ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 534
บทที่ 534
“โธ่เอ้ย！” ฉินกางถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพูดขึ้น： “แกกำลังทำร้ายอาจารย์เย่！ตอนนี้คนของตระกูลอู๋เริ่มตามหาเขาแล้ว！แล้วก็ได้เรียกตระกูลใหญ่ๆ ในจินหลิงมาพบแล้วด้วย ทุกคนกำลังตามหาเบาะแสเขาอยู่！”
“ห้ะ？” ฉินเอ้าเสวี่ยนตกใจจนเกือบสติหลุด แล้วพูดขึ้น： “พ่อ ตระกูลอู๋คงไม่ได้จะทำอะไรอาจารย์เย่หรอกใช่ไหม？”
ฉินกางพูดขึ้น： “ตระกูลอู๋ต้องการเอาชีวิตเขาไงล่ะ！”
ฉินเอ้าเสวี่ยนตกใจจนร้องไห้ออกมา แล้วรีบพูด： “พ่อ เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะหนู บอกตระกูลอู๋ได้ไหม บอกว่าหนูเป็นคนทำร้ายอู๋ฉีเอง？หนูไม่อยากเป็นคนทำให้อาจารย์เย่เดือดร้อน....”
“แกบ้าไปแล้วเหรอ？” ฉินกางถอนหายใจออกมา ： “ตระกูลอู๋จะฟังเหตุผลที่ไหนละ？ในเมื่อคนที่ลงมือทำร้ายอู๋ฉีคืออาจารย์เย่ อย่างนั้นตระกูลอู๋ไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน และถ้าพวกนั้นรู้ว่าแกเป็นคนไปหาอาจารย์เย่ให้ช่วย พวกนั้นก็จะจัดการเก็บทั้งแกแล้วก็อาจารย์ทั้งสองคน！”
“แล้วจะทำไงดี？” ฉินเอ้าเสวี่ยนทั้งร้องไห้ ทั้งพูด： “พ่อ หนูไม่ได้ตั้งใจหาเรื่องมาให้อาจารย์เย่จริงๆ นะ อาจารย์เย่คงจะไม่ตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม？”
ฉินกางพูดขึ้น： “ตอนนี้ตระกูลอู๋ยังไม่รู้ว่าเป็นฝีมืออาจารย์เย่ แต่ว่า แกต้องบอกพ่อให้ละเอียด ว่าเรื่องนี้มีใครบ้างที่รู้เรื่อง？”
ฉินเอ้าเสวี่ยนพูด： “มีแค่หนูกับอาจารย์เย่ที่รู้”
“มีแค่แกรู้สองคนเหรอ？” ฉินกางถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ： “แล้วเพื่อนสนิทแกล่ะ？ไม่รู้เรื่องด้วยเหรอ？”
ฉินเอ้าเสวี่ยนจึงพูดขึ้น： “มันน่าแปลกมาก เพราะหล่อนไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับอาจารย์เย่เลย พอนึกถึงเรื่องนี้ ก็จำอะไรเกี่ยวกับอาจารย์เย่ไม่ได้เลย จำได้แค่ว่าอยู่ดีๆ ตัวเองก็รู้สึกสำนึกขึ้นมาได้ แล้วก็ต้องใช้ชีวิตให้ดี และเสียสละเพื่อสังคม”
ฉินกางอดไม่ไหวเลยถอนหายใจออกมา： “อาจารย์เป็นเทพแปลงกายมาจริงๆ ด้วย！ไม่ใช่แค่อู๋ฉีที่จำเขาไม่ได้ เพื่อนของแกคนนั้นก็จำเขาไม่ได้เหมือนกัน”
พูดถึงนี่ ฉินกางก็ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น： “·ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว พ่อก็วางใจแล้ว แต่แกอย่าไปพูดเรื่องนี้กับใครสุ่มสี่สุ่มห้าล่ะ เข้าใจไหม？”
ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบตอบทันที： “เข้าใจแล้วค่ะ！”
“ต้องบอกอยู่แล้ว！” ฉินกางรับตอบทันที： “ไม่เพียงแต่ต้องเล่าให้ละเอียด พวกเราเองก็ต้องแสดงท่าทีออกมา ไม่อย่างนั้น ถ้าหากว่าอาจารย์เย่รู้ว่าพวกเรามากินข้าวกับตระกูลอู๋ แล้วเข้าใจผิดว่าพวกเราอยู่ข้างตระกูลอู๋ มันต้องเกิดเรื่องแน่......”
ฉินกางพูดพลางถอนกายใจออกมา： “ถ้ารู้แต่แรกว่าสองคนพ่อลูกตระกูลอู๋ต้องการจัดการอาจารย์เย่ ถึงจะตีให้ตายยังไง ผมก็ไม่มีทางมางานนี้แน่นอน！”
“ใช่！” หงห้าพูดขึ้นด้วยความโมโห： “ผมก็คิดว่ายังไงซะพวกเขาเป็นคนตระกูลอู๋เป็นตระกูลอันดับหนึ่งในเจียงหนาน ในเมื่อต้องการจัดงานที่เทียนเซียงฝู่ ผมก็ต้องดูแลเป็นอย่างดี แต่ไม่นึกว่า สองคนพ่อลูกสารเลวนี้จะคิดจัดการอาจารย์เย่ ถ้ารู้แต่แรก ผมยอมไม่ไว้หน้าพวกเขา ไม่ให้จัดงานเลี้ยงที่นี่แน่นอน และยิ่งไปกว่านั้นยังจัดห้องให้นั่งตรงที่อาจารย์เย่เคยนั่งมาก่อน.......”
หวั้งเจิ้งกางพูดเสริม： “พวกเราทั้งสามต่างก็ได้รับโอกาสจากอาจารย์เย่ ยาที่อาจารย์มอบให้ตอนนี้ผมก็ติดตัวไว้ตลอด ดังนั้นเราทั้งสามคนถึงยอมศิโรราบให้อาจารย์เย่ และในเวลาวิกฤตแบบนี้ ต้องรีบไปหารือกับอาจารย์ให้เร็วที่สุด และต้องแสดงให้อาจารย์เย่เห็นว่าพวกเราจงรักภักดีต่อเขา！”
ฉินกางพยักหน้าแล้วพูดขึ้น： “งั้นเอาแบบนี้ ผมจะโทรไปหาอาจารย์เย่ตอนนี้！”
----------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...