ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5033

พูดจบ หม่าเฉินเฟยกลัวจะมีใครระแคะระคาย จึงรีบเอ่ยพูดว่า“ท่านทูตพิเศษครับ หากท่านไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวกลับเข้าแถวก่อนนะครับ”

เย่เฉินมองดูผ้าขนหนูที่พันอยู่รอบข้อมือของเขา พยักหน้าให้เล็กน้อย และพูดเสียงเรียบ “ไปเถอะ”

รอจนทหารม้ากล้าทุกคนยกแก้วที่อยู่ในมือขึ้นมา ทหารม้ากล้าที่ยังไม่ได้กินยาแก้พิษได้รับยาตัวใหม่ไป เย่เฉินก็ถึงได้เอ่ยพูดขึ้น“ทุกคน รับยาแก้พิษนี้ไปแล้ว พิษที่มีอยู่ในร่างกายของทุกคนก็จะหายไปจนหมดไม่เหลือ แต่นี้ต่อไป จะไม่มีใครใช้วิธีที่ชั่วช้าแบบนี้ มาควบคุมชีวิตของทุกคนเอาไว้ได้อีก ！”

ทหารม้ากล้าที่ไม่มีผ้าขนหนูในมือต่างก็กู่ร้องอย่างตื่นเต้นดีใจ จากนั้นก็กินยาแก้พิษที่ได้รับมาอย่างไม่ลังเลใดๆ

หม่าเฉินเฟยและคนอื่นๆ ก็แอบหัวเราะเยาะคนโง่พวกนี้ในใจ โดยเฉพาะหม่าเฉินเฟย ที่แอบพึมพำยินดีไปกับความโชคร้ายนี้ของคนอื่น“ช่างโง่จริงๆ เรื่องแบบนี้ก็ยังจะพากันหลงเชื่อไปได้？ไม่รู้จักคิดกันเลย ว่าผู้มีพระคุณจะปล่อยทุกคนไปได้ยังไง？ท่านทูตพิเศษก็แค่เล่นละครตบตาพวกแกเท่านั้น！”

แต่ทว่า จู่ๆในใจของเขาก็กระตุกวูบขึ้นมา แอบคิด“ความปรารถนาอันแรงกล้าของเจ้าพวกโง่กลุ่มนี้ถูกปลุกขึ้นมา และตอนนี้กลุ่มคนเหล่านี้ก็กำลังตื่นเต้นและฮึกเหิม ไม่รู้ว่าอีกเดี๋ยวท่านทูตพิเศษจะรับมือกับมันยังไง?หากคนพวกนี้คิดก่อกบฏขึ้นมา พวกเรามีกันแค่ยี่สิบกว่าคน ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาแน่ๆ……ไม่รู้ว่าหากท่านทูตพิเศษพูดความจริงออกไป จะสามารถให้พวกเขายอมให้จับโดยไม่คิดต่อสู้หรือไม่？”

ในขณะที่เขากำลังหวาดหวั่นและสงสัยนั้น ทหารม้ากล้าที่อยู่โดยรอบ ก็รู้สึกถึงพิษในร่างกายที่จางหายไป และต่างพากันดีใจเป็นบ้าเป็นหลัง

ส่วนกลุ่มคนของหม่าเฉินเฟย ในตอนนี้ก็กำลังถือยาแก้พิษเอาไว้ในมือ และไม่รู้ว่าควรจะกินมันเข้าไปดีหรือไม่

ในตอนนี้เอง ก็ได้ยินเสียงของเย่เฉินดังก้องขึ้น“ทุกคน เรื่องที่ผมคิดจะทำในคืนนี้ พวกคุณต่างก็น่าจะรู้กันอยู่แก่ใจดีแล้ว ผมคงไม่ต้องพูดอะไรมากไปกว่านี้ วันนี้ผมขอดื่มเหล้านี้ให้กับทุกคน และสัญญาว่าจะขุดรากถอนโคนองค์กรพั่วชิง ให้สิ้นซากไป！”

ทหารม้ากล้าทุกคนต่างก็โห่ร้องกันอย่างตื่นเต้น“ขุดรากถอนโคน ให้สิ้นซากไป！”

เมื่อหม่าเฉินเฟยได้ยินคำนี้ ก็ตกใจจนร่างกายสะท้านไหว แอบคิดในใจ“ท่านทูตพิเศษช่างเล่นได้สมบทบาทจริงๆ คำพูดที่อุกอาจแบบนี้ก็ยังกล้าพูดออกมาได้……”

แตกต่างจากเขาและพวกของเขา ในตอนนี้ทหารม้ากล้าที่ได้กินยาแก้พิษเข้าไป สองสายตาต่างก็จ้องเขม็งไปยังแก้วเหล้าในมือของเย่เฉิน เฝ้ารอสัญญาณสุดท้ายจากเย่เฉิน！

ในขณะที่หม่าเฉินเฟยกำลังรู้สึกหวาดกลัวกับ“การทำผิดครรลองครองธรรม”นี้ของเย่เฉิน เย่เฉินก็ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดก จากนั้นก็ปาแก้วลงกับพื้นอย่างแรง พูดเสียงดังก้อง“ทหารทุกคนฟังคำสั่ง ！”

ทหารม้ากล้าต่างตอบรับเป็นเสียงเดียวกันอย่างดุดัน“ครับ！”

มุมปากเย่เฉินยกหยักขึ้น โบกมือให้ และพูดเสียงดัง“ลงมือได้！”

เมื่อได้ยินเย่เฉินพูดคำว่าลงมือได้ออกมา หม่าเฉินเฟยก็ถึงกับผงะ

ความคิดที่มีในใจของเขาคือ“ลงมือได้？ลงมืออะไร？ท่านทูตพิเศษคงไม่ได้หมายถึงให้พวกเขายี่สิบคนนี้ ไปจัดการกับคนกว่าสองร้อยคนนี้หรอกใช่ไหม？นี่มันคือภารกิจที่ทำไม่ได้อย่างแน่นอน ！”

ทหารม้ากล้าคนอื่นๆที่ถือผ้าขนหนูเอาไว้ในมือ ก็มึนงงสับสนด้วยเช่นกัน ไม่รู้ว่าคำว่าลงมือได้ของเย่เฉินนั้นหมายถึงอะไร

และในตอนนี้เอง ทหารม้ากล้าที่อยู่รอบๆก็พากันขยับเคลื่อนไหว！

หลี่เนี่ยนจงในฐานะผู้นำธงซ้าย กับผู้นำธงอีกคนหนึ่งก็มุ่งตรงมาที่หม่าเฉินเฟย และหม่าเฉินเฟยที่ยังไม่ทันได้รู้ตัว แขนทั้งสองข้างก็ถูกคนทั้งสองรวบตึงเอาไว้แน่น

เขาตกตะลึง เอ่ยถามออกไป“นี่พวกนายสองคนคิดจะทำอะไร？！ต่อหน้าทูตพิเศษ คิดจะก่อกบฏอย่างนั้นเหรอ？！”