ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5293

อิโตะ นานาโกะที่เดิมทีตามอยู่หลังเย่เฉิน เห็นว่าจู่ ๆ เย่เฉินก็หยุดลง จึงขมวดคิ้ว รีบถามเขาว่า：“เย่เฉินซัง คุณเป็นอะไรเหรอ？”

เย่เฉินพูดด้วยสีหน้างงงวยว่า：“ผมก็ไม่รู้……”

พูดไป เขาก็หยิบแหวนวงนั้นออกมาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อของสิ่งนี้อยู่ระหว่างสองนิ้วของเขา มันยังคงสั่นไม่หยุดเหมือนผู้ป่วยพาร์กินสัน แต่หลังจากเย่เฉินหยิบมันออกมา มันกลับค่อย ๆ สงบลง แล้วก็ไม่สั่นอีกเลย

เย่เฉินยิ่งงง อดไม่ได้ที่จะคิดว่า：“เป็นบ้าบออะไรอีก？หรือแกหิวอีกแล้ว？อยากหลอกปราณทิพย์ของฉันอีกเหรอ？”

อิโตะ นานาโกะที่อยู่ด้านข้างเห็นเขามองเรียบ ๆ ในมือด้วยสีหน้างุนงง ก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า：“เย่เฉินซัง แหวนวงนี้มีอะไรพิเศษไหม？”

เย่เฉินได้สติคืนมา พูดยิ้ม ๆ ไปว่า：“ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ แค่ก่อนหน้านี้เก็บของพัง ๆ แบบนี้มาจากทางเดิน และตอนนี้ก็ลังเลอยู่ตลอดว่าจะทิ้งมันดีไหม”

อิโตะ นานาโกะเม้มริมฝีปากและยิ้ม พูดไปว่า：“งั้นเอามันให้ตำรวจไม่ดีกว่าเหรอ และยังได้ประกาศของหายด้วย ไม่แน่อาจจะสามารถหาเจ้าของของมันเจอ”

ทันใดนั้นเย่เฉินก็นึกถึงหญิงสาวที่ช่วยไว้โดยไม่ได้ตั้งใจที่ยุโรปเหนือ ยิ้ม แล้วพูดไปว่า：“เจ้าของของมันน่าจะจำมันไม่ได้แล้ว”

พูดจบ ก็เอามันใส่กระเป๋ากางเกงคืน แล้วพูดกับนานาโกะว่า：“ไม่สนแล้ว พวกเราไปกันดีกว่า ห้องโถงลิฟต์ข้างหน้าเป็นเลขอาคารที่คุณทานากะส่งมา”

ตอนนี้เอง พี่เสียนก็ขับรถตู้ออกจากโรงรถชั้นใต้ดิน

ตอนรถขับออกจากโรงรถชั้นใต้ดิน วินาทีที่แสงแดดส่องเข้ามาทางกระจกหน้ารถ หญิงสาวสองคนที่อยู่แถวหลังถอนหายใจยาว ๆ ออกมาพร้อมกัน ในใจแอบพูดว่าอันตรายมาก！