ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5379

เมื่อเห็นปืนต่อสู้อากาศยานระยะประชิดทั้งสามถูกทหารของสำนักว่านหลงย้ายออกมาจากในตู้คอนเทรนเนอร์ หล่างหงจวินก็แอบตกใจจนพูดไม่ออก เขาก็เคยได้ยินว่านพั่วจวินพูดว่า ต้องการให้เขามาช่วยทำปืนต่อสู้อากาศยานระยะประชิดสักหน่อย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอาวุธเลย แต่โชคดีที่เขามีประสบการณ์อย่างมากทางด้านเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องกับวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีอิเล็กทรอนิกส์

นี่เป็นครั้งแรกของหล่างหงจวินที่สังเกตเห็นปืนต่อสู้อากาศยานระยะประชิดในนะยะที่ใกล้เช่นนี้ ซึ่งก่อนหน้านี้คิดว่าสิ่งนี้ก็คือปืนกลขนาดใหญ่ แต่เมื่อสิ่งของได้แสดงอยู่ตรงหน้าจริงๆ เขาจึงพบว่า ปริมาตรของสิ่งนี้คาดไม่ถึงว่าจะมีขนาดที่ใหญ่เช่นนี้ โดยเฉพาะลำกล้องปืนหกกระบอกที่หนาเท่าแขน ทั้งยาวทั้งหนาดูน่าเกรงขามเป็นอย่างยิ่ง

ทั้งฐานของปืนต่อสู้อากาศยานระยะประชิด ดูคล้ายกับส่วนที่เป็นป้อมปืนของรถถังคันหนึ่ง ปากกระบอกปืนสามารถเลื่อนขึ้นและลงได้ และฐานป้อมปืนสามารถหมุนซ้ายและขวาได้ ฉะนั้นขอบเขตครอบคลุมในการยิงจึงกว้างเป็นอย่างมาก

หล่างหงจวินเห็นทหารของสำนักว่านหลงประกอบเครื่องอย่างไม่หยุดพัก จึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวกับว่านพั่วจวินที่อยู่ข้างๆ ว่า: "ประมุขว่าน อาวุธที่ร้ายแรงเช่นนี้สามารถซื้อได้ตามอำเภอใจเลยเหรอ?"

ว่านพั่วจวินพยักหน้า แล้วกล่าวโดยไม่ต้องคิดว่า: "ในยุโรปตะวันออก ส่วนใหญ่แล้วก็สามารถซื้อได้ตามต้องการเลย"

หล่างหงจวินกล่าวถามด้วยความแปลกใจว่า: "ไม่มีใครสนใจเลยเหรอ?"

ว่านพั่วจวินส่ายหน้า ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "คนที่นี่ไม่มีใครสนใจสิ่งของประเภทนี้หรอก การค้าขายส่วนตัวก็ไม่มีใครสนใจ อาวุธยุทโธปกรณ์ที่ใช้ติดตั้งในกองทัพต่างๆ ของทวีปแอฟริกา ส่วนใหญ่ก็ล้วนซื้อมาจากที่นี่ทั้งสิ้น"

หล่างหงจวินกล่าวว่า: "การซื้อAK47ฉันก็ยังสามารถเข้าใจได้ แต่การซื้อปืนต่อสู้อากาศยานระยะประชิดมันดูกำเริบเสิบสานไปหน่อยไหม........"