ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5298

แม้ว่าเขาและทั้งสองคนจะดื่มสาเกไปมากกับ แต่โชคดีที่มีปราณทิพย์ติดตัว ก่อนเดินทาง จึงใช้ปราณทิพย์ชำระล้างแอลกอฮอล์จนหมด แล้วขับรถไปที่คฤหาสน์เก่าของตัวเองตอนนั้น

ตู้ไห่ชิง และซูจือเฟย กับซูจือหยูในเวลานี้ ได้รับประทานอาหารกลางวันแล้ว ซูจือเฟยเปลี่ยนเป็นชุดสะอาด โกนหนวดและมัดผมยาวประบ่าขึ้นมา ก็ดูเงียบขรึมและคล่องแคล่วขึ้นเยอะ

ซูจือหยูนั่งอยู่บนโซฟา จับตาดูความเคลื่อนไหวที่ลานนอกบ้าน หวังว่าจะเห็นทันทีที่เย่เฉินมาถึง

ตอนที่รถบีเอ็มของเย่เฉินค่อย ๆ ขับมาจอดที่ลานบ้าน ซูจือหยูดีใจทันที รีบพูดกับแม่และพี่ชายว่า：“คุณเย่มาแล้ว！”

พูดจบ เธอก็ลุกขึ้น และวิ่งไปที่ประตู

ตู้ไห่ชิงและซูจือเฟยก็ลุกตาม เดินตามออกมาจากด้านหลัง

ตอนที่เย่เฉินลงจากรถ สามคนแม่ลูกก็เดินมาที่หน้าประตูนำโดยลูกสาวและแม่กับลูกชายสองคนอยู่ด้านหลัง

ซูจือหยูเปิดประตูเหล็กทรงโบราณ ท่าทางเขินอายเล็กน้อย พูดไปอย่างให้เกียรติว่า：“คุณเย่มาแล้วเหรอคะ！”

ซูจือเฟยพูดอย่างให้เกียรติเป็นอย่างมากว่า：“คุณเย่……”

ตู้ไห่ชิงไม่ได้สงวนท่าทีเหมือนพวกเขาสองคน เธอเหมือนเห็นลูกของเพื่อนสนิท และพูดอย่างใส่ใจว่า：“เย่เฉินมาแล้วเหรอ เข้ามาในบ้านสิ！”

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย พูดด้วยความเคารพ：“สวัสดีครับน้าตู้ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างครับ？”

ตู้ไห่ชิงยิ้มไปพูดไปว่า：“น่าสบายดีมาก บรรยากาศที่จินหลิงสบายสุด ๆ และช่วงนี้ก็ไม่เรื่องเยอะเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ดังนั้นจึงสบายมาก”

เย่เฉินพยักหน้า：“งั้นก็ดี！ช่วงนั้นไม่ได้อยู่ที่จินหลิง แต่ช่วงนี้อาจจะไม่ได้ออกไปไหน ถ้าคุณน้าต้องการความช่วยเหลืออะไรที่จินหลิง ติดต่อผมได้เลยครับ”

“โอเค！”ตู้ไห่ชิงก็ไม่เล่นตัวอะไร ตอบตกลงด้วยรอยยิ้ม จากนั้นพาเย่เฉินเข้าไปในบ้าน

เมื่อเข้ามาในคฤหาสน์เก่าหลังนี้ เย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนอยู่อีกโลกหนึ่ง

ตอนนั้นที่พ่อแม่ตัวเองเช่าคฤหาสน์เก่าหลังนี้ ก็ต้องซ่อมแซมอย่างระมัดระวัง เหมือนกับตอนนี้ แม้ว่ามันจะยังดูเรียบง่าย แต่ก็ยังให้ความรู้สึกสดใหม่แก่ผู้คนได้

หลังจากว่างมานานถึง 20 ปี คฤหาสน์เก่าหลังนี้ก็ทรุดโทรมเหมือนเดิม แต่หลังจากซ่อมแซมอย่างระมัดระวังโดยตู้ไห่ชิงแล้ว ทั้งหมดนี้ก็ดูเหมือนจะกลับคืนสู่สภาพเหมือนเดิมเมื่อ 20 ปีก่อน

ชั่วขณะหนึ่ง เย่เฉินรู้สึกเหมือนเขาอายุเจ็ดแปดขวบอีกครั้ง พ่อแม่เพิ่งตั้งรกรากในจินหลิง สามคนพ่อแม่ใช้ชีวิตธรรมดาแต่มีความสุขที่นี่

ตู้ไห่ชิงเห็นเย่เฉินมองไปรอบ ๆ อย่างเหม่อลอยเล็กน้อย ก็ไม่พูดอะไร แต่ให้เย่เฉินได้ชมเชย และนึกถึง

ผ่านไปสักพัก เย่เฉินดึงความคิดกลับมาก่อนน้ำตาจะไหล กลั้นน้ำตากลับไป พูดกับตู้ไห่ชิงด้วยรอยยิ้มว่า：“น้าตู้เก็บบ้านหลังนี้ คงจะเหนื่อยไม่น้อยนะครับ…”

ตู้ไห่ชิงพยักหน้ายิ้ม และพูดว่า：“ใช่เหนื่อยมาก แต่ก็สนุกดี”

พูดไป ตู้ไห่ชิงก็ชี้ไปที่โซฟาหนังแบบโบราณตรงนั้น แล้วพูดกับเย่เฉินว่า：“นั่งพักสักหน่อยสิ！”

“ครับ！”เย่เฉินพยักหน้า นั่งลงแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ：“น้าตู้ โซฟาตัวนี้เหมือนกับโซฟาที่ผมมีตอนเด็ก ๆ เลย……ตอนนี้ยังหาซื้อโซฟาสไตล์นี้ได้อยู่เหรอครับ？”

ตู้ไห่ชิงยิ้ม：“ตอนที่พวกเรายังเด็ก โซฟาหนังโดยทั่วไปจะเป็นแบบนี้ นอกจากโซฟาที่นำเข้าจากยุโรปและอเมริกา จะดูเกินจริงไปหน่อย แต่ตอนนี้หาซื้อโซฟาแบบนี้ไม่ได้แล้ว น้าจ้างคนทำด้วยมือโดยเฉพาะ”