ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5350
รู้ว่าวันนี้คือวันมงคล เขาจึงรีบเช็ดน้ำทิ้ง ก่อนจะยิ้มพลางพูด: “ขอโทษทีนะ ให้ทุกคนได้เห็นอะไรตลก ๆ เลย ควรคารวะชาให้ตาแก่อย่างฉันแล้วใช่ไหม?”
เมื่อเห็นว่าท่านเหอกลับมาเป็นเหมือนเดิม คนในตระกูลเหอจึงรู้สึกโล่งอก ซูโสว่เต้าก็อยากให้นายท่านเดินออกมาจากความทุกข์นี้ได้เร็ว ๆ เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงรีบถามผู้คนที่อยู่ข้างกายว่า: “ชาล่ะ? ทำไมยังไม่ยกมา? ฉันต้องคารวะชาให้พ่อตาฉันนะ!”
“มาแล้วครับ ๆ!”ชายหนุ่มคนหนึ่งยกชามาตรงหน้าสองแก้วอย่างลนลาน
ซูโสว่เต้าจูงมือเหออิงซิ่ว ทั้งสองต่างคุกเข่าลงตรงหน้านายท่านโดยที่คนหนึ่งอยู่ด้านซ้ายคนหนึ่งอยู่ด้านขวา
จากนั้นซูโสว่เต้าก็ยกหนึ่งในแก้วชาขึ้นมา แล้วใช้มือทั้งสองข้างประคองแก้วชายื่นไปตรงหน้าท่านเหอ ก่อนจะพูดอย่างเสียงดัง: “พ่อ! เชิญดื่มชาครับ!”
ท่านเหออมยิ้มพลางผงกหัว รับชาที่ซูโสว่เต้ายื่นมามา มือข้างหนึ่งจับแก้วชา มือข้างหนึ่งเปิดฝาแก้วชาออก ก่อนจะดื่มน้ำชาที่อยู่ในแก้วจนหมดเกลี้ยง
จากนั้นท่านเหอก็วางแก้วชาไว้ข้าง ๆ แล้วรับแก้วชาที่ลูกสาวยื่นมาอีกครั้ง หลังจากดื่มจนหมดเกลี้ยงแล้ว เขาก็มองหน้าซูโสว่เต้าแล้วพูดอย่างจริงจัง: “โสว่เต้า เอ็งแต่งงานกับอิงซิ่ว ฉันก็จะร้องขอเอ็งแค่อย่างเดียวเท่านั้น”
ซูโสว่เต้าพูดด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความนบนอบ: “พ่อพูดมาได้เลยครับ!”
ท่านเหอกุมมือของเหออิงซิ่วเอาไว้พลางมองหน้าซูโสว่เต้าพลางพูดด้วยสีหน้าที่เข้มงวด: “เอ็งรักอิงซิ่ว พวกเอ็งสองคนจะไปใช้ชีวิตที่ไหน ใช้ชีวิตได้เป็นยังไงฉันไม่สน พวกเอ็งจะไม่มาเยี่ยมฉันเลยก็ได้ ทั้งหมดนี้ฉันล้วนไม่โมโหเลยและจะไม่หาเรื่องด้วย ฉันขอแค่เอ็งต้องปฏิบัติต่ออิงซิ่วดี ๆ ให้ได้ ถ้าเกิดเอ็งไม่รักเธอแล้ว ก็ไม่ต้องรังเกียจเธอและยิ่งอย่าข่มเหงรังแกเธอ ขอแค่ฉันยังมีชีวิตอยู่ เอ็งก็ให้เธอกลับมาใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลเหออย่างมั่นคง ฉันเหอหงเซิ่งจะไม่ถือโทษโกรธเคืองเอ็ง; ถ้าเกิดฉันไม่อยู่แล้ว เอ็งก็ให้รั่วหลีกลับมาอยู่เคียงข้างเธอ ให้เธอใช้ชีวิตวัยเกษียณอยู่ในตระกูลเหอ คนในตระกูลเหอก็จะไม่ถือโทษโกรธเคืองเอ็งเช่นกัน แค่นี้เอ็งทำได้ไหม?”
ขณะที่นายท่านพูดคำพูดเหล่านี้ เหออิงซิ่วและซูรั่วหลีต่างร้องไห้จนเบ้าตาแดงเถือกไปแล้ว
ท่านเหอพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนจะยกมือของเหออิงซิ่วขึ้นมา ยื่นไปวางไว้ในมือซูโสว่เต้า แล้วพูดอย่างชื่นใจ: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่มีข้อเรียกร้องอื่น ๆ อีกแล้ว เอ็งรับอิงซิ่วไปเถอะ!”
ซูโสว่เต้ารู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ก่อนจะพูดอย่างเคารพนบนอบ: “ขอบคุณครับพ่อ! พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ต่อไปผมจะไม่ทำให้อิงซิ่วกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมแน่นอน!”
“ดี ๆ ๆ!”ท่านเหอพูดคำว่าดีติดต่อกันสามครั้ง ก่อนจะอมยิ้มพลางโบกมือ เป็นการบอกใบ้ให้ทั้งสองจากไปได้แล้ว
ทั้งสองสบตากันครั้งหนึ่ง ก่อนจะลุกตัวขึ้นแล้วเดินออกไปจากบ้าน
เหออิงซิ่วเดินขึ้นไปบนรถงานแต่งคันที่หนึ่งภายใต้การอยู่เคียงข้างของซูโสว่เต้า
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...