ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5084

ห้าห้องสามประตูนี้ก็คือขนาดความกว้างเป็นห้าห้อง บานประตูบานใหญ่สามบาน นี่คือขนาดของตำหนักเจ้าผู้ครองนครสมัยสังคมศักดินา

ที่พักด้านในสุดนี้ เดิมทีเป็นตำหนักที่พักของเจ้าผู้ครองนครสมัยราชวงศ์ชิง

ประตูใหญ่นี้ขนาดความสูงประมาณ3-4เมตร ด้านบนประตูเต็มไปด้วยตะปูทองเหลือง เป็นลักษณะที่ไม่ธรรมดาเลย

ส่วนหินรูปสิงโตขนาดใหญ่ที่อยู่ทั้งสองข้าง ก็แกะสลักออกมาอย่างงดงามด้วยเช่นกัน

รอจนถึงตอนที่หญิงสาวเดินไปจนถึงพื้นที่สองในสาม จู่ๆก็ไม่รู้ว่ามีผู้ชายวัยกลางคนที่อยู่ในชุดลำลองโผล่ออกมาจากที่ไหน

รูปร่างของชายวัยกลางคนสองคนนั้นสูงใหญ่ แสดงออกมาอย่างหนักแน่น ดูก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน

ทั้งสองคนขวางเด็กผู้หญิงเอาไว้ และหนึ่งในนั้นก็เอ่ยพูดขึ้นมา : “แม่หนู ที่นี่เป็นที่พักส่วนบุคคล เดินไปข้างในอีกไม่ได้แล้วนะ”

หญิงสาวถูกชายร่างกำยำทั้งสองคนขวางเอาไว้ และไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว จึงเอ่ยพูดขึ้นมานิ่งๆ : “รบกวนบอกกับคุณท่านของพวกคุณด้วยว่าหลินหว่านเออร์มา มีเรื่องต้องการพบเขา”

ได้ยินหลินหว่านเออร์พูดว่าต้องการจะพบกับนายท่านของตัวเองแล้ว ชายร่างกำยำที่เอ่ยพูดขึ้นมาคนนั้น ก็ขมวดคิ้วเข้าหากันทันที พลางเอ่ยถามขึ้นอย่างเย็นชา : “เธอเป็นใครกันแน่?!”

หลินหว่านเออร์เอ่ยขึ้นอย่างนิ่งเฉย : “ฉันบอกแล้ว ว่าฉันคือหลินหว่านเออร์ คุณไม่ต้องมาถามฉันให้มากความอยู่ตรงนี้หรอก ฉันรู้ว่าพวกคุณมีแนวการป้องกันเป็นอย่างดี ปากระบอกปืนรอบๆที่เล็งมาที่ฉันไม่รู้ว่ามีตั้งเท่าไหร่ ฉันมาวันนี้ ก็คือเพื่อมาเยี่ยมเยียน พวกคุณเพียงแค่เอาคำพูดของฉันบอกกับคุณท่านของพวกคุณ เขาก็จะออกมาต้อนรับฉันเอง”

ชายร่างกำยำคนนั้นเอ่ยขึ้นด้วยความโมโห : “เด็กนี่พูดจาบ้าๆ! เธอรู้หรือเปล่าว่าข้างในนั้นคือใคร?!”

หลินหว่านเออร์อดที่จะเลิกคิ้วขึ้นไม่ได้ แต่น้ำเสียงก็ยังคงสงบนิ่งเหมือนกับสายน้ำ : “คุณไม่จำเป็นต้องมาเปลืองคำพูดอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันเพียงแค่ต้องการให้คุณไปแจ้งให้เท่านั้น หลินหว่านเออร์สามคำนี้ไม่ใช่ยาพิษ แล้วก็ไม่ใช่ระเบิดด้วย ไม่ได้มีผลกระทบใดๆกับหน้าที่ของการปกป้องเขา แต่ถ้าหากเป็นเพราะคุณปฏิเสธที่จะส่งต่อคำพูดและยังทำให้เสียเวลา ซุนจือต้งตำหนิลงมา คุณที่เป็นบอร์ดี้การ์ดจะรับกันไหวหรือเปล่า?”