เซียวฉางเฉียนตกใจเสียจนตัวสั่นพลางโพล่งขึ้นมา : “ที่รัก...คุณให้ผมแสร้งป่วยเป็นมะเร็งตับอ่อน มันดูไม่ค่อยเป็นสิริมงคลไปหน่อยหรือเปล่า...”
ว่าแล้ว เซียวฉางเฉียนที่เอาแต่รับปากก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง : “ที่รักคุณดู...ไม่ใช่ว่าผมมีความเชื่องมงายล้าสมัยหรอกนะ ที่สำคัญจะต้องอดอาหารลดน้ำหนัก ร่างกายของผมอยู่ในช่วงพักฟื้นอยู่แล้ว ถ้าคุณไม่ให้ผมกินอิ่ม แล้วเมื่อไหร่ผมถึงจะฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติได้ล่ะ...”
เฉียนหงเย่นขมวดคิ้วพลางเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่ชอบใจนัก : “คุณคิดว่าเรื่องนี้จะต้องให้คุณมาแสดงความคิดเห็นอย่างนั้นเหรอ? นี่เป็นการบอกคุณเท่านั้นนะ!”
ว่าแล้ว เธอก็มองไปยังนายหญิงใหญ่เซียว แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา : “ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ลดอาหารให้เขาครึ่งนึง!”
“ได้ๆ...หงเย่นเธอวางใจได้ ฉันจะทำตามนั้นอย่างแน่นอน!” เวลานี้นายหญิงใหญ่เซียวทำได้เพียงแค่พยักหน้าตอบรับเท่านั้น
เซียวฉางเฉียนมีสีหน้าที่ตื่นตระหนกขึ้นมาทันที ในใจเขาชัดเจนมากว่าตัวอยู่ในระยะฟื้นฟู ไม่สามารถรับประทานอาหารเองได้ ทุกอย่างต้องหวังให้แม่ที่อายุมากแล้วเป็นคนป้อน ถ้าหากแม่ตัดปริมาณอาหารของตัวเองไป ตัวเองก็ไม่มีวิธีอื่นใดเช่นกัน
ในความเลี่ยงไม่ได้นี้ เขาจึงทำได้เพียงถอนหายใจออกมา พลางเอ่ยขึ้น : “ได้ หงเย่น ผมฟังคุณหมด!”
เฉียนหงเย่นตอบรับแล้วหันไปมองยังเซียวไห่หลง : “ตอนนี้ประโยคหนึ่งที่เป็นที่นิยมในอินเตอร์เน็ตคือจะต้องระวังจุดอ่อนของตัวเอง ความโชคร้ายจะมาหาแค่คนที่โชคไม่ดีเท่านั้น แค่พ่อแกแสร้งทำเป็นโรคมะเร็งตับอ่อนมันไม่พอหรอกนะ ทางที่ดีที่สุดคือแกเองก็จะต้องเป็นโรคอะไรที่รุนแรงด้วย ตอนนี้ฉันเห็นพวกคนวัยรุ่นจะเป็นโรคยูรีเมียอาการเป็นพิษในเลือดกันเยอะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ก็ไปหาความรู้สึกของผู้ป่วยที่เป็นโรคยูรีเมียไปตามลำดับก็แล้วกัน”
“ยูรีเมีย...” เซียวไห่หลงเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่งุนงง : “แต่ผมไม่รู้เลยว่าผู้ป่วยยูรีเมียจะมีความรู้สึกอะไรบ้าง...”
เฉียนหงเย่นตอบรับ แล้วเอ่ยพูดขึ้นกับนายหญิงใหญ่เซียว : “ยายแก่ คุเองก็มีบทใหม่เหมือนกันนะ”
นายหญิงใหญ่เซียวเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความนอบน้อม : “หงเย่น จะให้แม่แสดงอย่างไรก็บอกมาได้เลย!”
เฉียนหงเย่นเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา : “รอให้ไห่หลงแสดงบทที่ป่วยเป็นโรคยูรีเมียเสร็จ คุณก็ต้องมาร้องไห้อยู่หน้ากล้องทุกวัน ร้องติดๆกันเป็นสิบยี่สิบวัน แล้วก็แสดงเป็นคนตาบอด”
“แสดงเป็นคนตาบอด...” มุมปากของนายหญิงใหญ่เซียวกระตุก แต่ก็เอ่ยขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ : “ได้ แม่ฟังเธออยู่แล้ว...”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...