ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5295

เย่เฉินเจอนางาฮิโกะ อิโตะอีกครั้ง ก็พบว่าสภาวะของตัวเขาดีสุด ๆ

การกลับมามีขาสองข้างอีกครั้ง สำหรับนางาฮิโกะ อิโตะแล้ว เปรียบได้กับการเกิดใหม่ และยังทำให้เขาหวงแหนช่วงเวลาปัจจุบันมากยิ่งขึ้น

เห็นเย่เฉิน นางาฮิโกะ อิโตะก็กระตือรือร้นและแสดงความเคารพ ออกมาต้อนรับเย่เฉินด้วยตัวเอง และรินน้ำชาให้เย่เฉินเป็นการส่วนตัว แม้จะยุ่งมาก แต่ใบหน้าก็ยากที่จะซ่อนความตื่นเต้น

ทานากะ โคอิจิที่อยู่ด้านข้าง ให้ความเคารพมากจนอยากจะรักษาท่าโค้งเก้าสิบองศาไว้ตลอด

เย่เฉินทักทายกับทั้งสอง สำรวยจบ้านหลังนี้อย่างแปลกใจ ในขณะเดียวกันก็ยิ้มไปพูดไปว่า：“ผมอยู่ Tomson Riviera มานานแล้ว เป็นครั้งแรกที่มาที่ตึกสูง”

พูดจบ เขาก็มองไปที่แม่น้ำที่เกลือกกลายอยู่ด้านนอก ผ่านหน้าต่างทรงสูงบานใหญ่ในห้องรับแขก และถอนหายใจ：“วิวที่นี่ดีมากจริง ๆ ！คุณทานากะช่างมีสายตาแหลมคม”

ทานากะ โคอิจิที่อยู่ด้านข้างพูดด้วยความเคารพว่า：“คุณเย่ เดิมทีผมอยากซื้อชั้นบนสุดของอาคาร แต่น่าเสียดายที่ซื้อช้าผู้หญิงคนหนึ่งไป 2-3 นาที ถ้าผมซื้อชั้นบนสุดได้ วิวน่าจะดีกว่านี้！”

เย่เฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และพูดว่า：“แบบนี้ก็ดีมากแล้ว ถ้ารู้ว่าทิวทัศน์ที่นี่สวยมาก ตอนนั้นผมก็น่าจะมาซื้อสักชุด”

อิโตะ นานาโกะพูดว่า：“ต่อไปเย่เฉินซังมาได้บ่อย ๆ เดี๋ยวให้ทานากะซังช่วยบันทึกนิ้วมือให้ ทำเป็นเหมือนบ้านตัวเองได้เลยค่ะ ถ้าพวกเราไม่อยู่ คุณอยากอยู่เงียบ ๆ คนเดียว ก็มาได้ตลอดเวลาเลย”

เย่เฉินตะลึงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรจะปฏิเสธหรือรับไว้ดี

ตอนนี้เอง ทานากะ โคอิจิเห็นเย่เฉินลังเลเล็กน้อย จึงรีบพูดว่า：“คุณเย่ ที่จริงไม่ต้องบันทึกลายนิ้วมือหรอกมันยุ่งยาก รหัสประตูคือวันเกิดของเธอ”