เย่เฉินถามเขาว่า: "แล้วคุณล่ะ?"
ต้วนลี่เย่กล่าวอธิบายว่า: "คืนนี้ฉันจะอยู่ที่เหมืองแร่ทองแดง ควบคุมทหารม้ากล้ากินยา แล้วก็ควบคุมทหารหน่วยกล้าตายกินยา หลังจากที่แน่ใจว่าทุกคนกินยาตามปกติ ก็เกือบจะรุ่งสางแล้ว"
"โอเค" เย่เฉินพยักหน้าแล้วกล่าวว่า: "เช่นนั้นฉันก็จะเข้าไปด้วยกันกับคุณ!"
พูดจบ เย่เฉินก็ถามอีกว่า: "ยาแก้พิษที่คุณเอามาด้วยล่ะ?"
ต้วนลี่เย่ชี้ไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่มุมห้อง แล้วกล่าวว่า: "ยาแก้พิษอยู่ในตู้ครับ"
เย่เฉินพยักหน้า แล้วกล่าวว่า: "คุณไปเอายาแก้พิษออกมา"
"ครับ!" ต้วนลี่เย่เดินไปถึงหน้าตู้เสื้อผ้าทันที และดึงกระเป๋าเป้อันหนักอึ้งใบหนึ่งออกมา แล้วนำกระเป๋าเป้วางลงตรงหน้าของเย่เฉิน
เย่เฉินเปิดกระเป๋าออก ก็พบว่าด้านในกระเป๋าเต็มไปด้วยหีบห่อสี่เหลี่ยมคล้ายกับกล่องชอล์ก มีมากกว่าสามสิบกล่อง
เขาหยิบออกมากล่องหนึ่ง พบว่าที่ฝาด้านบนของกล่อง ตีตราประทับด้วยเครื่องหมายวงกลมวงหนึ่ง ลวดลายของเครื่องหมายมีขั้นตอนซับซ้อนอย่างมาก สามารถมองเห็นได้อย่างรางๆ สัญลักษณ์โดยรวมเป็นคำว่า"พั่ว"
เย่เฉินรับกล่องมาแล้วเปิดออก พบว่าด้านในเป็นทรงกระบอกหนาความยาวเท่านิ้วชี้ แล้วใช้กระดาษสีน้ำตาลม้วนเอาไว้
ด้านบนด้านล่างของกระบอกมีรูระบายอากาศ และแต่ละส่วนก็มีตราประทับ
เย่เฉินฉีกกระดาษสีน้ำตาลออก ก็เห็นยาเม็ดเล็กๆ จำนวนสิบเม็ดห่ออยู่ในนั้น
เขานำยาเม็ดวางที่จมูกแล้วสูดดม จึงพบว่ายาแก้พิษนี้คล้ายกันกับยาแก้พิษที่ตนเองเตรียมเอาไว้
เมื่อเขาเห็นยาแก้พิษเหล่านี้ ภายในใจก็อดไม่ได้ที่จะคาดคะเนว่า ถ้าหากองค์กรพั่วชิงกระจายไปทั่วทั้งโลก มีฐานทัพทหารหน่วยกล้าตายสิบแห่ง เช่นนั้นเมื่อรวมกับทหารหน่วยกล้าตาย ครอบครัวทหารหน่วยกล้าตาย ตลอดจนทหารม้ากล้า เกรงว่าจะมีอย่างน้อยหลายหมื่นคน
นอกจากนี้ ยังมี"ปัญญาชน" "มัคคุเทศก์" "ทูตวิสามัญ" "ผู้บัญชาการ" "ค่ายฮูเบน" รวมทั้งเจ้าหน้าที่ครบวงจรทุกประเภทที่กระจายตัวอยู่ทั่วโลก
เมื่อประมาณการอย่างคร่าวๆ มีกองกำลังในบังคับบัญชาอย่างน้อยหนึ่งแสน หรือมากกว่านั้น
กองกำลังในบังคับบัญชาที่มากกว่าแสนนี้ ส่วนใหญ่ต่างก็จะต้องกินยาแก้พิษทุกสัปดาห์ กล่าวคือ ยาแก้พิษที่องค์กรพั่วชิงจะต้องผลิตออกมาทุกวัน ก็จะอยู่ระหว่างหนึ่งหมื่นถึงสองหมื่นหรือมากกว่านั้น
ปริมาณความต้องการที่มากเช่นนี้ ไม่สามารถทำให้ผู้มีฝีมือสูงที่ควบคุมปราณทิพย์รับผิดชอบได้ ไม่เช่นนั้นละก็ ก็เท่ากับว่านำกลุ่มคนที่มีศักยภาพแข็งแกร่งที่สุด มาใช้แรงงานอยู่ในโรงงานผลิตยาแก้พิษ มันก็จะเกินความจำเป็นจริงๆ
ฉะนั้น เย่เฉินจึงคาดการณ์ว่า องค์กรพั่วชิงน่าจะมีฐานการผลิตโอสถขนาดใหญ่ ผู้มีพระคุณ หรือคนของกองกำลังในบังคับบัญชาที่ควบคุมปราณทิพย์ หลังจากที่กลั่นโอสถออกมาแล้ว ก็จะส่งไปยังฐานแปรรูปเพื่อดำเนินการเจือจางด้วยสูตรเฉพาะ

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...