"จำได้ครับ" เย่เฉินตอบทันที : "ครั้งนั้นไม่ใช่การรวมตัวกันของเพื่อนร่วมชั้นเก่าหรอกเหรอ? มีอะไรที่พิเศษล่ะ?"
เซียวฉางควนพูดอย่างตรงไปตรงมา : "แน่นอนว่ามันพิเศษ! คุณไม่รู้หรอกว่าวันนั้นเราอยู่ด้วยกันในห้องครัว ฉันสารภาพรักออกไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง! ไม่เพียงแค่สารภาพรักเท่านั้น ฉันยังกอดเธอด้วย และเธอก็กอดฉันเช่นกัน!"
"จริงเหรอ?" เย่เฉินเอ่ยถามอย่างแปลกใจ : "หลังจากนั้นล่ะ? คุณสองคนก็คบกันเหรอ?"
"เปล่าหรอก......" สีหน้าของเซียวฉางควนหม่นหมองลงมา และบ่นพึมพำว่า : "ฉันไม่กล้าหย่ากับหม่าหลัน......คุณน้าหานของคุณยึดมั่นในคุณธรรมมาตลอดชีวิต ในตอนนั้นเธอเป็นแฟนฉัน แต่เห็นได้ชัดว่าหม่าหลันฉวยโอกาสตอนฉันเมา เพื่อมีความสัมพันธ์กับฉัน เธอจึงเลือกที่จะให้ฉันกับหม่าหลัน และไปอเมริกาเพียงคนเดียว ถึงแม้ว่าเธอจะกลับมา แต่ฉันกับหม่าหลันก็ไม่ได้หย่าร้างกัน เธอจึงไม่สามารถคบกับฉันได้......"
พูดจบ เซียวฉางควนก็ถอนหายใจ : "อันที่จริงแล้วตอนที่คุณน้าหานกลับมา ขอเพียงแค่ฉันกล้าหย่ากับหม่าหลัน เช่นนั้นเธอจะต้องคบกับฉันอย่างแน่นอน แต่ฉันมันปอดแหกเอง ฉันมันปอดแหกเย่เฉินคุณรู้ไหม? ฉันแม่งโคตรปอดแหกเลย แค่หม่าหลันถลึงตาใส่ฉัน ฉันก็ไม่กล้าแม้แต่จะเรียกแล้ว ถ้าฉันเอ่ยปากว่าต้องการหย่าจริงๆ เธอจะไม่เอามีดมาสู้กับฉันเลยเหรอ......"
เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และกล่าวปลอบใจว่า : "พ่อครับ คุณก็บอกเอง ว่าคุณสองคนไม่ได้คบกัน ก็ไม่มีคำว่าอกหักอะไรทั้งนั้น ดังนั้นคุณก็อย่าหมดอาลัยตายอยากแบบนี้เลย และถึงแม้ว่าพวกคุณจะไม่ได้เป็นคนรักกัน แต่ยังเป็นเพื่อนกันได้นะ! ถ้าคุณต้องการเป็นคนรักกับเธอจริงๆ เช่นนั้นคุณก็คิดใคร่ครวญให้รอบคอบ แล้วค่อยเลือกก็ได้"
เซียวฉางควนกล่าวอย่างเจ็บปวดปานขาดใจ : "ไอ๋หยาเย่เฉิน! คุณไม่เข้าใจหรอก! ตอนนี้ไม่มีโอกาสให้เลือกแล้ว คุณน้าหานคบกับคนอื่นไปแล้ว!"
เย่เฉินเลิกคิ้ว เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ : "คุณน้าหานคบกับคนอื่นเหรอ? เป็นไปไม่ได้ เธอไม่ได้ชอบคุณมาตลอดหรอกเหรอ?"
"ใช่!" เซียวฉางควนกัดฟันกล่าวว่า : "คือไอ้กระจอกนั่น!"
ได้ฟังคำพูดของเซียวฉางควนแล้ว เย่เฉินจึงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจเล็กน้อย : "ทำไมด็อกเตอร์เฮ่อกับคุณน้าหานถึงคบกันได้ล่ะ? มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่กัน?"
เซียวฉางควนกล่าวอย่างขุ่นเคือง : "ครั้งนั้นตอนที่เราไปแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมที่เกาหลี ไม่รู้ว่าทั้งสองคนไปพอใจกันตอนไหน!"
เย่เฉินถามเขาว่า : "แน่ใจเหรอว่าคบกันแล้ว? ประกาศอย่างเป็นทางการแล้วเหรอ?"

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...