ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5297

“ถึงฉันจะไม่รู้จักวิถีของดอกไม้และวิถีของชา แต่ฉันรู้จักวิถีของอาหาร！นั่นคือการกินวัตถุดิบที่ดีที่สุด และดื่มไวน์ที่แพงที่สุด！”

อิโตะ นานาโกะแลบลิ้นออกมา จงใจแกล้งเขา：“ตะกละก็ตะกละสิ จะพูดมากทำไม ……”

นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะอย่างเบิกบาน จากนั้นหยิบขวดเหล้าที่เขียนคำว่า“สิบสี่ชั่วอายุ”ขึ้นมา แล้วพูดกับเย่เฉินว่า：“คุณเย่ นี่ไม่ใช่เหล้าชั้นสูงธรรมดา แต่เป็นมังกรคำรามสะท้านนภาชั้นสูงที่มีอยู่ไม่เยอะ แม้แต่นายก ก็ไม่มีโอกาสได้ดมมัน！”

“มังกรคำรามสะท้านนภา……”เย่เฉินยกมุมปากขึ้น ยิ้มอย่างอึดอัด ถามเขาว่า：“ทำไมถึงใช้ชื่อนี้……”

นางาฮิโกะ อิโตะยิ้ม：“นี่คือเอกลักษณ์ธรรมเนียมของยี่ห้อญี่ปุ่น ไม่ว่าของจะดีหรือไม่ ก็ต้องบรรจุด้วยความหรูหรา จะดีมากถ้าทำให้คนอื่นฟังไม่เข้าใจ เขาจะได้รู้สึกว่าสิ่งนี้พิเศษมาก！คำนามของสาเกสามารถใช้เขียนหนังสือได้หนึ่งเล่ม ยี่ห้อและรุ่นที่มีชื่อเสียงมังกรดำ มังกรหวนโหย มังกรห้วง ซึ่งมังกรคำรามสะท้านนภาอยู่สูงสุด”

เย่เฉินมองเขา แล้วถามไปหนึ่งคำถาม：“คุณอิโตะ คุณพูดมาจากใจนะครับ เหล้านี้อร่อยไหม？”

“อะ……อร่อยไหม？”นางาฮิโกะ อิโตะครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง คิดไปมา และพูดอย่างจริงจังว่า：“พูดตามตรงนะคะคุณเย่ ของสิ่งนี้ถ้าพูดถึงรสชาติ แย่ยิ่งกว่าโค้กอีก”

พูดจบ เขาก็เสริมไปอย่างรวดเร็ว：“แต่ว่าสาเกนี้ ก็เป็นอัตลักษณ์ของญี่ปุ่นนี่！ไวน์ที่ชาวยุโรปทำจากองุ่นหมัก พูดตรง ๆ นะไม่อร่อยเท่าน้ำองุ่นเลย ซึ่งก็เป็นอัตลักษณ์ของพวกเขาเช่นกัน！”

เย่เฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจ และพูดด้วยรอยยิ้ม：“งั้นดูเหมือนว่า สาเกของญี่ปุ่น ไวน์ของฝรั่งเศส มีความคล้ายคลึงกัน กับสาววัยรุ่นที่เหยียบไวน์หมัก”

นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะอย่างเข้าใจ และปรบมือ：“คุณเย่พูดถูก！”

แต่ความจริงแล้วสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจคือ ซาชิมินั้นไม่มีรสชาติอะไรเลย กินไปมีแต่รสชาติของปลาต่าง ๆ หลังจากจิ้มลงโชยุและวาซาบิแล้ว รสชาติโดยรวมก็ไม่ต่างกันมากนัก

ตรงนี้คล้าย ๆ กับหม้อไฟ กินไปกินมา กินแล้วก็เหลือแต่รสชาติของก้นหม้อกับน้ำจิ้ม

ทานอาหารกลางวันที่บ้านใหม่ของตระกูลอิโตะแล้ว เย่เฉินและนางาฮิโกะ อิโตะคุยกันสักพัก จากนั้นก็ลุกขึ้นบอกลาออกไป

ก่อนหน้านี้เขาบอกซูจือหยูแล้วว่า เขาจะไปเยี่ยมตู้ไห่ชิงที่บ้าน ดังนั้นจึงผิดสัญญาไม่ได้