ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5296

พูดจบ ก็ชี้ไปยังปลาทูน่าครีบน้ำเงินบนจานอาหารค่ำอันสวยงาม พูดกับเย่เฉินว่า：“คุณเย่ ซาซิมิเหล่านี้เป็นเนื้อส่วนแก้มของทูน่าครีบน้ำเงิน ราคาประมูลของปลาตัวนี้คือสามล้านเหรียญดอลลาร์ ซึ่งเนื้อเล็กน้อยแค่สองชิ้นนี้ ก็ราคาหลายแสนแล้ว เมื่อคิดแล้ว ชิ้นหนึ่งก็หลายหมื่นดอลลาร์ขึ้นไป แม้ว่าจะเป็นร้านอาหารมิชลินที่ดีที่สุดก็ไม่น่าจะมี”

นางาฮิโกะ อิโตะไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระ ในสังคมแห่งความหรูหราและเงินตราของประเทศญี่ปุ่น ราคาของสินค้าไฮเอนด์ชั้นสุดยอดจริง ๆ ราคาแพงจนทำให้คนรู้สึกเหลือเชื่อ

สถิติการประมูลสูงสุดสำหรับปลาทูน่าครีบน้ำเงิน ตัวหนึ่งเคยถูกซื้อด้วยราคาสูงถึงหลายล้านดอลลาร์ ปลาแบบนี้ เนื้อส่วนใหญ่จะไหลเข้าสู่ร้านอาหารระดับไฮเอนด์ เหมือนว่าร้านระดับไฮเอนด์พอก็จะกินวัตถุดิบชั้นยอดได้ แค่คุณจ่ายหลายร้อยดอลลาร์ขึ้นไป ก็สามารถกินมันในร้านอาหารได้

แต่สถานการณ์จริงคือ เนื้อสองเหงือกของทูน่าแบบนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเข้าครัวหลังร้านใด ๆ ได้ เพราะถูกตัดขาดโดยนักชิมชั้นนำอย่างตระกูลอิโตะไปนานแล้ว

คนส่วนใหญ่ไม่อาจเข้าใจว่า ทำไมคนรวยระดับต้น ๆ เหล่านั้นถึงฟุ่มเฟือยจนขนาดนี้ ไม่สำคัญว่าส่วนผสมของอาหารมื้อหนึ่งจะมีราคาเป็นหมื่นหรือเป็นแสน ไวน์ขวดละหลายหมื่น ในสายตาของพวกเขามูลค่าเพียงอย่างเดียวคือเสียงเปิด

นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะ และพูดว่า：“นานาโกะ ทุกสิ่งในโลกนี้ ตราบใดที่ไล่ตามมันจนสุดทาง จะเรียกว่าเต๋าก็ได้ เธอชอบอิเคบานะ ดังนั้นจะทำทุกอย่างเพื่อซื้อดอกไม้ที่แพงที่สุด ดอกกุหลาบจากร้านดอกไม้ริมถนน ซื้อเพียงสามถึงห้าหยวนก็ได้มาหนึ่งดอกแล้ว แต่พันธุ์คุณภาพสูง ที่เลือกมาจากระยะทางหลายหมื่นไมล์ ดอกหนึ่งขายเป็นหมื่นขึ้นไป ใช้ดอกที่ดีที่สุด รวมกับเครื่องมือที่ดีที่สุด และวิธีการที่ซับซ้อนที่สุดมาทำการจัด ก็จะกลายเป็นวิถีแห่งดอกไม้ แต่ช่อดอกไม้ราคาร้อยหยวนจากร้านดอกไม้ข้างทาง ไม่เกี่ยวข้องเลยสักนิดกับวิถีแห่งดอกไม้”

“และก็ยังมีชา คนธรรมดาชงชาถ้วยหนึ่ง หรือชาถุง หรือชงชาถุงแล้วผสมกับนม สิ่งเหล่านี้นับว่าเป็นการดื่มชา แต่ใช้ใบชาที่สูงสุด เครื่องมือระดับสูงสุด มาชงเข้าด้วยกัน ถึงเรียกว่าเป็นวิถีแห่งชา！”