ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5043
ขณะที่พูดนั้น เขาก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง พลางเอ่ยขึ้น : “อย่างผมที่ต้องออกไปปฏิบัติหน้าที่ โชคดีที่ยังรู้จักเดือนรู้จักตะวันกับเขาบ้าง แต่ภรรยาของผม และผู้หญิงคนอื่นๆ และยังมีพวกเด็กๆที่ไม่มีโอกาสได้ออกไปปฏิบัติหน้าที่ จนถึงวันนี้แล้วก็ยังไม่เคยเห็นพระอาทิตย์กับพระจันทร์จริงๆเลยครับ”
เย่เฉินได้ยินแล้ว ก็อดที่จะเห็นใจและเสียใจชะตาชีวิตของทหารหน่วยกล้าตายเหล่านี้ไม่ได้เช่นกัน
คนหนึ่งคน ตั้งแต่เกิดจนกระทั่งตาย เป็นไปได้ว่าไม่เคยเห็นพระอาทิตย์มาก่อน ถ้าหากพูดออกไป เกรงว่าจะไม่มีใครเชื่อ
คิดมาถึงตรงนี้แล้ว เขาก็อดที่จะเอ่ยพูดกับซ่าจิ่วหลิงขึ้นมาไม่ได้ : “ผมวางแผนไว้คือจะค่อยๆเอาสถานที่พักของทหารหน่วยกล้าตายกลับมา ทำให้ทุกคนเปลี่ยนทิศทาง แบบนี้องค์กรพั่วชิงก็จะได้ไม่พบกับความผิดปกติใดๆในช่วงเวลาสั้นๆนี้ แต่แบบนี้ก็หมายความว่า ทั้งสถานที่พักยังจะต้องรักษาความไม่เปลี่ยนแปลงโดยรวมเอาไว้ก่อน”
ซ่าจิ่วหลิงเข้าใจความหมายของเย่เฉิน จึงรีบเอ่ยขึ้น : “ท่านวางใจได้ครับ พวกเราหลายยุคสมัยยืนหยัดมาได้ขนาดนี้แล้ว ตอนนี้ก็สามารถยืนหยัดต่อไปได้อยู่แล้ว!”
เย่เฉินพยักหน้าลง แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างจริงจัง : “ถึงอย่างไรที่นี่ก็มีหลายพันคน ด้านบนขนาดเพียงเป็นหลักร้อยคนเท่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะย้ายทุกคนขึ้นไปอยู่ข้างบนได้ อีกทั้งจำนวนคนเพิ่มขึ้นในคราวเดียว ก็จะดึงดูดให้เป็นที่สงสัยและคาดเดาจากโลกภายนอกได้”
เย่เฉินพยักหน้าลง เอ่ยพูดขึ้นอย่างเข้าใจ : “ปัญหาเหล่านี้ ผมจะให้คนมาจัดการแก้ไขทั้งหมดให้ในเวลาอันสั้นที่สุด”
ว่าแล้ว เย่เฉินก็เอ่ยถามซ่าจิ่วหลิงขึ้นอีกครั้ง : “ใช่แล้ว ปกติแล้วปัญหาเรื่องการรักษาพวกคุณแก้ปัญหากันอย่างไร?”
ซ่าจิ่วหลิงอธิบาย : “พวกเรามีกลุ่มรักษาสิบคนอยู่กลุ่มหนึ่ง สมาชิกของกลุ่มรักษา ล้วนแต่เป็นคนที่องค์กรพั่วชิงเลือกมาจากในกลุ่มเด็กผู้หญิงออกมาฝึกฝน แต่พวกเธอเรียนรู้หลักๆคือด้านสูติเท่านั้น แน่ใจในการดูแลการทำคลอดและทารกทั้งพื้นที่นี้”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...