ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5350

รู้ว่าวันนี้คือวันมงคล เขาจึงรีบเช็ดน้ำทิ้ง ก่อนจะยิ้มพลางพูด: “ขอโทษทีนะ ให้ทุกคนได้เห็นอะไรตลก ๆ เลย ควรคารวะชาให้ตาแก่อย่างฉันแล้วใช่ไหม?”

เมื่อเห็นว่าท่านเหอกลับมาเป็นเหมือนเดิม คนในตระกูลเหอจึงรู้สึกโล่งอก ซูโสว่เต้าก็อยากให้นายท่านเดินออกมาจากความทุกข์นี้ได้เร็ว ๆ เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงรีบถามผู้คนที่อยู่ข้างกายว่า: “ชาล่ะ? ทำไมยังไม่ยกมา? ฉันต้องคารวะชาให้พ่อตาฉันนะ!”

“มาแล้วครับ ๆ!”ชายหนุ่มคนหนึ่งยกชามาตรงหน้าสองแก้วอย่างลนลาน

ซูโสว่เต้าจูงมือเหออิงซิ่ว ทั้งสองต่างคุกเข่าลงตรงหน้านายท่านโดยที่คนหนึ่งอยู่ด้านซ้ายคนหนึ่งอยู่ด้านขวา 

จากนั้นซูโสว่เต้าก็ยกหนึ่งในแก้วชาขึ้นมา แล้วใช้มือทั้งสองข้างประคองแก้วชายื่นไปตรงหน้าท่านเหอ ก่อนจะพูดอย่างเสียงดัง: “พ่อ! เชิญดื่มชาครับ!”

ท่านเหออมยิ้มพลางผงกหัว รับชาที่ซูโสว่เต้ายื่นมามา มือข้างหนึ่งจับแก้วชา มือข้างหนึ่งเปิดฝาแก้วชาออก ก่อนจะดื่มน้ำชาที่อยู่ในแก้วจนหมดเกลี้ยง

จากนั้นท่านเหอก็วางแก้วชาไว้ข้าง ๆ แล้วรับแก้วชาที่ลูกสาวยื่นมาอีกครั้ง หลังจากดื่มจนหมดเกลี้ยงแล้ว เขาก็มองหน้าซูโสว่เต้าแล้วพูดอย่างจริงจัง: “โสว่เต้า เอ็งแต่งงานกับอิงซิ่ว ฉันก็จะร้องขอเอ็งแค่อย่างเดียวเท่านั้น”

ซูโสว่เต้าพูดด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความนบนอบ: “พ่อพูดมาได้เลยครับ!”

ท่านเหอกุมมือของเหออิงซิ่วเอาไว้พลางมองหน้าซูโสว่เต้าพลางพูดด้วยสีหน้าที่เข้มงวด: “เอ็งรักอิงซิ่ว พวกเอ็งสองคนจะไปใช้ชีวิตที่ไหน ใช้ชีวิตได้เป็นยังไงฉันไม่สน พวกเอ็งจะไม่มาเยี่ยมฉันเลยก็ได้ ทั้งหมดนี้ฉันล้วนไม่โมโหเลยและจะไม่หาเรื่องด้วย ฉันขอแค่เอ็งต้องปฏิบัติต่ออิงซิ่วดี ๆ ให้ได้ ถ้าเกิดเอ็งไม่รักเธอแล้ว ก็ไม่ต้องรังเกียจเธอและยิ่งอย่าข่มเหงรังแกเธอ ขอแค่ฉันยังมีชีวิตอยู่ เอ็งก็ให้เธอกลับมาใช้ชีวิตอยู่ในตระกูลเหออย่างมั่นคง ฉันเหอหงเซิ่งจะไม่ถือโทษโกรธเคืองเอ็ง; ถ้าเกิดฉันไม่อยู่แล้ว เอ็งก็ให้รั่วหลีกลับมาอยู่เคียงข้างเธอ ให้เธอใช้ชีวิตวัยเกษียณอยู่ในตระกูลเหอ คนในตระกูลเหอก็จะไม่ถือโทษโกรธเคืองเอ็งเช่นกัน แค่นี้เอ็งทำได้ไหม?”

ขณะที่นายท่านพูดคำพูดเหล่านี้ เหออิงซิ่วและซูรั่วหลีต่างร้องไห้จนเบ้าตาแดงเถือกไปแล้ว

ซูโสว่เต้าที่อยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกละอายใจจนเกินกว่าจะรับไหวเช่นกัน

เขารู้อยู่ว่าชื่อเสียงของตระกูลซูย่ำแย่มาโดยตลอด

เมื่อปีนั้นเพื่อชื่อเสียงของตระกูลซู นายท่านตระกูลตนถึงขั้นยอมฆ่าตัวเองและภรรยาเก่าตู้ไห่ชิงทิ้งโดยไม่รู้สึกเสียดาย โชคดีที่เย่เฉินช่วยชีวิตพวกเธอแม่ลูกทั้งสองคนเอาไว้

และเป็นเพราะเหตุนี้นี่เอง ทำให้คนทั้งประเทศ ตลอดจนคนทั้งโลกต่างรู้สึกรังเกียจผู้ชายตระกูลซูมาก ๆ

สาเหตุที่ท่านเหอพูดคำพูดนี้นั้น เกรงว่าก็น่าจะเป็นเพราะเป็นห่วงในเรื่องนี้เหมือนกัน 

ซูโสว่เต้าที่รู้สึกละอายใจอย่างยิ่งยกมือขวาขึ้นมากะทันหันแล้วสาบานว่า: “พ่อไม่ต้องเป็นห่วงครับ ผมตัดสินใจแล้ว หลังจากผมแต่งงานกับอิงซิ่ว ผมจะพักอาศัยอยู่ในจินหลิงยาวเลยครับ ไม่เพียงสามารถอยู่เคียงข้างรั่วหลีนาน ๆ ผมและอิงซิ่วก็จะกลับมาเยี่ยมเยียนท่านบ่อย ๆ เหมือนกันครับ อีกทั้งผมจะปฏิบัติดีต่ออิงซิ่วอย่างตั้งอกตั้งใจแน่นอนครับ รักเดียวใจเดียวและใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกับเธอ แถมผมจะพยายามทุ่มสุดกำลังสามารถเพื่อปกป้องเธอ ถ้าเกิดผมทำไม่ได้ ท่านและคนในตระกูลเหอสามารถฆ่าผมได้ตลอดเลยครับ!”

ท่านเหอพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก่อนจะยกมือของเหออิงซิ่วขึ้นมา ยื่นไปวางไว้ในมือซูโสว่เต้า แล้วพูดอย่างชื่นใจ: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่มีข้อเรียกร้องอื่น ๆ อีกแล้ว เอ็งรับอิงซิ่วไปเถอะ!” 

ซูโสว่เต้ารู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ก่อนจะพูดอย่างเคารพนบนอบ: “ขอบคุณครับพ่อ! พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ต่อไปผมจะไม่ทำให้อิงซิ่วกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมแน่นอน!”

“ดี ๆ ๆ!”ท่านเหอพูดคำว่าดีติดต่อกันสามครั้ง ก่อนจะอมยิ้มพลางโบกมือ เป็นการบอกใบ้ให้ทั้งสองจากไปได้แล้ว 

ทั้งสองสบตากันครั้งหนึ่ง ก่อนจะลุกตัวขึ้นแล้วเดินออกไปจากบ้าน

เหออิงซิ่วเดินขึ้นไปบนรถงานแต่งคันที่หนึ่งภายใต้การอยู่เคียงข้างของซูโสว่เต้า