันของคุณใบนี้ยังไงก็แตกไปแล้ว ปล่อยไว้ก็ไร้ประโยชน์ ผมลองดูก็ไม่เสียหายอะไร......"

โจวเหลียงเวิ่นหัวเราะเยาะออกมาแล้วพูด "ได้สิ ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ? เอาเลย ผมจะคอยดูว่าคุณมีฝีมืออะไร! "

เย่เฉินพูด "เตรียมกระดาษเซวียนจื่อให้ผมหนึ่งแผ่น พู่กันหนึ่งด้าม ไข่ไก่ห้าฟอง เอาไข่ไก่ดิบนะ" โจวเหลียงเวิ่นที่รอดูว่าเย่เวิ่นจะทำเรื่องโง่ๆ ยังไงก็ไม่ลังเล ไม่นานก็หาไข่ไก่ดิบมาให้เย่เฉินได้ตะกร้าหนึ่ง