ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5045
ว่าแล้ว เย่เฉินก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง : “แต่คุณไม่ต้องกังวลนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เวลากลางวันและกลางคืนของที่นี่ จะเหมือนกันกับข้างนอก ผมจะให้คนเตรียมนาฬิกาเอาไว้ให้พวกคุณ ต่อไปวันที่ และเวลาของพวกคุณก็จะดำเนินไปพร้อมกับชีวิตความเป็นจริง”
ซ่าจิ่วหลิงเอ่ยขึ้นอย่างเคารพนอบน้อมอย่างขอบคุณ : “ขอบคุณครับท่าน!”
เย่เฉินเอ่ยขึ้น : “ใช่แล้ว ยังมีอีกภารกิจหนึ่งที่จะให้คุณ”
ซ่าจิ่วหลิงรีบเอ่ยขึ้นมา : “ท่านสั่งมาได้เลยครับ!”
เย่เฉินพูดขึ้นอย่างจริงจัง : “ตั้งแต่พรุ่งนี้ คุณจะต้องเอาคนของคุณ แบ่งเป็นสามกลุ่ม หนึ่งกลุ่มมีคนประมาณหนึ่งพันกว่าคน หลังจากนั้นเลือกแรงงานมาจากในแต่ละกลุ่ม130คน เข้าร่วมการขุดเหมืองแร่ทองแดงต่อเหมือนปกติ”
ว่าแล้ว เย่เฉินก็หันหลังกลับไป แล้วบอกกับทหารม้ากล้าหลี่เนี่ยนจงที่อยู่ทางด้านหลัง : “เพื่อความเท่าเทียมกัน ทหารม้ากล้าเองก็เหมือนกัน ให้ภายในหน่วยงานกองทัพซ้าย ขวา และกลางเลือกแรงงานมายี่สิบคน มาร่วมทำงานกันกับที่ทหารหน่วยกล้าตายเลือกแรงงานออกมาไว้”
หลี่เนี่ยนจงเอ่ยขึ้นมาโดยไม่ต้องคิด : “ท่านวางใจได้ครับ ผู้ใต้บังคับบัญชาจะไปจัดการหลังจากนี้ทันที!”
“ใช่ครับ.....” ซ่าจิ่วหลิงเองก็รีบพูดคล้อยตามด้วยเช่นกัน : “ท่านครับ อย่างแรกที่พวกเรามาไม่ได้จะให้ท่านชดเชยเงินให้ อย่างที่สอง เงินสำหรับพวกเราแล้วไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย ท่านให้พวกเรามา สำหรับพวกเราแล้วก็เป็นเพียงแค่กระดาษทิ้งไปกองหนึ่งเท่านั้น สู้เก็บเงินนี้เอาไว้ ยังจะมีประโยชน์กับการแสดงความสามารถในการขุดรากถอนโคนองค์กรพั่วชิงมากกว่าครับ....”
เย่เฉินโบกมือ เอ่ยพูดขึ้นมาอย่างเด็ดเดี่ยว : “แรงงานก็ต้องได้รับค่าตอบแทน นี่คือการพัฒนาของมนุษย์เรา และเป็นหนึ่งในความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลงด้วย เงินนี้พวกคุณสามารถเก็บเอาไว้ได้ และสามารถนำเอามาซื้อของที่ตัวเองชอบได้เหมือนกัน แต่ก็เหมือนกับที่ซ่าจิ่วหลิงพูดเมื่อกี้ เพื่อความปลอดภัย จะให้ทุกคนเอาเงินไปใช้ได้อย่างตามอำเภอใจไม่ได้อย่างแน่นอน แต่ผมจะให้คนเอารายการสิ่งของที่ใช้บ่อยๆมาให้ ถึงตอนนั้นก็เอาใบรายการให้กับทุกคน ถ้าหากทุกคนต้องการ ก็ให้สำนักว่านหลงรับผิดชอบในการซื้อ หลังจากนั้นก็แอบใช้กลยุทธ์ขนย้ายมาที่นี่ เอามาให้ถึงมือทุกคน สิ่งที่ผมสามารถรับปากได้ก็คือ สำนักว่านหลงจะไม่มีทางหารายได้จากราคาที่แตกต่างอย่างแน่นอน”
หลี่เนี่ยนจงและซ่าจิ่วหลิงรู้สึกตกตะลึงอยู่บ้าง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลังนเอ๋ย หม่าหลัน!! คุณมึงมีสิทธิ์ไปสอนคนอื่นด้วยหรอ ตัวคุณมึงเองยังทำที่พูดไม่ได้เลย ยังมีน่าไปสอนคนอื่น 555 สนุกมาๆเลยครับ เรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วอินขนาดนี้ ขอบคุณที่ทำออกมาให้อ่านครับ แต่ปรับให้ผญ.ที่เข้าหาพระเอก ไม่ต้องลุกหนักเกินไป มันดูน่าเบื่อ ดูขัดใจกับคนอ่าน เรื่องรักที่มีแต่พระเอกเข้าใจได้ แต่เรื่องที่อ่อยพระเอกขั้นสุด มันดูน่าเบื่อเกินไป ไม่ฟิน...
หม่าหลังนมากก...
สะใจมากกก...
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...