ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5292

หลินหว่านเอ๋อร์โล่งอก พูดอย่างยิ้มแย้มว่า：“ก็ไม่นานหรอก แค่ห้าหรือหกนาทีเท่านั้นเอง”

หลิวม่านฉงพยักหน้า ถามเธออย่างเป็นห่วงว่า：“เมื่อกี๊เธอปวดท้องไม่ใช่เหรอ？ตอนนี้เป็นไงบ้าง？”

หลินหว่านเอ๋อร์รีบพูด：“รู้สึกจะดีขึ้นแล้ว น่าจะไม่เป็นอะไรหรอก”

หลิวม่านฉงยิ้มและพูดว่า：“หรือประจำเดือนอาจจะใกล้มา ปกติประจำเดือนของเธอมาวันไหน？”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดอย่างเขินอาย：“ฉันเอ่อ……ก็ประมาณสองวันนี้ของทุกเดือน……”

“ไม่น่าล่ะ”หลิวม่านฉงหันมา พูดด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า：“วันนี้กินน้ำอุ่นเยอะ ๆ ล่ะ แล้วก็อย่าออกกำลังกายหนักไป”

“โอเค โอเค”หลินหว่านเอ๋อร์รีบตอบรับ แล้วพูดกับพี่เสียน：“พี่เสียนพวกเรารีบกลับไปดีกว่า ฉันหิวแล้ว”

พี่เสียนพยักหน้า พูดด้วยรอยยิ้ม：“เรากลับไปแค่สิบกว่านาทีเอง ถึงบ้านก็ได้กินข้าวแล้ว”

พูดไป เธอก็สตาร์ทรถตู้ออก ขับออกไปจากโรงจอดรถใต้ดิน

ตอนนี้เอง เย่เฉินได้จอดรถบีเอ็มที่ตัวเองขับมาที่ช่องว่างไม่ไกลตรงหน้ารถตู้ เนื่องจากทานากะ โคอิจิซื้อบ้านไม่ได้สนใจในการซื้อที่จอดรถ เย่เฉินจึงได้แต่จอดรถไว้ที่จอดชั่วคราวที่ส่วนกลางกำหนดไว้

ข้อเสียที่ใหญ่ที่สุดของที่จอดชั่วคราวก็คืออยู่ค่อนข้างไกลจากลิฟต์

ดังนั้น เมื่อเขาจอดรถแล้วเขาก็หาห้องโถงลิฟต์ไปตามป้ายในโรงจอดรถ กับอิโตะ นานาโกะ

จิตใตสำนึกเธอรู้สึกว่า ไม่ว่าอย่างไรตัวเองก็จะให้ เย่เฉินเห็นตัวเองไม่ได้

และตอนนี้เอง พี่เสียนได้ขับรถผ่านด้านข้างเย่เฉิน เย่เฉินที่อยู่ด้านนอกรถดึงนานาโกะมาโดยไม่รู้ตัว ให้เธอหลบไปด้านหลังตัวเอง เพื่อไม่ให้ถูกรถชน

การเคลื่อนไหวเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เอาใจใส่แบบนี้ ทำให้หญิงสาวทั้งสองคนในรถตู้เห็นอย่างชัดเจน

ตอนนี้เอง พี่เสียนถามโดยไม่รู้ตัวว่า：“คุณหลิว คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”

หลิวม่านฉงส่ายหน้าโดยไม่รู้ตัว หันกลับมามองแผ่นหลังเย่เฉินอย่างควบคุมไม่ได้ พร้อมกับพูดเสียงเบาอย่างไม่เป็นธรรมชาติว่า：“พี่เสียนรีบขับรถเถอะ ฉันก็หิวแล้ว……”

เวลานี้เอง เย่เฉินที่เดินเคียงไหล่กับอิโตะ นานาโกะ จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ากระเป๋ากางเกงสั่นอย่างรุนแรงอีกครั้ง เขาจึงใช้มือกุมกระเป๋ากางเกงอย่างไม่รู้ตัว ขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดในใจว่า：“แปลก ทำไมแหวนเก่า ๆ นี้ถึงผิดปกติอีกแล้ว？”